Οι εξομολογήσεις, μετά την αλληλογνωριμία, έρχονται αλυσιδωτά η μια μετά την άλλη, σχηματίζοντας ένα χοντρό κομπολόι από ανθρώπινα πάθη, πόνο, μοναξιά, που, βρίσκοντας διέξοδο σε ευήκοα ώτα, μετριάζουν την ένταση του καημού και της λύπης κι ένα βάλσαμο αργά - αργά επουλώνει τις βαθιές πληγές τους. Συμβαίνει κι εδώ, ό,τι παντού, κάθε σπίτι και σταυρός, κάπου ασήκωτος, αγκυλώνει συνάμα και τ' ακάνθινο στεφάνι, κάπου πιο ελαφρύς, που μεταφέρεται ευκολότερα.

Η ψυχογραφία της μικρής αυτής μικροαστικής κοινωνίας αντλείται από υπαρκτές πηγές. Μια πλούσια γκάμα σε χαρακτήρες, επαγγέλματα και ηλικίες. Σ' αυτή την τριβή με τα τόσα προβλήματα, που ταλανίζουν καθένα από τους ανθρώπους, ξεμυτίζει δειλά μια τρυφερή νότα σε ρυθμό πεσμένων φύλλων του φθινοπώρου. Ενα βαθύ αίσθημα αγγίζει δυο ανόμοιες καθ' όλα ψυχές. Το μόνο κοινό σημείο τους η σύνεση, που κορυφώνει και την ένταση του αναγνώστη:

«Κυρά των Αμπελιών, που σ' είδα πίσω

από το δίχτυ

του πευκοδάσους

να συγυρίζεις με το χάραμα τα σπίτια

των ακτών

και των τσοπάνων»... (Γ. Ρίτσος)