Πάντως, το βέβαιο είναι πως οι περικοπές και η αύξηση των πληρωμών από τους ασθενείς αποτελούν γενική τάση σε όλα τα κράτη και ξεπερνούν κατά πολύ το «μνημόνιο», τις απόψεις ή το στιλ ενός υπουργού Υγείας, τη διαχείριση μιας κυβέρνησης, το νόμισμα μιας χώρας. Αποτελούν προϋποθέσεις για την καπιταλιστική ανάπτυξη, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Μια ανάπτυξη, όπου οι ανάγκες του εργαζόμενου, του νέου, του αυτοαπασχολούμενου, του ανέργου, του αγρότη και των οικογενειών τους δεν έχουν καμιά θέση.

Στη Στρατηγική «Ευρώπη 2020» ξεκαθαρίζεται πως η μεγάλη πρόκληση για τις κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ είναι πώς με όλο και λιγότερη κρατική χρηματοδότηση στην Υγεία, τα συστήματα Υγείας θα είναι «βιώσιμα». Οπως αναφέρεται, «τα κράτη - μέλη αντιμετωπίζουν δημοσιονομικούς περιορισμούς όσον αφορά τη βιωσιμότητα των προϋπολογισμών τους για την Υγεία».

Ενδεικτικά, στην Ισπανία περικόπηκαν 700 δισ. ευρώ από τις κοινωνικές δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού του 2011. Στη Δανία με το πολυνομοσχέδιο (2013) «Σχέδιο ανάπτυξης 2» αφαιρέθηκαν 75 εκατ. κορόνες από τους τομείς της Κοινωνικής Πρόνοιας. Η χώρα «αποχαιρετά» το καθολικό δικαίωμα στις δωρεάν υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας και πλέον οι σχετικά «πλουσιότεροι» κάτοικοι πληρώνουν για παροχές. «Θα δούμε το σύστημα παροχών σταδιακά να προσαρμόζεται στο πλαίσιο των συνθηκών που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση και ο διεθνής ανταγωνισμός», δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών Bjarne Corydon. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι οι Δανοί βαρύνονται με τους υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές παγκοσμίως.

Επίσης, στην «Ευρώπη 2020» τονίζεται πως «τα συστήματα Υγείας στην Ευρώπη αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο όχι μόνο της παροχής υψηλού επιπέδου κοινωνικής προστασίας, αλλά και της οικονομίας της αγοράς».

Η Υγεία, ως ακρογωνιαίος λίθος της οικονομίας της αγοράς, παίζει σημαντικό ρόλο:

• Στη διαμόρφωση πιο φθηνών εργαζομένων, ώστε οι χώρες της ΕΕ να είναι «ελκυστικές για σύγχρονες επενδύσεις», «έχοντας ως όραμα την ανάπτυξη». Η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης επιτυγχάνεται, εκτός από τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, την ανατροπή του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, των σταθερών εργασιακών σχέσεων, και μέσω της μείωσης του «μη μισθολογικού κόστους». Σε αυτό συμπεριλαμβάνονται οι κρατικές και εργοδοτικές δαπάνες για παροχές υπηρεσιών Υγείας, Πρόνοιας και φαρμάκου.
• Σε αυτό που η ΕΕ ονομάζει «ανταγωνιστικά συστήματα Υγείας» και εννοεί την ενίσχυση της επιχειρηματικής δράσης, την προσέλκυση επενδύσεων στον κλάδο. Αυτό αφορά και τους ανταγωνισμούς της Ενωσης με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αλλά και μεταξύ των κρατών - μελών. Για παράδειγμα, στην Εκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για τις κλινικές δοκιμές φαρμάκων, τονίζεται πως «απαιτείται επειγόντως αναθεώρηση της ισχύουσας νομοθεσίας για τις κλινικές δοκιμές. Τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί σοβαρή μείωση του αριθμού των κλινικών δοκιμών που πραγματοποιούνται στην Ευρώπη (...) Μεταξύ του 2007 και του 2011, ο αριθμός των δοκιμών που πραγματοποιήθηκαν στην ΕΕ μειώθηκε κατά 25%, ενώ πολλές δοκιμές μεταφέρθηκαν σε αναδυόμενες αγορές», με «σοβαρές οικονομικές επιπτώσεις». «Η Ευρώπη πρέπει να είναι ανταγωνιστική και ελκυστική για τις φαρμακευτικές εταιρείες όσον αφορά τη διεξαγωγή έρευνας, ενώ επίσης θα πρέπει να προωθεί την ακαδημαϊκή έρευνα και να ενθαρρύνει την ανάπτυξη φαρμάκων για σπάνιες ασθένειες». Ομως, πέρα από την ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων σε Υγεία - Φάρμακο, η κατεύθυνση, το ζητούμενο είναι η εμβάθυνση του επιχειρηματικού χαρακτήρα της λειτουργίας των κρατικών μονάδων Υγείας, να συνεχιστούν και να αυξηθούν οι πληρωμές στις παρεχόμενες υπηρεσίες τους.