Η πατροπαράδοτη συνταγή λιτότητας μιλούσε για «άρτον και θεάματα», που αποτελούσε, κατά το δεύτερο σκέλος της, προσφιλή έννοια για τα αυταρχικά καθεστώτα, ρωμαϊκού τύπου εκχυδαϊσμένων εκδηλώσεων και άλλων ευτράπελων.
Και όσο το ψωμί λιγοστεύει, με την ευρύτερη έννοια των αναγκών, τόσο αυξάνονται, ως αντιπαροχή, τα «χύδην θεάματα», τα καθημερινά τηλε-σκουπίδια και όσα βδελυρά παράγωγα εκβράζει η βρωμο-πορνολίμνη των κυβερνοδικτύων.
Γιατί, αυτό που χαρακτηρίζεται ως κυβερνοχώρος, αποτελεί, ασφαλώς, τεράστια αποθήκη στοιχείων, απ' όπου μπορεί ο ενδιαφερόμενος να πάρει, αλλά και να μεταφέρει, γνώσεις και πληροφορίες, ως σύγχρονος ΤΙ-ΠΟΥ-ΚΕΙΤΟΣ των εγκυκλοπαιδιστών. Με την ίδια ευκολία, όμως, η αποθήκη αυτή μεταβάλλεται σε απύθμενη χαβούζα βοθρολυμάτων, όπου κινδυνεύει να καταβυθιστεί κανείς σε ό,τι το βδελυρό.
Ετσι, ο γενετήσιος οίστρος των ζώων, ωχριά μπροστά στις εικόνες της οθόνης των διαδικτύων που προβάλλουν, παράγουν και ενισχύουν ερωτικές ανωμαλίες, στην ειδεχθέστερη μορφή τους, την παιδική πορνεία (και με πλήρη στοιχεία προσέγγισης), τον σαδομαζοχισμό, τον τηλε-αυτοέρωτα, τα σύνεργα ηδονής, τον ερωτο-σατανισμό, την κτηνοβασία, τη διαφήμιση διεγερτικών ανεξέλεγκτων ουσιών και μαγικών φίλτρων, έτσι ώστε το «Κάμα Σούτρα» να μοιάζει μαθητικό αναγνωσματάριο μπροστά τους.
Και από πάνω οι τηλε-σεξοσυμβουλές ότι: «Πρέπει να φέρεσαι ως πόρνη στον άντρα σου, για να τον κρατήσεις»!
Τελευταία επεκτείνεται η διαστροφική αυτή επίδραση του CUBER SEX, των κυβερνοδικτύων, με τη διαμεσολάβηση των οποίων δύο ή περισσότερα άτομα οδηγούνται στην εικονική και κατά μόνας αυτοϊκανοποίηση, με την... επιφοίτηση του Αυνάν της Βίβλου.
Αρέσει στους πορνοβοσκούς του κόσμου, να μεταμορφώνουν στα δικά τους πρότυπα και να οδηγούν τους ανθρώπους στα χοιροστάσια της Κίρκης, σε ηδονοδιαστροφικές φαντασιώσεις, σε φαντασιακές εικονικές καταστάσεις, όπου ο άνθρωπος, άνθρωπος δε θα είναι. Και όπου αντί για φαγητό, θα μοιράζονται χάπια τεχνητών διεγέρσεων και ουσιαστικής ανικανότητας. Και άλλοτε, πάλι, ουσίες που σβήνουν την προσωπικότητα και οδηγούν την «πλεμπάγια» στην απραξία, στην αυτοακύρωση και σ΄έναν κόσμο του νεκροταφείου «ένθα απέδρα, πάσα λύπη, οδύνη και στεναγμός». Εικονικά πάντα.
Του Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