Τα αριθμητικά στοιχεία έδειχναν γιατί το στρατοδικείο της Τρίπολης ονομάστηκε «θανατοδικείο»: Από τον Αύγουστο του 1947 έως το 1950, παραπέμφθηκαν για να δικαστούν σε αυτό 2.995 άντρες και γυναίκες. Για 1.087 από αυτούς, δηλαδή για το 37,5%, εκδόθηκαν καταδικαστικές αποφάσεις. Σε θάνατο καταδικάστηκαν 370, ενώ οι ποινές φυλάκισης, αν αθροιστούν, φτάνουν τις έξι χιλιάδες χρόνια!
Από τη μέρα της έκδοσης της θανατικής καταδίκης μέχρι τη μέρα εκτέλεσης, συνήθως μεσολαβούσε μικρό χρονικό διάστημα, από τρεις μέρες μέχρι μια βδομάδα. Οι εκτελέσεις γίνονταν τα χαράματα, δίπλα στο νεκροταφείο, στο ίδιο σημείο που χρησιμοποιούσαν και οι Γερμανοί ναζί. Στην αρχή τα πτώματα των εκτελεσμένων θάβονταν στο νεκροταφείο, σύντομα όμως κι αυτό αποδείχτηκε μικρό. Ετσι, ο τόπος εκτέλεσης έγινε και το μέρος της ταφής. Οι ίδιες οι εκτελέσεις αξιοποιήθηκαν ως μέσο πίεσης στους υπόλοιπους κρατούμενους. Γίνονταν σε σημείο τέτοιο, ώστε από τα κελιά τους στη φυλακή να έχουν οπτική επαφή, να τις παρακολουθούν, να ξέρουν πως θα γίνουν οι επόμενοι, αν δε «μετανοήσουν»...