Με μια πολύπλευρα σημαντική δημιουργία, το «Για πάντα» του Δημήτρη Παπαϊωάννου, έκλεισε προχτές το 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας. Μια παράσταση (συμπαραγωγή της «Ομάδας Εδάφους» και του Διεθνούς Κέντρου Χορού Καλαμάτας), η οποία αποδεικνύει την καλή «ρότα» του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, τη χρησιμότητα και συμβολή του για την πρόοδο και προβολή της ελληνικής χορευτικής χοροθεατρικής δημιουργίας σε διεθνές επίπεδο. Μια παράσταση, η οποία γέμισε ασφυκτικά την Κυριακή και τη Δευτέρα το (800 θέσεων) θέατρο του Κάστρου Καλαμάτας, προσέλκυσε πολλούς ανθρώπους του Χορού και του Θεάτρου και απέσπασε ενθουσιώδη, ασταμάτητα χειροκροτήματα και «μπράβο» από το σύνολο του κοινού.

Δικαίως, γιατί επρόκειτο για μια χοροθεατρική δημιουργία, η οποία με το θέμα του (αρκετά αυτοβιογραφικό) και τη διάρθρωσή του σε ευφάνταστα, σύντομα, πυκνών νοημάτων, σχολιαστικά -και διά του λόγου- «επεισόδια» πρόσφερε βαθύτατη συγκίνηση, αλλά και ανακουφιστικό χαμόγελο. Γιατί η υψηλού αισθητικού γούστου εικαστική της όψη (σκηνικό Λίλη Πεζανού, κοστούμια, βίντεο Δ. Παπαϊωάννου), σε συνδυασμό με την εκφραστικότατη, σύγχρονης αντίληψης χορογραφία (Δ. Παπαϊωάννου) και την υπεραισθαντική σωματική «υποκριτική» των εξαιρετικών χορευτών παρήγαγε κινούμενες «εικόνες» που συνειρμικά εμπλουτίζουν το θεματικό «πυρήνα» και διεγείρουν την ψυχή και τη σκέψη του θεατή.

Θεματικός «πυρήνας» της νέας, καθ' όλα σπουδαίας, χοροθεατρικής δημιουργίας του πολυτάλαντου Δ. Παπαϊωάννου, είναι η φθορά, το αναπόφευκτο τέλος των πάντων. Ολα όσα αφορούν τη ζωή- τον άνθρωπο, τους έρωτες, τις αγάπες, τα όνειρα και τη δημιουργία του- πνίγονται μέσα σε σωρούς «σκουπιδιών» της σύγχρονης, απαξιωμένης και απαξιωτικής, υπερκαταναλωτικής, τηλεορασόπληκτης καθημερινότητας και όσο κι αν αντιστέκονται στον «άνεμο» της φθοράς, «μοίρα» τους είναι ο «σκουπιδότοπος» του πλαστικού «πολιτισμού» μας.

Ο Δ. Παπαϊωάννου, συνέθεσε το «μύθο» του με «κομμάτια και θρύψαλα» της ζωής. Με βιωματικές «πινελιές» και με ψήγματα από την παλαιότερη βραβευμένη δημιουργία του «Ανθρώπινη δίψα». Με μια μελαγχολικά χιουμοριστική αναφορά στο «ρομαντισμό» των ερωτικών πα ντε ντε του κλασικού χορού σε αντιδιαστολή με την αντίστοιχη «ωμότητα» του ετερόφιλου και την ευρηματική χάρη του ομόφιλου ερωτικού πα ντε ντε που χορογράφησε στο «Για πάντα». Με ευρηματικά υποθέματα, που δένουν έξοχα και υπογραμμίζουν το θεματικό «πυρήνα». Οπως λ.χ. η σκηνή με το «τραγούδι» της Μέριλιν Μονρό- ένα από τα θαυμάσια σόλο που χόρεψε ο ίδιος ο Δ. Παπαϊωάννου. Το σόλο του για την αγωνιώδη, ακατόρθωτη προσπάθεια του καλλιτέχνη να κατακτήσει την ύψιστη κορυφή της δημιουργίας. `Η, η τελευταία, συγκλονιστική σκηνή, με τον άνθρωπο - δημιουργό, που πνιγμένος από τα «σκουπίδια» της ζωής, «γυμνός» πλέον από την ορμή και τις ελπίδες της νιότης, σωματικά ανήμπορος, περνά μέσα από ένα «χειρουργείο» τυλιγμένος σε μια νάιλον σακούλα και χάνεται για πάντα, μαζί με την τελευταία του ελπίδα, να «αναληφθεί» στους ουρανούς και εκεί να «ζήσει» με τη δημιουργία του.

Αξιοι αναφοράς είναι όλοι οι ταλαντούχοι και ομόψυχοι χορευτές της «Ομάδας Εδάφους» (αλφαβητικά): Γιάννης Γιαπλές, Νίκος Δραγώνας, Νίκος Καλογεράκης, Στάθης Μερμύγκης, Φώτης Νικολάου, Σταυρούλα Σιάμου, Αγγελική Στελλάτου.