Στο Ιράκ η επέμβαση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους το 2003 δεν έγινε απλώς για την ανατροπή της κυβέρνησης του (παλιού συμμάχου τους) Σαντάμ Χουσεΐν ή για τα λεγόμενα «όπλα μαζικής καταστροφής», αλλά κυρίως για το ξαναμοίρασμα της τράπουλας των άφθονων (και χαμηλού κόστους γεώτρησης και διύλισης) ιρακινών πετρελαίων προς όφελος αμερικανικών πολυεθνικών όπως «ExxonMobil», «ChevronTexaco» και «ConocoPhillips». Σύμφωνα με μία εκδοχή, το σήμα για την επιτάχυνση της επέμβασης των ΗΠΑ στη χώρα δόθηκε, όταν ο τότε Ιρακινός Πρόεδρος ανακοίνωσε την πρόθεσή του να σταματήσει να χρησιμοποιεί το δολάριο ως νόμισμα συναλλαγής στις εξαγωγές ιρακινού πετρελαίου, αντικαθιστώντας το με το «φρέσκο» τότε ευρώ... (Το Ιράκ ήταν το πρώτο κράτος - μέλος του ΟΠΕΚ που μετέτρεψε τα αποθέματά του από δολάρια σε ευρώ, κερδίζοντας τότε σημαντικά ποσά από την συναλλαγματική υπεροχή του ευρωπαϊκού νομίσματος έναντι του αμερικανικού).

Οι συμφωνίες Δυτικοευρωπαίων (στο όνομα γαλλικών, ιταλικών, βρετανικών μονοπωλίων) αλλά και Ρώσων με την κυβέρνηση Χουσεΐν τορπιλίστηκαν με το που πάτησαν τα αμερικανικά και άλλα συμμαχικά στρατεύματα κατοχής. Η «ατυχής» (ή καλά μελετημένη...) επιλογή των ΗΠΑ να εξοστρακίσουν εντελώς από την κρατική διοικητική και στρατιωτική μηχανή του Ιράκ τους Σουνίτες του κόμματος «Μπάαθ» δημιούργησε το γόνιμο έδαφος για τη δημιουργία των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους», ο αρχηγός των οποίων είχε και αυτός φυλακιστεί (και ενδεχομένως στρατολογηθεί) στις αμερικανικές φυλακές.

Σήμερα, 12 χρόνια μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση του 2003, η χώρα τρεκλίζει από το βάρος της αποσταθεροποίησης και τον κίνδυνο της απόσχισης: Το βορειοδυτικό «σουνιτικό» τμήμα του, και δη η πετρελαιοφόρα περιοχή της Μοσούλης, βρίσκεται υπό την κατοχή των τζιχαντιστών, δίνοντας το πρόσχημα στην Τουρκία να αναπτύξει στρατεύματα (έπειτα από συμφωνία που έκλεισε προ μηνών με τους Κούρδους του Ιράκ) με πρόσχημα την εκπαίδευση τάχα των μαχητών Πεσμεργκά. Στην ουσία, (αναφέρουν κάποιες διπλωματικές πηγές) η Τουρκία φαίνεται πως έκλεισε συμφωνία με τους Κούρδους του Ιράκ για στρατιωτική βάση έξω από τη Μοσούλη, χωρίς τη γνώση και τη συγκατάθεση της κεντρικής ιρακινής κυβέρνησης. Αυτό εξηγεί την πρόσφατη οργή του Ιρακινού πρωθυπουργού, Χάιντερ αλ Αμπάντι, και την ένταση στις τουρκο-ιρακινές σχέσεις, με αφορμή την αποστολή περίπου 350 Τούρκων στρατιωτών δήθεν σαν «ενίσχυση της προστασίας» των τουλάχιστον 600 αξιωματικών και «στρατιωτικών συμβούλων» που βρίσκονταν στην περιοχή. Το βόρειο αυτόνομο ιρακινό Κουρδιστάν, όσο περνά ο καιρός, (και με τις ευλογίες των ΗΠΑ, ενδεχομένως και της Τουρκίας...) αυξάνει τις αποστάσεις από την κεντρική ιρακινή κυβέρνηση, βαδίζοντας μακροπρόθεσμα (εάν το επιτρέψει ο συσχετισμός δυνάμεων) στο δρόμο της απόσχισης. Η υπόλοιπη χώρα, και κυρίως ο σιιτικός νότος, κάνει προς το παρόν τα στραβά μάτια στις κινήσεις απόσχισης, θεωρώντας ότι πρέπει να δώσει τη μάχη απέναντι στο μεγαλύτερο κίνδυνο, που είναι οι τζιχαντιστές, συμμαχώντας με τη Ρωσία, το Ιράν και τη Συρία στο πλαίσιο και του κοινού διοικητικού κέντρου κατά των τζιχαντιστών που έχουν φτιάξει στη Βαγδάτη.

Το καθοριστικό πάντως στις εξελίξεις στην περιοχή είναι τα οικονομικά συμφέροντα, οι ζώνες επιρροής για τις αστικές τάξεις της περιοχής και τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι πηγές και αγωγοί Ενέργειας που τέμνουν τη χώρα, βυθίζοντας το λαό στο αίμα αλλεπάλληλων συγκρούσεων.