Μια νέα καλοστημένη απάτη, σε βάρος των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, αποδεικνύεται το περιβόητο «κοινωνικό πακέτο» που πρόκειται να εξαγγείλει από το βήμα της ΔΕΘ ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης. Στόχος της κυβέρνησης και των πολυποίκιλων, φαιάς απόχρωσης, προπαγανδιστικών μηχανισμών, είναι η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων στους εκτός των τειχών της ΟΝΕ (δηλαδή, τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού) ότι είναι δυνατή η εφαρμογή σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών, παράλληλα με την άσκηση κοινωνικής πολιτικής...

Ο «Ρ» παρουσιάζει σήμερα το κυβερνητικό «κοινωνικό πακέτο», το μηχανισμό, δηλαδή, της δημιουργίας νέων αυταπατών, σχετικά με τον ταξικό προσανατολισμό της κυβερνητικής πολιτικής στα πλαίσια της ΟΝΕ. Οπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης και από την παράθεση των σχετικών στοιχείων, οι αδίστακτοι κυβερνητικοί μηχανισμοί έχουν καταφύγει για μια ακόμη φορά στη μέγιστη αλχημεία. Ετσι, ενώ οι επιπλέον δαπάνες που θα εξαγγείλει ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ για την ερχόμενη τριετία 2002 - 2004 ανέρχονται σε 1,37 τρισεκατομμύρια δραχμές, στο συνολικό αυτό ποσό περιλαμβάνονται:

• Δαπάνες έργων ύψους 435 δισ. δραχμές που έχουν ενταχτεί στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) που στον α' ή β' βαθμό, τα περισσότερα από αυτά έχουν σχέση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Από το ποσό των 435 δισ. δραχμών, τα 151 δισ. δραχμές, είναι οι επιπλέον άμεσες δαπάνες για τους ολυμπιακούς αγώνες. Το σχετικό κονδύλι για τον προϋπολογισμό της Ολυμπιάδας ανέρχεται στα 1.330 δισ. δραχμές, έναντι 1.179 δισ. δραχμές αρχικής εκτίμησης. Τώρα, πόσο θα στοιχίσουν θα διαπιστωθεί μετά την εξέταση του εγκλήματος... Μάλιστα, από την κατανομή των επιπλέον δαπανών την τριετία 2002 - 2004, τα 335 δισ. δραχμές ή το 78% της συνολικής δαπάνης, προβλέπεται να απορροφηθεί το 2004 (χρονιά διεξαγωγής των ολυμπιακών αγώνων) και μόνο το 22% τη διετία 2002 - 2003.
• «Κοινωνικό πακέτο» ονομάζουν και τα 250 δισ. δραχμές των φοροαπαλλαγών, κυρίως προς το μεγάλο κεφαλαίο και αφορούν τη διετία 2003 - 2004. Σύμφωνα με τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς τα 75 δισ. δραχμές αφορούν το έτος 2003 και τα 175 δισ. δραχμές στο έτος 2004. Οπως έχει κάνει γνωστό η κυβέρνηση, το 2003 θα ξεκινήσει η νέα φορολογική μεταρρύθμιση, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η μεγάλη μείωση των συντελεστών φορολογίας των μεγάλων επιχειρήσεων και των υψηλών εισοδημάτων, με στόχο την ενίσχυση της... ανταγωνιστικότητας.
• Τα δύο κονδύλια των 435 και 250 δισ. δραχμών, δηλαδή Ολυμπιάδα και φοροαπαλλαγές προς το μεγάλο κεφάλαιο, αφορούν ακριβώς το 50% του υποτιθέμενου «κοινωνικού πακέτου». Το υπόλοιπο 50% ή 685 δισ. δραχμές - υποτίθεται - θα μοιραστεί στους φτωχούς... Ομως: η χορήγηση του οικογενειακού επιδόματος και προς το δεύτερο σύζυγο που θα ξεκινήσει, σύμφωνα με τον πίνακα του υπουργείου να δίνεται από το 2002, αποτελεί υποχρεωτική υλοποίηση της γνωστής δικαστικής απόφασης και δεν πρόκειται για κυβερνητική φιλευσπλαχνία. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έδειξε τις πραγματικές της προθέσεις με την απόφαση του τότε υφυπουργού Οικονομικών Ν. Χριστοδουλάκη να καταργήσει το επίδομα στον ένα από τους δύο συζύγους. Ανερυθρίαστα σήμερα και χωρίς αιδώ εντάσσουν το σχετικό μέτρο επαναφοράς και αυτό στο «κοινωνικό κουτί της Πανδώρας». Το συνολικό ύψος της σχετικής δαπάνης την τριετία ανέρχεται σε 150 δισ. δραχμές.
• Ηη κυβέρνηση θα πρέπει να εξηγήσει στον ελληνικό λαό, από τι στοιχεία προκύπτει, πως το κονδύλι των συντάξεων του ΟΓΑ θα μειωθεί την τριετία 2002 - 2004 κατά 73 δισ. δραχμές. Ενώ στο πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης είχαν υπολογίσει για συντάξεις 421 δισ. δραχμές, στη συνέχεια μείωσαν τη σχετική δαπάνη στα 348 δισ. δραχμές. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; ότι θα μειωθούν οι συντάξεις του ΟΓΑ; Αυτό τουλάχιστον που είχαν υποσχεθεί, ήταν ότι το 2002 θα χορηγηθούν αυξήσεις στις κατώτατες συντάξεις του ΟΓΑ κατά ένα ολόκληρο... πεντοχίλιαρο (τι μεγαλόψυχοι που είναι αυτοί οι «εκσυγχρονιστές»). Πώς επομένως κάνουν εκτιμήσεις για μείωση της σχετικής δαπάνης;

