«Ο "Ριζοσπάστης" ήταν, είναι και θα μείνει αγέραστος», τόνισε στην αρχή της ομιλίας του ο Γιώργης Μωραΐτης. Συνέχισε αναφερόμενος στην πορεία της εφημερίδας δίπλα στο ΚΚΕ, στη νομιμότητα και την παρανομία: «Τώρα ο "Ριζοσπάστης", νόμιμος 40 ολόκληρα χρόνια. Σχεδόν μισό αιώνα. Απίστευτο κι όμως αληθινό. Αλλα τόσα χρόνια περίπου ήταν παράνομος. Από το 1947, μετά την απελευθέρωση. Οταν έβγαλαν το ΚΚΕ "εκτός νόμου". Θυμάμαι το καλοκαίρι του '47 - ήμουν αντάρτης στον Παρνασσό - κι έπεσε στα χέρια μας και διαβάσαμε το τελευταίο φύλλο του νόμιμου "Ριζοσπάστη"». Δίπλα στο ΚΚΕ, τόνισε, το ηρωικό «κόμμα των αγώνων και των θυσιών», στάθηκε σε όλη την ιστορική του διαδρομή ο «Ριζοσπάστης». Κρατώντας ψηλά και στις «πιο αντίξοες συνθήκες» τη σημαία με το σφυροδρέπανο, γνωρίζοντας μαζί με το ΚΚΕ «Ασφάλειες, Στρατοδικεία, φυλακές κι εξορίες».

Αναφερόμενος στην περίοδο της νόμιμης πια έκδοσης, ο Γ. Μωραΐτης υπογράμμισε τη χαρά των κομμουνιστών να βλέπουν την εφημερίδα να τυπώνεται και να κυκλοφορεί αλλά και την ακούραστη προσφορά των συντρόφων για το σκοπό αυτό: «Μεγάλη η χαρά μας απ' τη μια μεριά. Πανευτυχείς όταν τον βλέπαμε τυπωμένο, κοντά το πρωί, και τον διαβάζαμε. Κατάκοποι, όμως, από την κούραση στο τυπογραφείο. Και ξενύχτηδες. Είχαμε ξεθεωθεί. Αλλά, "χαλάλι". Τον πρώτο καιρό ήμασταν λίγοι. Στη Διεύθυνση και στην Αρχισυνταξία τρία μέλη της ΚΕ του Κόμματος. Μαζί με άλλους 2 - 3 συντρόφους επαγγελματίες δημοσιογράφους. Τα τμήματα Πολιτικό, Εργατικό, Ελεύθερο, Καλλιτεχνικό, πλαισιωμένα με νεότερους συντρόφους και συντρόφισσες, κυρίως από την ΚΝΕ, επίσης μη επαγγελματίες δημοσιογράφους. Κι αυτό ήταν όλο. Ο "Ριζοσπάστης", για όλους μας, όχι μόνο για τους νεότερους, έγινε στην πράξη και Σχολή Δημοσιογραφίας», τόνισε.

Τέλος, ο Γ. Μωραΐτης σημείωσε: «Εμείς, διδαγμένοι και απ' αυτή την εμπειρία, μα και από τη γενικότερη εσωτερική και διεθνή κατάσταση που τη μελετάμε, προχωράμε. Με σταθερά βήματα. Στο δρόμο της τιμής και του καθήκοντος. Χωρίς να λογαριάζουμε κόπους και θυσίες. Για το καλό του λαού και του τόπου. Ενάντια στα μονοπώλια και στο κεφάλαιο, αδηφάγο πάντα, ντόπιο και ξένο. Για την εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά, τα μεσαία στρώματα. Για τη νεολαία. Γενικότερα για την ειρήνη και την πρόοδο. Με προοπτική ν' ανοίξει ο δρόμος για την καινούργια κοινωνία. Το σοσιαλισμό και κομμουνισμό».