Φτάσαμε στο σημείο, από συγκεκριμένα στελέχη του πολιτικού και δημοσιογραφικού χώρου - εκμεταλλευόμενα την επικράτηση στις διεξαχθείσες εκλογές στην Ιταλία και στην Ισπανία των κεντροδεξιών πολιτικών δυνάμεων - να προβάλλεται η άποψη ότι οι δυνάμεις της Αριστεράς, ηθελημένα ή αθέλητα, με την αυτόνομη κάθοδό τους στις εκλογές ουσιαστικά ενίσχυσαν την επικράτηση των άνω κεντροδεξιών σχημάτων. Και τίθεται το ερώτημα: Δεδομένου ότι οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις και, ιδιαίτερα της Κομμουνιστικής Αριστεράς, δε συμφωνούν με τις πολιτικές δυνάμεις κεντροαριστερού σχήματος, πρέπει και είναι θεμιτό να εξαναγκαστούν, εκβιαστικά, να συνεργαστούν με την κεντροαριστερά για να αποφευχθεί η επικράτηση της κεντροδεξιάς;

Είναι δυνατόν οι κομμουνιστές να μετατραπούν σε νεροκουβαλητές στις πολιτικές επιλογές της κεντροαριστεράς, οι οποίες σε θεμελιώδη πολιτικά ζητήματα συνταυτίζονται με τις πλέον συντηρητικές πολιτικές επιλογές της κεντροδεξιάς (ευρωπαϊκή Ενωση, εθνική κυριαρχία, δημοκρατικοί θεσμοί, οικονομικές πολιτικές, δικαιώματα των εργαζομένων, αντιμετώπιση του χρηματιστηριακού και εφοπλιστικού κεφαλαίου κλπ.); Εάν αυτό είναι δυνατόν να θεωρηθεί δημοκρατική οργάνωση μιας συντεταγμένης πολιτείας, έστω και με αστική - κεφαλαιοκρατική δομή, τότε σημαίνει ότι τα αστικά καθεστώτα εισήλθαν σε μια χρονική περίοδο και ιστορική φάση όπου η συντηρητική αντιμετώπιση των κοινωνικών και οικονομικών ζητημάτων μετατράπηκε σε άκρως αντιδραστική κατάσταση.

Εδώ θα ήθελα να επισημάνω ότι σε όσες χώρες ο κύριος αντίπαλος στην πολιτική ήταν η Δεξιά και ο άλλος κύριος πόλος η κομμουνιστική Αριστερά, δεν είδαμε κεντρώες και σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις να συμπαραστέκονται μαζί με την κομμουνιστική Αριστερά για την αντιμετώπιση της Δεξιάς(Κύπρος, Ιταλία - την εποχή που το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας ήταν μεγάλο και ισχυρό). Για να μην αναφερθώ εδώ στην Ελλάδα, την εποχή της Ενώσεως Κέντρου, με ηγέτη τον Γεώργιο Παπανδρέου και σημερινό σύμβολο του ΠΑΣΟΚ, όπως και στα κατοχικά και μετακατοχικά χρόνια, όπου η κυρίαρχη πολιτική της Ενώσεως Κέντρου ήταν ο διμέτωπος αγώνας. Οπου έβαζαν οι τότε κεντρώες και σημερινές πολιτικές δυνάμεις τη Δεξιά και την κομμουνιστική Αριστερά στον ίδιο παρονομαστή. Και μάλιστα, όχι λίγες φορές τα κύρια πολιτικά πυρά της Ενώσεως Κέντρου, όπως εξάλλου και του ΠΑΣΟΚ σήμερα, εστρέφοντο και στρέφονται κατά των κομμουνιστών.

Είναι το «αβγό του Κολόμβου», για την αντιμετώπιση της Δεξιάς σήμερα, η αλλαγή του εκλογικού νόμου και η ψήφιση της απλής αναλογικής. Εάν βέβαια είναι ειλικρινής η αντιδεξιά θέση του ΠΑΣΟΚ και θέλει να επιβεβαιώσει τον τίτλο του σαν σοσιαλιστικό κίνημα. Ευχαριστώ.

ΚΑΡΟΛΟΣ ΣΙΒ

Αγ. Παρασκευή Αττικής