Περιγράφοντας την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της Υγείας ο Χρ. Χατζής υπογράμμισε ότι «προσδιοριστικό στοιχείο είναι η απόσταση - που συνεχώς μεγαλώνει - ανάμεσα στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων για υπηρεσίες Υγείας, τις προσδοκίες και δυνατότητες που παρέχει η εξέλιξη της επιστήμης από τη μια και ο βαθμός ικανοποίησής τους από το κράτος μέσω των ασκούμενων απ' αυτό πολιτικών, από την άλλη».

«Τα φαινόμενα αυτά, συνέχισε, εντάθηκαν ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία με την όξυνση του μονοπωλιακού ανταγωνισμού, με την αλλαγή του συσχετισμού υπέρ των δυνάμεων του κεφαλαίου, τόσο σε διεθνές όσο και σε εθνικό επίπεδο και την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας. Ενισχύεται η κερδοφορία και οι επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα, αυξάνονται οι ιδιωτικές δαπάνες, χειροτερεύουν γενικά οι όροι και οι συνθήκες - διαβίωσης των εργαζομένων. Ετσι το εγχείρημα για τη συγκρότηση και λειτουργία ενός συστήματος Υγείας στο πλαίσιο του λεγόμενου κράτους πρόνοιας ενταγμένου στη λογική του αστικού του εκσυγχρονισμού δεν πρόλαβε καν να ολοκληρωθεί. Αλλωστε, από την αρχική του φάση ούτε εθνικό ήταν, ούτε πολύ περισσότερο «Σύστημα» και μάλιστα Υγείας υπήρξε, αφού οι κύριοι άξονες ήταν και παρέμειναν η νοσοκομειακή - κυρίως - περίθαλψη και οι εργασιακές σχέσεις των ιατρών. Αναπότρεπτα η συνεχώς μειούμενη κρατική χρηματοδότηση, η απουσία συγκεκριμένου ορθολογικού σχεδιασμού, προγραμματισμού και αξιόπιστης υλοποίησής του (Κέντρα Υγείας Αστικού Τύπου, Ν. 2071/92, Ν. 2194/99, Ν. 2519/97 κλπ.) οι σοβαρές χρόνιες ανεπάρκειες σε κατάλληλη υποδομή κυρίως στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και στην Πρόληψη αλλά και στις ΜΕΘ, στα ΤΕΠ και στο ΕΚΑΒ, η έλλειψη επαρκούς σύγχρονου τεχνολογικού εξοπλισμού και βιοϊατρικής τεχνολογίας, ο συγκεντρωτισμός στις αποφάσεις, τα φαινόμενα διαφθοράς χρηματισμού οδήγησαν σε μια εντυπωσιακή ισχυροποίηση του ιδιωτικού τομέα υπηρεσιών υγείας σε βάρος του δημόσιου τομέα. Ετσι, οι ιδιωτικές δαπάνες για την Υγεία ξεπερνούν το 40% του συνόλου των δαπανών για υπηρεσίες Υγείας, ποσοστό εντυπωσιακό και από τα υψηλότερα στις χώρες του ΟΟΣΑ».

«Είναι προφανές, είπε ο Χρ. Χατζής, ότι κυρίαρχο πρότυπο για την όποια ικανοποίηση των αναγκών σε υπηρεσίες Υγείας δεν είναι οι ίδιες οι ανάγκες αλλά οι πόροι που μέσω της ασκούμενης από το κράτος πολιτικής διατίθενται (κρατικός προϋπολογισμός, κοινωνική ασφάλιση, ατομική δαπάνη). Προσδιορίζοντας μέσω αυτών (των πόρων) το μέγεθος, την έκταση και το είδος των προσφερόμενων υπηρεσιών για την ικανοποίηση των υφιστάμενων αναγκών με βάση τις οικονομικές "δυνατότητες" συλλογικές και κυρίως ατομικές (ατομική ευθύνη)».

Στον αντίποδα αυτής της λογικής και πολιτικής βρίσκεται η θέση του ΚΚΕ υπογράμμισε ο Χρ. Χατζής, για να τονίσει: «Η διαζευκτική αυτή επιλογή και ο ταξικός της χαρακτήρας επιχειρείται να συσκοτιστεί - όσο είναι δυνατόν - απ' την ανάδειξη μιας διαχειριστικής, τεχνοκρατικής λογικής σαν κυρίαρχου στοιχείου στις συγκεκριμένες αντιθέσεις».