Πολλά από τα ιατρικά μηχανήματα του νοσοκομείου υπολειτουργούν, λόγω παλαιότητας και αδυναμίας συντήρησης. Συγκεκριμένα:

Μηχάνημα βραχυθεραπείας. Αγοράστηκε πριν πέντε χρόνια και δεν λειτουργεί. Η επίσημη δικαιολογία είναι ότι δεν υπάρχει προσωπικό. Το αποτέλεσμα είναι σε βάρος των ασθενών. Για παράδειγμα, μια ασθενής με καρκίνο τραχήλου μήτρας ύστερα από εξωτερική ακτινοθεραπεία θα πρέπει να υποβληθεί σε βραχυθεραπεία. Η μη λειτουργία του μηχανήματος σημαίνει ότι η ασθενής θα πρέπει να πάει σε άλλο νοσοκομείο, στην άλλη άκρη της Αθήνας, αν μπορεί.

Γραμμικός επιταχυντής. Το μηχάνημα που υπάρχει είναι περίπου 15 ετών και παρουσιάζει συχνά βλάβες. Γινόταν διαγωνισμός επί πέντε χρόνια για την αγορά νέου που θα λειτουργεί συμπληρωματικά του πρώτου. Τελικά αναμένεται να έρθει τον Ιούνη του 2015. Ομως απαιτείται και το αντίστοιχο προσωπικό και αυτό δεν υπάρχει. Το συγκεκριμένο μηχάνημα χρειάζεται ακτινοφυσικό και τεχνολόγο, μια ειδικότητα που τείνει να εκλείψει, αφού το 2014 συνταξιοδοτήθηκαν τέσσερις τεχνολόγοι που υπηρετούσαν στο Ακτινοθεραπευτικό Τμήμα και δεν έχει γίνει καμία πρόσληψη.

Petscan. Δεν λειτουργεί, ενώ η διαδικασία προμήθειάς του έχει ολοκληρωθεί εδώ και ένα χρόνο. Να σημειωθεί ότι μόνο ο «Ευαγγελισμός» από τα δημόσια νοσοκομεία διαθέτει αυτό το τόσο σημαντικό μηχάνημα για τη διάγνωση του καρκίνου.

Αξονικός τομογράφος. Εγκαταστάθηκε το 2000 και δεν έχει αντικατασταθεί, με αποτέλεσμα λόγω παλαιότητας να υπολειτουργεί και σήμερα να γίνονται αξονικές τομογραφίες μόνο στους ασθενείς που δεν μπορούν να μετακινηθούν, το οποίο γίνεται πολύ σπάνια. Το πρόβλημα αυτό εμποδίζει να σχεδιαστεί το καλύτερο δυνατό πλάνο θεραπείας για τους ασθενείς.

Ακόμα, δεν υπάρχει μαγνητικός τομογράφος, ούτε ψηφιακός μαστογράφος που είναι σημαντικός για την πρόληψη και την καλή διάγνωση. Λείπουν επίσης αντιδραστήρια και περιμένουν να συγκεντρωθούν πολλές αιμοληψίες για να βγάλουν αποτελέσματα ή να τα στείλουν σε άλλο νοσοκομείο, με αποτέλεσμα την καθυστέρηση λήψης απαντήσεων για πολλές μέρες.

Ετσι, οι ασθενείς σπρώχνονται προς τους ιδιώτες. Γύρω από το νοσοκομείο τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα κάνουν χρυσές δουλειές περιμένοντας την πελατεία που βρίσκεται σε ανάγκη και δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί στο νοσοκομείο λόγω της έλλειψης σε βασικό εξοπλισμό.

Γενικότερα, το ποια μηχανήματα υπάρχουν, πόσα και σε ποια κατάσταση είναι ενδείξεις της ογκολογικής πολιτικής που ασκείται από τις κυβερνήσεις. Συγκεκριμένα:

• Η αναλογία γραμμικού επιταχυντή - πληθυσμού είναι 7,5 έως 8,3 επιταχυντές ανά ένα εκατομμύριο πληθυσμού. Στην Ελλάδα, αυτή η αναλογία είναι 2,2 επιταχυντές ανά ένα εκατομμύριο πληθυσμού.
• Οι γραμμικοί επιταχυντές που υπάρχουν στο δημόσιο τομέα μπορούν να καλύψουν αξιοπρεπώς 35% έως 40% των ασθενών που χρειάζονται ακτινοθεραπεία.
• Από τους 323 μαστογράφους μόνο οι 52 (16%) είναι εγκατεστημένοι σε δημόσια νοσοκομεία. Από τους 199 αξονικούς τομογράφους το Δημόσιο κατέχει τους 48 (24%). Από τις 109 γ-κάμερες (για σπινθηρογραφήματα), οι 38 (25%) είναι στο Δημόσιο. Τα 3/4 των μαγνητικών τομογράφων και υπερηχοτομογράφων ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα.

Το μέγεθος της εγκληματικής πολιτικής που ασκείται και έχει ως αποτέλεσμα την εμπορευματοποίηση της Υγείας και τη δραματική συρρίκνωση των δημόσιων υπηρεσιών Υγείας αναδεικνύεται από το γεγονός ότι ο καρκίνος είναι η δεύτερη αιτία νοσηρότητας και θνητότητας στον κόσμο. Η συχνότητα επίπτωσης του καρκίνου στην Ελλάδα είναι 346 ανά 100.000 πληθυσμό το χρόνο.

Εξίσου χαρακτηριστικό είναι ότι για το Ογκολογικό Χημειοθεραπευτικό στον οργανισμό προβλέπονται 13 επιμελητές και υπάρχουν μόλις τέσσερις! Από αυτούς εφημερίες κάνουν οι τρεις! Είναι το μόνο Ογκολογικό που κάνει 24ωρες συνεχείς εφημερίες ανά 4 μέρες, το μόνο που καλύπτει όλη την Αττική και τα νησιά του Αιγαίου.

Στους τέσσερις επιμελητές γιατρούς αντιστοιχούν καθημερινά 100 ασθενείς στην κλινική και ακόμα 60 που επισκέπτονται την Κλινική Μιας Μέρας για χημειοθεραπεία. Δηλαδή, τέσσερις γιατροί πρέπει να ανταποκριθούν στις ανάγκες παροχής υπηρεσιών Υγείας σε 160 καρκινοπαθείς καθημερινά!

Παράλληλα, υπάρχει μεγάλη έλλειψη σε νοσηλευτικό προσωπικό και γι' αυτό υπάρχουν κλειστά κρεβάτια. Το βράδυ υπάρχει μόλις μία νοσηλεύτρια για 40 άτομα, ενώ θα έπρεπε να υπάρχουν τρεις! Η κατάσταση αυτή δημιουργεί συνθήκες καθυστέρησης των χημειοθεραπειών. Ετσι ένας ασθενής που, υποθετικά, θα έπρεπε να κάνει χημειοθεραπεία κάθε 21 μέρες, μπορεί να κάνει κάθε 30 μέρες και περισσότερο.