Η κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να συγκαλύψει τις ευθύνες της για τη συμφωνία της με την ΕΕ να αυξήσει το πρόστιμο συνυπευθυνότητας στο βαμβάκι κατά 20%, επέβαλε τους επαίσχυντους περιορισμούς στη βαμβακοκαλλιέργεια και σαν άλλοθι γι' αυτούς τους περιορισμούς χρησιμοποίησε τα περιβαλλοντικά προβλήματα και τη δήθεν προστασία των μικροπαραγωγών.

Το ότι αποτελούν πρόσχημα τα περιβαλλοντικά προβλήματα, αποδεικνύεται από τα ίδια τα στοιχεία του Ινστιτούτου Εδαφολογίας Λάρισας, σύμφωνα με τα οποία οι απαιτήσεις της βαμβακοκαλλιέργειας σε αζωτούχο λίπανση - που ευθύνεται για τη νιτρορύπανση - είναι πολύ μικρότερες από τις απαιτήσεις των άλλων εναλλακτικών καλλιεργειών (καλαμπόκι, βιομηχανική τομάτα, τεύτλα κλπ.).

Παράλληλα, το ότι οι μικροαγρότες χρησιμοποιούνται σαν άλλοθι για τους δραστικούς περιορισμούς που επιβλήθηκαν, αποδεικνύεται από τα οικονομικά στοιχεία που λένε ότι και με το νέο καθεστώς οι μικροβαμβακοπαραγωγοί με λιγότερα από 60 στρέμματα θα πληρώσουν υψηλά πρόστιμα συνυπευθυνότητας (88 δρχ/κιλό) και οι εμπορικές τιμές που θα πάρουν θα είναι μικρότερες από αυτές της προηγούμενης εξαετίας.

Αξίζει, όμως, τον κόπο να δούμε ποιους θεωρεί μεγαλοπαραγωγούς η κυβέρνηση και προτείνει να μειώσουν τις καλλιέργειές τους. Σύμφωνα με την απόφαση, περιορισμοί στην καλλιέργεια επιβάλλονται σε αυτούς που καλλιεργούν πάνω από 60 στρέμματα. Οπως, όμως, επιβεβαιώνεται και από τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών το μέσο καθαρό εισόδημα για τη βαμβακοκαλλιέργεια το 1999 στη Θεσσαλία, με το οποίο και φορολογούνται οι αγρότες, υπολογίζεται για τις πεδινές εκτάσεις - που έχουν και το μεγαλύτερο καθαρό εισόδημα - σε 24.200 δρχ/στρέμμα.

Με βάση αυτά τα στοιχεία ο πεδινός βαμβακοπαραγωγός που καλλιεργεί 60 στρέμματα είχε το 1999 ετήσιο οικογενειακό εισόδημα 1.452.000 δραχμές, ενώ ο βαμβακοπαραγωγός που είχε το 1999 ετήσιο οικογενειακό εισόδημα πάνω από 1.452.000 δρχ θεωρείται από την κυβέρνηση μεγαλοπαραγωγός γι' αυτό εκτός από τα πρόστιμα συνυπευθυνότητας θα υποστεί και τις συνέπειες του περιορισμού της καλλιέργειας.

Διάφανος, λοιπόν, ο στόχος της κυβέρνησης να φέρει σε αντιπαράθεση τους εξαθλιωμένους αγρότες με τους φτωχούς αγρότες, τους οποίους η ίδια «βαφτίζει» μεγαλοαγρότες. Στην ουσία όμως αγρότες με δύο τρία και τέσσερα εκατομμύρια ετήσιο καθαρό εισόδημα κάθε άλλο παρά μεγαλοαγρότες είναι και έχουν κοινά συμφέροντα με τους εξαθλιωμένους αγρότες, που το ετήσιο καθαρό εισόδημά τους είναι μικρότερο από 1.500.000 δραχμές.

Αν η κυβέρνηση ήθελε να προστατέψει το εισόδημα των μικροβαμβακοπαραγωγών έπρεπε να υιοθετήσει τουλάχιστον το αίτημα των μαζικών οργανώσεων και της ΠΑΣΕ να μην πληρώνουν κανένα πρόστιμο συνυπευθυνότητας οι βαμβακοπαραγωγοί με 100 στρέμματα ιδιόκτητα και 150 στρέμματα ενοικιαζόμενα. Και αυτό γιατί το μέσο καθαρό εισόδημα των βαμβακοπαραγωγών με 100 στρέμματα πεδινά το 1989, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, ήταν 2.420.000 δραχμές.

Επειδή όμως οι αυθαιρεσίες, οι δολιότητες και οι σκοπιμότητες της κυβέρνησης ξεπερνούν κάθε όριο, καλό είναι να δημοσιεύσει τους μισθούς των στελεχών που πρότειναν ότι οι αγρότες με ετήσιο καθαρό εισόδημα πάνω από 1.500.000 δραχμές είναι μεγαλοαγρότες, για να δει όλος ο αγροτικός κόσμος ότι οι μηνιαίοι μισθοί αυτών των στελεχών είναι πολύ μεγαλύτεροι από το ετήσιο οικογενειακό εισόδημα των βαμβακοπαραγωγών, που η κυβέρνηση τους χαρακτηρίζει μεγαλοπαραγωγούς.