«Οπως έχουν καταδείξει διεθνούς κύρους επιστήμονες και μελετητές (Rose 1984, Navaro 1988, Pollitt 1991) o "διαχειρισμός" (managerialism) αποτελεί το "αποδεκτό πρόσωπο" ενός νεοσυντηρητικού τρόπου σκέψης και δράσης αναφορικά με το κράτος και την άσκηση της εξουσίας, μέσω του οποίου γίνεται προσπάθεια να καταστεί περισσότερο "ελκυστικό" ή έστω "αποδεκτό" προβάλλοντας μια περισσότερο "ουδέτερη» - «αντικειμενική", όψη εισάγοντας ταυτόχρονα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια στη διαχείριση των δημόσιων υπηρεσιών και στο χώρο της Υγείας», είπε σε άλλο σημείο ο Χρ. Χατζής.

Ετσι επιτυγχάνουν:

• Στο όνομα του νοικοκυρέματος των οικονομικών, τον περιορισμό των πόρων για τη χρηματοδότησή τους.
• Στο όνομα της λειτουργικότητας την περιθωριοποίηση της επιστημονικής αυτονομίας και του κοινωνικού ελέγχου.
• Στο όνομα των συντηρούμενων γραφειοκρατικών αδυναμιών την υπονόμευση του δημόσιου χαρακτήρα των υπηρεσιών αυτών.
• Στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της «απελευθέρωσης» της αγοράς, την προώθηση της ατομικής ευθύνης έναντι της κρατικής υποχρέωσης, της κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής.
• Γίνεται μια προσπάθεια να εμφανιστούν οι επιχειρούμενες αλλαγές τόσο στο χώρο των δημόσιων υπηρεσιών υγείας όσο και εκείνου της κοινωνικής ασφάλισης- με κάποιες παραλλαγές - ως «μονόδρομος» στο πλαίσιο της «παγκοσμιοποίησης» και της απελευθέρωσης των αγορών, σύμφωνα και με τις επιταγές της Παγκόσμιας Τράπεζας (WBC 1994).

«Ωστόσο, τόνισε ο Χρ. Χατζής, είναι χρήσιμο να αναφέρουμε τη λιγότερο γνωστή στη χώρα μας ισχυρή κριτική που ασκούν σε αυτές τις επιλογές τεχνοκράτες των ιδίων διεθνών οργανισμών.

Ενδεικτικά και ενόψει - ΟΔΙΠΥ - παραθέτουμε ορισμένες από τις επισημάνσεις του J. Stiglitz στους «Financial Taimes» (10/3/2000), σύμφωνα με τις οποίες η υιοθέτηση των προτάσεων της WBC από ορισμένες χώρες συνοδεύτηκε:

1. Από υψηλό κόστος διαχείρισης, που σε μερικές περιπτώσεις (ΗΒ) προσέγγισε το 40% των πραγματοποιημένων αποδόσεων.

2. Από υψηλή διακύμανση των αποδόσεων με επικίνδυνες αποδόσεις στο επίπεδο των παρεχομένων ασφαλιστικών υπηρεσιών (σσ αναφέρεται στις διακυμάνσεις των χρηματιστηρίων).

3. Από έλλειψη προστασίας στην καταβολή ασφαλιστικών παροχών με προφανή προβλήματα νομιμοποίησης. (σσ Τα προβλήματα εμπιστοσύνης σημαίνει ότι έχασαν την εμπιστοσύνη τους)».

«Ανάλογες επισημάνσεις, συνέχισε ο Χρ. Χατζής, κριτικού χαρακτήρα περιλαμβάνονται στην έκθεση των Ην. Εθνών «Economic Survey of Europe». Χαρακτηριστική είναι επίσης η δήλωση του Σουηδού υπουργού Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Leif Pagrotsky, στην ίδια εφημερίδα FT 16/8/2000 για την αποτυχία πραγματοποίησης ικανοποιητικής απόδοσης από τους επαγγελματίες διαχειριστές των διαθεσίμων των ασφαλιστικών ταμείων, σύμφωνα με την οποία: ..."οι εργαζόμενοι της χώρας θα εξυπηρετηθούν καλύτερα εάν εμπιστευτούν τη διαχείριση των διαθεσίμων των ταμείων τους σ' έναν πίθηκο αντί για τους επαγγελματίες διαχειριστές, τους οποίους επιπλέον πληρώνουμε αδρά"».

