Στους δρόμους του αγώνα, για τέταρτη μέρα, βρίσκονται σήμερα πάνω από 200.000 Νοτιοαφρικανοί εργάτες που δραστηριοποιούνται στους χώρους της Μεταλλουργίας, του Χάλυβα, της Μηχανουργίας, της Ενέργειας και συναφών κλάδων, συμμετέχοντας από την 1η του μήνα σε επ' αόριστον απεργιακό αγώνα, με μεταξύ άλλων βασικά αιτήματα μισθολογικές αυξήσεις 12%, στεγαστικό επίδομα 1.000 ραντ και βελτίωση των εργασιακών συνθηκών.

Οι περισσότεροι από τους απεργούς ανταποκρίθηκαν σε απόφαση για αγωνιστική απεργιακή πρωτοβουλία της «Εθνικής Ενωσης Μεταλλεργατών Νότιας Αφρικής» (NUMSA), έπειτα από το ναυάγιο πολύμηνων διαπραγματεύσεων με εκπροσώπους της βιομηχανίας αλλά και της δημόσιας επιχείρησης ηλεκτρισμού ESKOM, πολλοί εργαζόμενοι της οποίας συμμετέχουν στην κινητοποίηση.

«Οι εργαζόμενοι στη Νότια Αφρική δεν έχουν λόγο να γιορτάσουν τα 20 χρόνια ελευθερίας γιατί δεν είναι ελεύθεροι. Οι εργαζόμενοι παραμένουν παγιδευμένοι σε μισθούς πείνας. Οι άνθρωποι που γιορτάζουν την ελευθερία είναι τα αφεντικά», σημείωσε σε χαρακτηριστικό μήνυμα συμπαράστασης στον αγώνα των απεργών της NUMSA ο γενικός γραμματέας του Κογκρέσου Νοτιοαφρικανικών Συνδικάτων, COSATU, Ζουελινζίμα Βάβι. Ο ίδιος κατέληξε πως η απεργία δεν είναι παρά «ένας πολιτικός αγώνας για αξιοπρεπείς μισθούς».

Στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων, χιλιάδες απεργοί πραγματοποίησαν και χτες μαζικές και δυναμικές διαδηλώσεις σε κεντρικές περιοχές πόλεων όπως το Γιοχάνεσμπουργκ, το Ντέρμπαν, το Πορτ Ελίζαμπεθ, το Ανατολικό Λονδίνο και το Κέιπ Τάουν. Σε εργοτάξιο της κρατικής εταιρείας ηλεκτρισμού ESKOM στο Λιμπόπο, η αστυνομία χρησιμοποίησε σφαίρες καουτσούκ για να διαλύσει συγκέντρωση απεργών που είχαν κλείσει την είσοδο σταθμού ενέργειας της εταιρείας, δίχως να διευκρινιστεί εάν από τα πυρά προκλήθηκαν τραυματισμοί απεργών.

Νωρίτερα χτες, ο Γενικός Γραμματέας του Νοτιοαφρικανικού ΚΚ (SACP), Μπλέιντ Ντζιμάντε, μιλώντας σε εκπροσώπους της «Εθνικής Ενωσης Μεταλλωρύχων» (NUM) στο Γιοχάνεσμπουργκ, σημείωσε πως η οικονομία της Νότιας Αφρικής χρειάζεται «ένα μεγάλο ταρακούνημα». Σημείωσε ακόμα ότι ένα σημαντικό κομμάτι της πλουτοκρατίας καλοπερνά, απομυζώντας το μόχθο του νοτιοαφρικανικού λαού, που εξακολουθεί να στενάζει από τη φτώχεια και τις στερήσεις βασικών αγαθών και υπηρεσιών, δύο δεκαετίες μετά το τέλος του ρατσιστικού καθεστώτος Απαρτχάιντ.