Η δίκη του Σωκράτη - η οποία είχε μια ξεκάθαρη πολιτική διάσταση και που για κάποιους ήταν σχεδόν μια τραγωδία, μια σύγκρουση, δηλαδή, στην οποία και οι δύο πλευρές (φαίνεται να) είχαν δίκιο - αποτελεί ιστορικό γεγονός. Εγινε το 399 π.Χ., τέσσερα χρόνια μετά την κατάλυση της τυραννίας των Τριάκοντα και την επάνοδο της δημοκρατίας. Ο Σωκράτης κατηγορείται ότι δεν αναγνωρίζει και δεν πιστεύει στους θεούς της πόλης, ότι εισάγει νέες θεότητες και ότι διαφθείρει τους νέους. Τίμημα: Θάνατος! Ο Πλάτων - μαθητής του Σωκράτη και παρών στη δίκη - με την «Απολογία Σωκράτους» θέλει να αποδείξει όχι μόνο την αθωότητα του Σωκράτη, αλλά και την ηθική του μεγαλοσύνη. Θέλει να εξασφαλίσει την αθώωση του δασκάλου του από το δικαστήριο της Ιστορίας.
«Λένε» - σημειώνει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος - «πως "η γνώση μας για τον Σωκράτη είναι θέμα σωκρατικής ειρωνείας. Το μόνο που ξέρουμε με βεβαιότητα για αυτόν είναι ότι δεν ξέρουμε τίποτα". Ετσι ο καθένας μας, ίσως, έχει έναν δικό του Σωκράτη... Και ο κάθε μελετητής - άρα και ο κάθε καλλιτέχνης - είναι υποχρεωμένος να παίρνει συνεχώς θέση και να κάνει τις επιλογές του...