Αποκαλυπτικότερα, των αντεργατικών μεθοδεύσεων της κυβέρνησης, είναι τα όσα προβλέπονται στο νομοσχέδιο για τη νομιμοποίηση των δουλεμπορικών εταιριών «ενοικίασης» εργαζομένων. Αυτές οι εταιρίες θα έχουν το δικαίωμα να ενοικιάζουν εργαζόμενους σε άλλες εταιρίες, προάγοντας έτσι την «απασχολησιμότητα» και καταργώντας εργασιακά δικαιώματα, συλλογικές συμβάσεις, ωράρια και συνθήκες εργασίας, αμοιβές κ.ά.

Στο άρθρο 23 του νομοσχεδίου, προβλέπεται η σύσταση και λειτουργία Εταιριών Προσωρινής Απασχόλησης «... μόνο με τη μορφή της Ανώνυμης Εταιρίας». Οι άνεργοι θα συνάπτουν συμβάσεις εργασίας ορισμένου ή αορίστου χρόνου με αυτές τις Εταιρίες (άμεσος εργοδότης), οι οποίες θα έχουν το δικαίωμα να τους ενοικιάζουν σε «... άλλο εργοδότη (έμμεσος εργοδότης) με τη μορφή της προσωρινής απασχόλησης (άρθρο 22)». Ακόμα, θα έχουν το δικαίωμα αυτές οι Εταιρίες να μεσολαβούν «για εξεύρεση θέσεως εργασίας...(και για)... αξιολόγηση ή κατάρτιση ανθρώπινου δυναμικού». Επίσης, στο άρθρο 24 προβλέπεται πως οι αποδοχές του μισθωτού «δεν μπορεί να είναι κατώτερες από τις προσδιοριζόμενες από τις κλαδικές ή ομοιοεπαγγελματικές συλλογικές συμβάσεις που ισχύουν για το προσωπικό του έμμεσου εργοδότη και σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να είναι κατώτερες από τις προβλεπόμενες στην εκάστοτε Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας». Σημαντικά είναι και όσα προβλέπονται για τη διάρκεια απασχόλησης του μισθωτού από τον έμμεσο εργοδότη. Αναφέρεται ότι «δεν επιτρέπεται να είναι μεγαλύτερη από 9 μήνες, επιτρέπεται όμως η εφάπαξ ισόχρονη ανανέωση για τον ίδιο έμμεσο εργοδότη, χωρίς να επέρχεται μετατροπή της σύμβασης εργασίας σε σύμβαση αορίστου χρόνου». Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο στην περίπτωση που μισθωτός απασχοληθεί από τον ίδιο έμμεσο εργοδότη δύο μήνες επιπλέον των 18 μηνών. Οσοι, δηλαδή, δεν καταφέρουν να συμπληρώσουν τους 20 μήνες, δεν μπορούν να αποκτήσουν τα δικαιώματα που προκύπτουν από τις συμβάσεις αορίστου χρόνου, όπως η αποζημίωση που παίρνει ο εργαζόμενος αν απολυθεί, ενώ έχει συμπληρώσει δύο μήνες δουλιάς.

Συνοπτικά, αντικείμενο των δουλεμπορικών εταιριών θα είναι να προσλαμβάνουν εργαζόμενους, να τους αμείβουν και ασφαλίζουν και, στη συνέχεια, να τους «ενοικιάζουν» για συγκεκριμένο χρόνο σε άλλες εταιρίες, με τις οποίες οι εργαζόμενοι δε θα έχουν καμία μισθολογική σχέση. Η συνεχής αλλαγή κλάδου και ειδικότητας των «ενοικιαζόμενων» εργατών τους αφαιρεί τη δυνατότητα να συνδεθούν με συνδικαλιστικές οργανώσεις με αποτέλεσμα να είναι αναγκασμένοι να διαπραγματεύονται μόνοι τους την αμοιβή τους και τους όρους εργασίας τους. Αυτή η αδυναμία του εργαζόμενου σε συνδυασμό με τη δυνατότητα που δίνεται από το νομοσχέδιο στις δουλεμπορικές εταιρίες να τους αμείβουν με τα κατώτερα όρια που ορίζει η ΕΣΣΕ για το είδος της επιχείρησης στην οποία τον δανείζει, σημαίνει ότι: Καταργούνται στην πράξη οι συλλογικές κλαδικές και επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας αλλά και η δυνατότητα συνδικαλιστικής δράσης του εργαζόμενου. Αλλωστε, χαμηλότερες αμοιβές σημαίνει και μειωμένες εισφορές για τα ασφαλιστικά ταμεία. Επιπλέον, αυτή η συνεχής αλλαγή κλάδου και ειδικότητας σημαίνει ότι ο «ενοικιαζόμενος» εργάτης χάνει δικαιώματα, όπως η αναγνώριση προϋπηρεσίας, η καταβολή επιδομάτων κ.ά. Παράλληλα, δημιουργείται μια εφεδρική στρατιά φθηνού και ανά πάσα στιγμή «επιστρατεύσιμου» εργατικού δυναμικού που θα επιτρέπει στον εργοδότη να το χρησιμοποιεί ως «φόβητρο» προκειμένου να συμπιέζει τα μεροκάματα και να αφαιρεί τα δικαιώματα των εργαζομένων που έχει προσλάβει ο ίδιος.

Ενδεικτικό παράδειγμα για την «ενοικίαση» και τον τρόπο που την αξιοποιούν οι εργοδότες, σαν νέα μορφή «απασχόληση», είναι αυτό των ξενοδοχείων που «ενοικιάζουν» κυρίως καμαριέρες, οι οποίες απασχολούνται για μικρά χρονικά διαστήματα. Σε αντίθεση με τις άλλες καμαριέρες που αμείβονται με βάση την κλαδική συλλογική σύμβαση των ξενοδοχοϋπαλλήλων οι «ενοικιαζόμενες» καμαριέρες αμείβονται ως ανειδίκευτοι εργάτες, δεν ασφαλίζονται στο Ταμείο των Ξενοδοχοϋπαλλήλων, δεν υπάγονται στα βαριά και ανθυγιεινά, δε δικαιούνται επιδόματα, δώρα, μισθολογικές ωριμάνσεις.