Ταινία καταρχάς υπερεκτιμημένη. Ρεαλιστική, με την έννοια ότι πίσω από κάθε κατάσταση διαφαίνονται ξεκάθαρα οι κοινωνικές σχέσεις παραγωγής. Επική και προσωπική, φιλόδοξη και ταυτόχρονα ταπεινή. Πλαίσιο της «ανεξέλεγκτης» ιστορίας της ταινίας, η αμερικανική καπιταλιστική κοινωνία με καθοριστικό στοιχείο την καθολική, άνευ όρων, ουσιαστική υποταγή της στο δόγμα «καθένας για τον εαυτό του κι ο Θεός για όλους». Καταναγκαστική η υποταγή, απόρροια της οικονομικής βάσης, αντανακλάται στη νοοτροπία και συμπεριφορά τόσο των φτωχών όσο και των μικροαστικών στρωμάτων, πορτρέτα που αδρά σκιτσάρει στο οικογενειακό του χρονικό ο Λινκλέιτερ. Ντοκουμενταρίστικη η προσέγγιση του χρόνου, που περνώντας πάνω από τους ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, τους «μεγαλώνει», τους διαφοροποιεί όλους ανεξαιρέτως, ανεπαίσθητα ή σημαντικά. Χωρίς νόρμες η κατασκευή της ταινίας. Γραμμική η αφήγηση, με πειραματικές τεχνικές σε ό,τι αφορά τον τρόπο καταγραφής του χρόνου. Με μια κίνηση της κάμερας η «ιστορία» μετατοπίζεται κάμποσα χρόνια μπροστά, οι ήρωες γερνούν... Η απέριττης απλότητας ταινία του Λινκλέιτερ πήρε 12 χρόνια να γυριστεί (2002 - 2014). Ωστόσο δε συνιστά το αριστούργημα που οι πληροφορίες διέρρεαν...
Το φιλμ, μακρύ και ήρεμο ταξίδι στο χωροχρόνο, εστιάζει στην «περιπέτεια» της ζωής του εξάχρονου Μέισον, καθώς από το πρώτο ως το ύστατο πλάνο αρθρώνεται μέσα από αυτόν. Για 12 χρόνια ακολουθεί την πορεία του αγοριού, καθώς κι εκείνη της μεγαλύτερής του αδελφής, της μητέρας τους και του αντισυμβατικού βιολογικού τους πατέρα, με τόνους ζωτικότητας και διάχυτης μελαγχολίας. Συμπαθητικοί, απλοί και καλοπροαίρετοι οι χαρακτήρες, βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα σύστημα που τους ρίχνει στη δίνη ανηλεούς βομβαρδισμού με οπλοστάσιο τα «ερζάτς» (υποκατάστατα) της αίσθησης ασφάλειας κι ευτυχίας, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Στα όπλα, τη βία, τις θρησκευτικές αιρέσεις και τη γενικά δύσκολη ζωή στέκεται δηκτικά ο Λινκλέιτερ, συμπληρώνοντας την τυπική δυστοπική εικόνα με τον καθημερινό όρκο των μαθητών πρώτα στις ΗΠΑ και μετά στην Πολιτεία τους. Συνισταμένη όμως της σκηνοθετικής προσέγγισης του Λινκλέιτερ φαίνεται ότι υπήρξαν τα λόγια που ο 18χρονος πια Μέισον εκφέρει οδηγώντας προς το Χιούστον: «Κανείς δεν ενδιαφέρεται για μας, κανείς δε μας προσφέρει τίποτα, είναι σαν να θέλουν να παράγουμε και ν' αναπαράγουμε ένα τίποτα μέχρι να πεθάνουμε».
Με τους: Πατρίσια Αρκέτ, Ιθαν Χοκ, Ελαρ Κολτρέιν, Λορελάι Λινκλέιτερ κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2014)