Αποστειρωμένη εκδοχή και άχρηστα σύνθετη η προσέγγιση του σκηνοθέτη Μαρκ Οσμπορν στο απόσταγμα της γαλλικής παιδικής λογοτεχνίας «Ο μικρός πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί. Κριτική ως προς τις εμμονές της σημερινής κοινωνίας για επιτυχία με κάθε κόστος, η μικρή αυτή ταινία που ταλαντεύεται ανάμεσα σε φιλοσοφικό παραμύθι και αχαλίνωτη περιπέτεια, υπενθυμίζει πόσο είναι σημαντικό να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε κρατώντας ζωντανή την αθωότητα. Ταινία κινουμένων σχεδίων, που στο ταξίδι της νοσταλγικής διασκευής του θρυλικού βιβλίου βασίζεται σε δυο αφηγηματικές γραμμές και εναλλάσσει το κλασικό σχέδιο και το stop-motion, διάφορες τεχνικές και οπτικές εκπλήξεις. Η οπτική ποίηση, ωστόσο, αντιτίθεται στη σύνθεση της κύριας πλοκής της ταινίας, της οποίας επιπλέον γίνεται θύμα, στο τελευταίο μέρος, λόγω απίθανων ανατροπών.Στην ταινία, όπου οι περιπέτειες του μικρού πρίγκιπα εμφανίζονται ελλειπτικές, σχεδόν διακοσμητικές, λείπει ο σωστός τόνος. Κάποιες μετρημένες στα δάκτυλα στιγμές είναι πραγματικά όμορφες, ιδιαίτερα εκεί που η εικονογράφηση ξαναγίνεται χειροποίητη, κάποιες λιγοστές ακουαρέλες του συγγραφέα που κρύβουν αυθεντική φρεσκάδα, οι περισσότερες όμως στιγμές βρίσκονται κοντά στο αποτρόπαιο. Η ταινία είναι αμφισβητήσιμη, τόσο για την ιστορία της, που είναι παράγωγο της παγκοσμιοποιημένης ανοησίας, όσο για το ότι δε μένει τίποτα από το βιβλίο... Το ουσιαστικό καμιά φορά είναι αόρατο και δε χρειάζεται διευκρινίσεις, συναισθηματικούς διαλόγους και σεναριακά κόλπα...
Παραγωγή: «The little prince», Γαλλία (2015)