Οι καμποτζιανές εξαγωγές από τον κλάδο του ιματισμού αυξήθηκαν το 2014 στα 5,7 δισ. δολάρια από 4,96 δισ. δολάρια που ήταν το 2013, στοιχείο ενδεικτικό των κερδών που συγκεντρώνουν μεγάλες πολυεθνικές που παράγουν τα προϊόντα τους με πολύ χαμηλό κόστος, εξαιτίας των άθλιων συνθηκών αμοιβής και εργασίας των περίπου 700.000 εργατών που απασχολούνται στο συγκεκριμένο κλάδο. Οι εξαγωγές από το συγκεκριμένο κλάδο εκπροσωπούν το 75% των συνολικών εξαγωγών της χώρας.

Μονοπώλια όπως οι εταιρείες «Πούμα», «Αντίντας» και «H&M» διεκδικούν το προβάδισμα απέναντι στους ανταγωνιστές τους, διατηρώντας δικές τους μονάδες παραγωγής ή συνεργαζόμενες με εργολάβους και ξεζουμίζοντας εργαζόμενους που, ενώ μπορεί να δουλεύουν μέχρι και 12 ώρες τη μέρα, δεν παίρνουν ούτε 100 δολάρια το μήνα. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά καιρούς έρχονται στο φως της δημοσιότητας μαζικές λιποθυμίες εργαζομένων (που κατά 90% είναι γυναίκες στο συγκεκριμένο κλάδο), εξαιτίας των άθλιων συνθηκών μέσα στις οποίες δουλεύουν, για παράδειγμα σε κτίρια χωρίς φωτισμό ή εξαερισμό, εκτεθειμένοι σε επικίνδυνες ουσίες όπως χημικές που χρησιμοποιούνται στην παραγωγή υποδημάτων.

Επιπλέον, προσπαθώντας να μειώσει όσο περισσότερο μπορεί το λεγόμενο «εργατικό κόστος» (όρος που προκλητικά έχει καθιερώσει το μεγάλο κεφάλαιο παρουσιάζοντας ως «κόστος» τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργατών), οι εργοδότες αρνούνται πολλές φορές να δώσουν άδειες ασθενείας, αρνούνται να τηρούνται ακόμα και τα ανεπαρκή διαλείμματα που προβλέπονται τυπικά, ενώ, έχοντας καθιερώσει τις προσλήψεις μέσα από συμβάσεις ορισμένου χρόνου μπορούν να απολύουν ανάλογα με το πώς βολεύει τις παραγγελίες και την κερδοφορία τους, αλλά και να «ξεφορτώνονται» εργάτες που πρωτοστατούν σε κινητοποιήσεις και την αγωνιστική οργάνωση των συναδέλφων τους.

Η άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων στην υφαντουργία, στη συγκεκριμένη αλλά και άλλες χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας όπου πολυεθνικές καταφεύγουν εξαιτίας των φτηνών εργατικών χεριών - συχνά αξιοποιείται και στις ενδο-μονοπωλιακές «κόντρες», με τον έναν να βγάζει στη φόρα τα άπλυτα του άλλου, στο πλαίσιο συνολικών επιδιώξεων για ανακατατάξεις σε έναν κλάδο και γενικά. Τις δικές τους υπηρεσίες σε αυτό το πλαίσιο προσφέρουν και διάφορες ΜΚΟ, που... παροτρύνουν τις κυβερνήσεις και τα μονοπώλια να «τηρούν» την εργατική νομοθεσία και να βελτιώνουν το εργασιακό περιβάλλον, λες και υπάρχει ποτέ περίπτωση το κεφάλαιο να σεβαστεί τις ανάγκες των εργατών. Βεβαίως, στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού των μέσων παραγωγής και της ίδιας της καπιταλιστικής ανάπτυξης σε κάθε χώρα, μπορεί και να βελτιωθούν ορισμένοι όροι εργασίας, αλλά το χάσμα που χωρίζει τις ανάγκες και τις δυνατότητες, από τη μια μεριά, και την πραγματικότητα, από την άλλη, και παραμένει και μεγαλώνει, αφού μόνο έτσι εξασφαλίζεται αύξηση του ποσοστού κέρδους.