Οι κυβερνητικοί αρμόδιοι, παρά την πρόσκαιρη παγωμάρα, δε χάνουν την ψυχραιμία τους. Πότε μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα, πότε σε περιοδείες στους πρόχειρους καταυλισμούς των σεισμοπλήκτων δε διστάζουν να τάζουν «λαγούς με πετραχήλια» για γρήγορη και πλήρη αποκατάσταση...
Δε χρειάστηκε να περάσουν παρά ελάχιστοι μήνες για να καταλάβουν όλοι - και κυρίως οι σεισμόπληκτοι - ότι τα «παχιά λόγια» των κυβερνώντων δεν είχαν αντίκρισμα. Θάφτηκαν κι αυτά στον κουρνιαχτό των ερειπίων, όταν ξεκινούσε η προσπάθεια τα «κίτρινα» να βαφτιστούν με το ζόρι «πράσινα» και τα «κόκκινα», «κίτρινα». Βούλιαξαν στην κοροϊδία των ανεπαρκών τιμολογίων για τις επισκευές και τις ανακατασκευές, αλλά και των τεχνικών προδιαγραφών που θεσπίστηκαν και δεν οδηγούν σε ενίσχυση των κατασκευών, αλλά στα «μπαλώματα»...
Σήμερα και ενώ διανύουμε τον 22ο μήνα από τον καταστροφικό σεισμό, το δράμα της 62χρονης Κυριακής Δρακούλη, που άφησε την τελευταία της πνοή στον καταυλισμό των λυομένων στη Νίκαια, ήρθε να αποκαλύψει το μέτρο της κυβερνητικής αναλγησίας και του εμπαιγμού, το μέγεθος της δυστυχίας που βιώνουν καθημερινά οι σεισμόπληκτοι.
Με «βήματα χελώνας», όμως, προχωρά και το έργο της αποκατάστασης. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ίδιου του ΥΠΕΧΩΔΕ, μέχρι τις 12 Ιούνη 2001, είχε εγκριθεί από τα ΤΑΣ μόνο το 19,5% των αδειών από τα 45.000 κτίρια που έχουν ανάγκη επισκευής και μόνο το 43,5% των 6.500 κτιρίων που κατέρρευσαν και πρέπει να ανακατασκευαστούν. Με τους ρυθμούς αυτούς, το έργο της αποκατάστασης προβλέπεται να διαρκέσει πάνω από μια δεκαετία! Εκτός από το ότι υπάρχει κίνδυνος η προθεσμία για την υποβολή των αιτήσεων που λήγει στις 31 Αυγούστου να μην πάρει άλλη παράταση κι έτσι όσοι πρόλαβαν, πρόλαβαν...
Δεν ξέρουμε αν το έργο της κατεδάφισης των κτιρίων που κρίθηκαν ως «επικινδύνως ετοιμόρροπα» έχει ολοκληρωθεί. Είναι σίγουρο, όμως, ότι η αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική φρόντισε γρήγορα να κατεδαφίσει τα όνειρα των σεισμοπλήκτων για γρήγορη και πλήρη αποκατάσταση. Μόνο ο αγώνας τους μπορεί να αλλάξει την κατάσταση...