Αναφέρεται σε δελτίο Τύπου της Οργανωτικής Επιτροπής: «Κορύφωση φέτος των εκδηλώσεων μέσα στο εργοτάξιο, στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, η συναυλία αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, που αγωνίζεται να έχει πατρίδα. Συναυλία - καταγγελία για τη γενοκτονία που συντελείται χρόνια τώρα. Που ένας πάνοπλος στρατός, ο στρατός του κράτους του Ισραήλ, εμπροσθοφυλακή των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών και τεράστιων στρατιωτικών και οικονομικών συμφερόντων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και γενικότερα της Ασίας, σφυροκοπά αμάχους στη Λωρίδα της Γάζας, με δικαιολογία τις ρίψεις ρουκετών από τη "Χαμάς". Με στόχο να εκφράσουμε αμέριστη αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό, καταδικάζοντας ανεπιφύλακτα την ισραηλινή επιθετικότητα και τα σχέδια για την ευρύτερη περιοχή, διοργανώνουμε την Κυριακή 19 Οκτώβρη - τελευταία μέρα της Εκθεσης στη Ζώνη - συναυλία αλληλεγγύης μέσα στο εργοτάξιο».

Ο «Ριζοσπάστης» ολοκληρώνει σήμερα τη δημοσίευση των συνεντεύξεων με καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην Εκθεση με τον Ν. Χριστοφοράκη, ο οποίος συμμετέχει για 8η χρονιά, με ένα έργο - εγκατάσταση που λέγεται «Μνήμες». Πώς δηλαδή ο άνθρωπος συνθέτει την πραγματικότητα γύρω του. Λέει: «Την περίοδο που το ξεκίνησα, είχε συμπέσει με όσα γίνονταν με τους μετανάστες. Ετσι θέλησα να δώσω πιο πολύ με το έργο τον άνθρωπο που ξεριζώνεται βίαια από τον τόπο που γεννήθηκε, τον μετανάστη, που μπορεί να είναι και εσωτερικός μετανάστης και πάει σε έναν άλλο τόπο να δουλέψει, ξένος, κι αναγκάζεται να δημιουργήσει νέες σχέσεις, καινούργιο ιστό. Η βαλίτσα είναι ό,τι κουβαλάει καθένας, οι μνήμες που κουβαλάει, ό,τι είχε αναγκαίο, ό,τι θα βάλει, ό,τι θα θεωρήσει ότι είναι το πιο αναγκαίο, το πιο σημαντικό. Αυτό παραπέμπει και στην έννοια του τι κρατάμε μέσα μας, και ο ίδιος ο άνθρωπος είναι μια βαλίτσα, να το πω έτσι.

Οταν ήρθα στη Ναυπηγοεπισκευαστική δεν ήξερα για τη σκληρή δουλειά των ανθρώπων εδώ τίποτα. Ο πατέρας μου ήταν οικοδόμος, μου έκαναν εντύπωση στην αρχή οι συνθήκες, είμαι άγνωστος απέναντι σε αγνώστους. Αυτό που θα ήθελα σε αυτή τη διαδικασία είναι αν καταφέρω να μπω βαθιά στη ζωή αυτών των ανθρώπων κι αν μπορέσω να εκφράσω κάτι. Χρόνο με το χρόνο, υπήρξε εξέλιξη στο έργο, αποτελεί μια ενότητα. Θέλησα να δώσω μια εικόνα στον κόσμο του Περάματος που θα έρχονταν εδώ, μια εικόνα της δικής τους πραγματικότητας από μια άλλη ματιά. Μερικές από τις εικόνες του έργου είναι μια ακραία απεικόνιση του διωγμού του ανθρώπου από άνθρωπο και της απαξίωσης της ίδιας της ζωής...

Σαν ιδέα, τη διοργάνωση την βρίσκω εξαιρετική. Θα μπορούσε να υπάρχει όλο το χρόνο "η τριβή", έτσι ώστε να υπάρχουν ζυμώσεις και το αποκορύφωμα να είναι αυτή η Εκθεση. Οπως ο καλλιτέχνης δουλεύει μια περίοδο το έργο και το εκθέτει μετά, εδώ λοιπόν οι συζητήσεις και οι εκδηλώσεις να ήταν το αποτέλεσμα. Επειδή ο κόσμος έχει σοβαρά προβλήματα κάποιοι προσπαθούν να πείσουν ότι η Τέχνη δεν χρειάζεται, δεν είναι για την καθημερινότητά του, είναι απλά μια εκδήλωση, δεν χρειάζεται να απασχολεί τους εργαζόμενους. Η Τέχνη έχει τη δυνατότητα να ξυπνήσει το νου του ανθρώπου, χρειάζεται να αναπτυχθεί στην καθημερινότητα με τα συνδικάτα, τους συλλόγους, τα σχολεία της περιοχής. Η δυνατότητα που δίνεται δεν είναι να κάνουμε μια έκθεση για να κρεμάσουμε δυο έργα και να πούμε μπράβο σε κάποιους ανθρώπους, αλλά μέσα από κει να δημιουργηθεί αυτό το "σχολείο" ώστε και μεις να μπορέσουμε να καταλάβουμε κομμάτια της κοινωνίας που δεν έχουμε καθημερινή τριβή κι, αντίστοιχα, να μπορέσουμε να προσφέρουμε από τη δική μας πλευρά το κομμάτι που εκείνοι δεν μπορεί να γνωρίζουν».