Από τις αντιφάσεις των σύγχρονων εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι οι πολλαπλοί, αντιτιθέμενοι ρόλοι που παίζουν ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε διάφορα ταμπλό, ανάλογα με τα κατά τόπους συμφέροντα και επιδιώξεις τους.

Οι Σαουδάραβες, για παράδειγμα, που έχουν αναλάβει στη Συρία ρόλο - «κηδεμόνα» της «αντιπολίτευσης», φιλοξενώντας την περασμένη βδομάδα στο έδαφός τους τη συνάντηση δεκάδων συριακών ένοπλων και πολιτικών οργανώσεων, γιατί υποτίθεται πως νοιάζονται για την ειρήνη στη Συρία, εξαπολύουν από τον περασμένο Μάρτη έναν άνευ προηγουμένου (για τα δεδομένα της σαουδαραβικής μοναρχίας...) βρώμικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Υεμένη, σφάζοντας από αέρος και εδάφους το λαό της χώρας και διαλύοντας τις πενιχρές υποδομές της φτωχότερης χώρας της Αραβικής Χερσονήσου, σε μια προσπάθεια να αναχαιτίσουν την αυξανόμενη γεωπολιτική ισχύ του Ιράν, έπειτα και από τη θερινή διεθνή συμφωνία της Βιέννης για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Ο πόλεμος στην Υεμένη, σε αντίθεση με τις συγκρούσεις σε Συρία και Ιράκ, γίνεται στο περιθώριο της διεθνούς ειδησεογραφίας και αποσιωπάται σχεδόν πλήρως από τα περισσότερα διεθνή ΜΜΕ. Στον πόλεμο αυτόν, οι Σαουδάραβες είναι πρώτοι στη μακρά λίστα πολλών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που σφάζουν το λαό της Υεμένης, για να εμποδίσουν την παραμονή των Σιιτών «Χούτι» στην εξουσία (και συνεπώς τη γεωπολιτική επιρροή του Ιράν στην περιοχή) καθώς η επέμβαση υποστηρίζεται έμμεσα ή άμεσα από τις ΗΠΑ, ορισμένες χώρες της ΕΕ, όλες τις μοναρχίες του Κόλπου πλην Ομάν, αλλά και μουσουλμανικές χώρες της Νότιας Ασίας όπως το Πακιστάν (μολονότι το τελευταίο απέρριψε την απαίτηση των Σαουδαράβων να στείλουν στρατό κατοχής). Στο μακρύ κατάλογο των δυνάμεων επέμβασης στην Υεμένη προστίθεται προσφάτως και μισθοφόροι από χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως από Κολομβία και Χιλή, οι οποίοι μισθώνονται από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων ως αντιστάθμισμα για τη «διακριτική» αποχώρηση ή αποστασιοποίηση των εγχώριων Ενόπλων Δυνάμεων (λόγω των πολλών εκατοντάδων νεκρών στρατιωτών που έχασαν σε συγκρούσεις με τους Σιίτες Χούτι).

Στην Υεμένη (όπου υπάρχουν κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, ανεκμετάλλευτα ως επί το πλείστον, όπως και άλλος ορυκτός πλούτος) δρουν παράλληλα τζιχαντιστές και του «Ισλαμικού Κράτους» και της «Αλ Κάιντα». Στις 15 Δεκέμβρη υποτίθεται πως θα πραγματοποιηθούν ειρηνευτικές συνομιλίες, με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ, με στόχο την έναρξη εκεχειρίας και την έναρξη παζαριών για την εξεύρεση «πολιτικής λύσης». Τίποτε δεν προμηνύει ότι θα ευοδωθεί η νέα διπλωματική προσπάθεια, δεδομένου του γεγονότος πως έχει ανοίξει για τα καλά η όρεξη των Σαουδαράβων ιμπεριαλιστών για απροκάλυπτες επεμβάσεις σε γειτονικές χώρες...