Ανάμεσα στα χιλιάδες απολιθώματα, οι πλήρεις σκελετοί δεινοσαύρων οπωσδήποτε εντυπωσιάζουν. Ομως, και τα ανάξια εμφάνισης στους εκθεσιακούς χώρους και τις προθήκες κομμάτια, μπορεί να κρύβουν θησαυρό. Αυτό απέδειξε η επανεξέταση ενός νυχιού από κάποιο θηριόποδο, αγνώστων λοιπών στοιχείων, το οποίο είχε βρεθεί πριν από έναν αιώνα και παρέμενε στα τρίτης κατηγορίας ευρήματα, σε ένα συρτάρι μουσείου του Λονδίνου.

Θεωρώντας ότι μάλλον θα καταστραφεί, το απολίθωμα αυτό μαζί με κάποια άλλα, δεύτερης και τρίτης κατηγορίας ως εκθέματα, ήταν ανάμεσα σε εκείνα που παρασχέθηκαν από το μουσείο, όταν μια παλαιοντολόγος και ένας ερευνητής της βιοϊατρικής ζήτησαν δείγματα, για να τα εξετάσουν κάτω από ηλεκτρονικό μικροσκόπιο σάρωσης, σχετικά με ενδεχόμενη μικροασβεστοποίηση μαλακών ιστών. Σε όλες τις περιπτώσεις, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι μαλακοί ιστοί αποσυντίθενται γρήγορα μετά το θάνατο, ενώ ακόμα και κάποιες ανθεκτικές πρωτεΐνες δεν διαρκούν περισσότερο από μερικά εκατομμύρια χρόνια.

Ομως οι ερευνητές βρήκαν σε αυτό το παραπεταμένο απολίθωμα κάτι που μοιάζει έντονα με ερυθρά αιμοσφαίρια και ίνες κολλαγόνου. Περαιτέρω διερεύνηση έδειξε ότι τέτοιες δομές βρέθηκαν σε 6 από τα 8 δείγματα. Η ανακάλυψη δείχνει ότι ακόμη και φαινομενικά ασήμαντα απολιθώματα που πετάγονται ως άχρηστα κατά τις ανασκαφές, ή άλλα που κλειδώνονται για δεκαετίες σε κάποιο συρτάρι, ίσως μπορούν να δώσουν πολύτιμες πληροφορίες για τον τρόπο που ζούσαν και εξελίσσονταν οι δεινόσαυροι.