Στη συνέχεια ο Χρ. Χατζής ανέφερε συγκριτικά στοιχεία μεταξύ Ευρωπαϊκής Ενωσης και Ελλάδας:

• Το κατά κεφαλή εθνικό εισόδημα στην Ελλάδα είναι 10.300 ευρώ, ενώ ο μέσος όρος στην ευρωζώνη είναι 20.000 ευρώ. Με άλλα λόγια το μέσο κατά κεφαλή εισόδημα στην Ελλάδα είναι μόλις το 50% του μέσου όρου των Ευρωπαίων εργαζομένων, παρά το γεγονός ότι ο Ελληνας εργάζεται τις περισσότερες ώρες από οποιοδήποτε άλλο εργαζόμενο της ευρωζώνης.
• Η κατά κεφαλή αγοραστική δύναμη των Ελλήνων σε ισοδύναμες μονάδες αγοραστικής ικανότητας αναλογεί στο 68,2% του μέσου ευρωπαϊκού όρου.
• Το ποσοστό της ανεργίας, ανέρχεται στο 11,7% (1999), όταν το μέσο ποσοστό ανεργίας είναι 9,5% στην ευρωζώνη και 8,8% στα δεκαπέντε κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
• Οι κοινωνικές δαπάνες στη χώρα μας κυμαίνονται σε ποσοστά 23,3% του ΑΕΠ (1996) και απέχουν κατά 5,4% του μέσου ευρωπαϊκού επιπέδου (28,7% του ΑΕΠ).

Με βάση αυτά τα στοιχεία, αλλά και εκείνα των ΗΠΑ ο Χρ. Χατζής τόνισε: «Να γιατί πρέπει κατά τη γνώμη μας να μπει φραγμός στην υποβάθμιση των δημόσιων υπηρεσιών υγείας. Ενας τέτοιος υποβαθμισμένος και συνεχώς υποβαθμιζόμενος δημόσιος τομέας αποτελεί το καλύτερο συμπλήρωμα στον ιδιωτικό κερδοσκοπικό τομέα και στο χώρο της υγείας».

Ως χαρακτηριστικά αυτής της συμπληρωματικότητας ο Χρ. Χατζής ανέφερε:

• Τον πολυκερματισμό και την υποτυπώδη παρουσία της ΠΦΥ δημόσιου χαρακτήρα.
• Την ανυπαρξία πραγματικά προληπτικής (και σχολικής) ιατρικής.
• Την έλλειψη υποδομών, δημόσιου χαρακτήρα σε πρωτοβάθμιο δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο οργάνωσης για την εφαρμογή στην πράξη των όρων υγιεινής και ασφάλειας στους τόπους δουλιάς και της πρόληψης των επαγγελματικών κινδύνων. Είναι εντυπωσιακό ότι το κόστος των συνεπειών από εργατικά ατυχήματα και επαγγελματικές ασθένειες εκτιμάται ότι ξεπερνά το 5% του ΑΕΠ σε πολλές ανεπτυγμένες χώρες (Healh and Encironment sustainable development, WHO, 1977). Το κόστος αυτό για τους ασφαλισμένους του ΙΚΑ στη χώρα μας εκτιμάται στο ύψος του μισού τρισ. ετησίως.
• Την απουσία υπηρεσιών οδοντιατρικής φροντίδας, την υποτυπώδη έως ανύπαρκτη υποδομή σε υπηρεσίες αποκατάστασης.
• Τον άθλιο ξενοδοχειακό εξοπλισμό των μεγάλων νοσοκομείων.
• Το συνεχιζόμενο υδροκεφαλισμό στην Αττική, παρά τα περί αποκέντρωσης διακηρυσσόμενα (πρόσφατο παράδειγμα το 16ο νέο μεγάλο νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν» στον άξονα 4 χλμ Μεσογείων - Βασιλίσσης Σοφίας).