Με αλλεπάλληλες συναντήσεις και διαβουλεύσεις, κυβέρνηση, κουαρτέτο και «κοινωνικοί εταίροι», μεθοδεύουν τη νέα επέλαση στα εργατικά δικαιώματα, ενώ ήδη από χτες βρίσκεται και συνεδριάζει στην Αθήνα η οκταμελής «Επιτροπή Ειδικών» που συστάθηκε με απόφαση κυβέρνησης και δανειστών, προκειμένου να εκδώσει το σχετικό πόρισμα για τα Εργασιακά, ενόψει της διαπραγμάτευσης του Σεπτέμβρη. Σύμφωνα με πληροφορίες, η Επιτροπή ενδέχεται μέχρι αύριο να καταλήξει σε ένα πρώτο σχέδιο της πρότασης που θα συντάξει και που έχει «γνωμοδοτικό» χαρακτήρα.

Στο πλαίσιο αυτό, χτες υπήρξε συνάντηση του υπουργού Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλου, με τον πρόεδρο του ΣΕΒ, Θ. Φέσσα, στην προσπάθεια της κυβέρνησης να εξασφαλίσει την υπογραφή των βιομηχάνων στο κοινό κείμενο θέσεων, για το οποίο έκανε λόγο ο υπουργός Εργασίας την προηγούμενη βδομάδα.

Στην πράξη, αυτό που επιδιώκει η κυβέρνηση είναι με τις πλάτες της ΓΣΕΕ και μαζί με τους εργοδότες, στο όνομα της «εθνικής γραμμής», να αφοπλίσουν τους εργαζόμενους, να σηκώσουν τείχος απέναντι στις διεκδικήσεις τους, παγιώνοντας για τα επόμενα χρόνια τις ανατροπές που έχουν επιβληθεί και μεθοδεύοντας τις επόμενες το φθινόπωρο, με όχημα τη δεύτερη «αξιολόγηση» του νέου προγράμματος. Εκεί οδηγεί όλο αυτό το αλισβερίσι των συναντήσεων και του «κοινωνικού διαλόγου» που έχει στήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Πάντως, ανεξάρτητα από το τι πραγματικά λέγεται πίσω από τις κλειστές πόρτες των συναντήσεων και των συσκέψεων, τόσο οι εργοδότες, με πρωτεργάτη τον ΣΕΒ, αλλά και οι εκπρόσωποι του κουαρτέτου έχουν «δείξει τα δόντια τους». Εξάλλου, στην πρόσφατη συνέντευξή του στο ΑΠΕ - ΜΠΕ, ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Θ. Φέσσας, ήταν εξόχως αποκαλυπτικός για τις επιδιώξεις των βιομηχάνων.

Συγκεκριμένα, για τις ομαδικές απολύσεις ο ΣΕΒ θεωρεί «ελληνική πατέντα» τη διοικητική έγκριση ή μη των απολύσεων και ζητά την κατάργησή της. Για το «λοκ άουτ», θεωρεί ότι είναι ένας τρόπος άμυνας των επιχειρήσεων απέναντι στις «καταχρηστικές απεργίες» και άρα καλό είναι να δίνεται αυτή η δυνατότητα στους εργοδότες. Για το συνδικαλιστικό νόμο, ο ΣΕΒ θεωρεί ότι υπάρχει υπερβολική προστασία των συνδικαλιστών, ζητά να μην πληρώνονται από τους εργοδότες, ενώ θέτει ζήτημα και το ποιος θα αποφασίζει για την απεργία, με το πρόσχημα της «αντιπροσωπευτικότητας».

Για τις συλλογικές συμβάσεις και διαπραγματεύσεις, ο ΣΕΒ απαιτεί να μην μπορούν τα συνδικάτα να καταφεύγουν μονομερώς στον ΟΜΕΔ, ενώ θέλει να υπερισχύουν οι επιχειρησιακές συμβάσεις σε βάρος των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών. Τέλος, για τον κατώτερο μισθό εκτιμά ότι δεν είναι δυνατή η επαναφορά της ΕΓΣΣΕ όσο διαρκεί η κρίση και για το διάστημα αυτό ζητά ο κατώτερος μισθός να καθορίζεται με νόμο, όπως προβλέπει ο σχετικός νόμος.

Αντίστοιχες όμως είναι και οι θέσεις του κουαρτέτου. Συγκεκριμένα, με υπόμνημα που στάλθηκε προς την Επιτροπή των Ειδικών, την ύπαρξη του οποίου αναγνώρισε ο υπουργός Εργασίας, οι δανειστές θέτουν όλη την γκάμα των ανατροπών ξεκαθαρίζοντας:

• Κατώτατος μισθός: Οι θεσμοί διαπιστώνουν ότι παραμένει υψηλότερος σε σύγκριση με ανταγωνίστριες χώρες της Ελλάδας ως ποσοστό του ΑΕΠ και ότι η δομή του παραμένει «εξαιρετικά περίπλοκη», λόγω της πρόσθετης αποζημίωσης (τριετίες) για διαφορετικά επίπεδα εμπειρίας.
• Καθορισμός του μισθού: Οι «θεσμοί», επικαλούμενοι την πρακτική άλλων ευρωπαϊκών κρατών, τονίζουν ότι θα αποφασίζεται από το κράτος, όπως προβλέπει ο νόμος 4172/13, αφού συνεκτιμηθούν οι πραγματικές αντοχές της οικονομίας (επίπεδα ύφεσης ή ανάπτυξης), το ποσοστό ανεργίας, η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και η ανάγκη αύξησης των θέσεων εργασίας. Μέχρι το τέλος του Προγράμματος (3ο μνημόνιο), ο μισθός θα παραμένει στα 586 και 511 μεικτά, ενώ και μετά είναι ορθάνοιχτος για περαιτέρω μειώσεις.
• Ευελιξία αμοιβών («wage flexibility») και Συλλογικές Συμβάσεις μόνο σε επίπεδο επιχείρησης: Το μέτρο θα δώσει τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να καθορίζουν διαφορετικά και χαμηλότερα επίπεδα αμοιβών, για να αντέξουν στην κρίση.
• Ξήλωμα του συνδικαλιστικού νόμου με κατάργηση συνδικαλιστικών αδειών και άρση της ασυλίας στις απολύσεις: Οι δανειστές ζητούν τη ριζική αναμόρφωση του νόμου και ταυτόχρονα την αύξηση του αριθμού των εργαζομένων που απαιτούνται για την επικύρωση των αποφάσεων για απεργίες, αλλά και τη συμμόρφωση των οργανώσεων με δικαστικές αποφάσεις σχετικά με τη νομιμότητα των απεργιών. Σε επίπεδο επιχειρήσεων και σε αποφάσεις σωματείων, υποστηρίζουν την ανάγκη οι αποφάσεις να λαμβάνονται με πλειοψηφία των εργαζομένων και όχι με τα ποσοστά της απαρτίας που ορίζονται για τις συνελεύσεις.

Ολα τα παραπάνω αποδεικνύουν πως εργοδότες και κουαρτέτο όχι μόνο βρίσκονται σε κοινή γραμμή, αλλά έχουν ανοίξει όλα τα «μέτωπα», προδιαγράφοντας νέες επώδυνες ανατροπές. Αυτές τις ανατροπές, που προκλητικά διατυπώνονται, η κυβέρνηση επιχειρεί σήμερα να τις προωθήσει μέσα από τον «κοινωνικό διάλογο» ως κοινή «εθνική γραμμή»!