Πέρα από αυτό, η ανάγνωση των πινάκων του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, δημιουργούν και νέα ερωτηματικά για τις κυβερνητικές προθέσεις αξιοποίησης του «κοινωνικού πακέτου». Τι να σημαίνει, άραγε, ότι από τη συνολική δαπάνη της τριετίας, από τα 1.370 δισ. δραχμές, τα 822 δισ. δραχμές ή το 60% του σύνολου, θα διατεθούν το 2004 και το υπόλοιπο 40% ή τα 548 δισ. δραχμές τη διετία 2002 - 2003; Η λογική των αριθμών «μυρίζει» προεκλογική μεθόδευση. Αν υπάρχει δόση αλήθειας σε αυτή την περίπτωση, τότε το περιβόητο «κοινωνικό πακέτο» δεν είναι τίποτα περισσότερο από κυβερνητικός σχεδιασμός εκ νέου υφαρπαγής της λαϊκής ψήφου. Τι να σκέπτονται άραγε οι πονηροί και αδίστακτοι «εκσυγχρονιστές»; Πως μετά τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών αγώνων του 2004, όπου επί 15 ημέρες τα βλέμματα του πλανήτη θα είναι στραμμένα στην Ελλάδα και ενδεδυμένοι με την αίγλη του γεγονότος αυτού, θεωρούν πως είναι η καταλληλότερη ευκαιρία να εξαπατήσουν για μια ακόμη φορά τον ελληνικό λαό; Τα γεγονότα και οι εξελίξεις θα αποκαλύψουν τι τελικά απεργάζονται.

Χρειάζεται να ειπωθούν και δύο λόγια για ορισμένα κονδύλια της δεύτερης υποδιαίρεσης των Πρωτογενών Δαπανών. Υπάρχει ένα κονδύλι ύψους 100 δισ. δραχμών υπό τον τίτλο «Συνταξιοδοτικό Δημοσίου». Δε γνωρίζουμε αν ο Σημίτης εξαγγείλει κάποιες αυξήσεις -ψίχουλα για τους συνταξιούχους του Δημοσίου. Διερωτόμαστε όμως πώς από τη στιγμή που έχουν αποφασίσει να ξεπουλήσουν όσο - όσο και με οποιοδήποτε τίμημα την Ολυμπιακή και τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, μήπως αυτό το κονδύλι αφορά το «πλεονάζον» προσωπικό των δύο εταιριών που θα πρέπει να εκδιωχθεί για να παραδοθούν στη συνέχεια «καθαρές» στους ιδιώτες. Η πρόωρη συνταξιοδότηση 5.000 ίσως και περισσοτέρων αποτελεί το τίμημα, ώστε οι διάφοροι Κοντάκηδες και Πέρροι, να συνεχίσουν να παίζουν το ρόλο του μαντρόσκυλου της κυβέρνησης και της εργοδοσίας. Ακόμη το ποσό των 140 δισ. δραχμών υπό τον τίτλο «Νέο σύστημα αμοιβών Δημοσίου» αφορά την εισαγωγή στο Δημοσίου των νεοφιλελευθέρων συστημάτων σύνδεσης του μισθού με την παραγωγικότητα (διάλυση δηλαδή του ενιαίου μισθολογίου), μεθοδεύσεις οι οποίες έχουν καταγγελθεί ακόμα και από τη φιλοκυβερνητική ΑΔΕΔΥ.

Δύο λόγια, τέλος, για το κονδύλι των 200 δισ. δραχμών υπό τον τίτλο «Λοιπές Εισοδηματικές Μεταβιβάσεις» που αφορούν οικογεναικά επιδόματα, αστέγους, άνεργους, άπορους φοιτητές, ανύπανδρες μητέρες κλπ. Δίνονται με καθαρά νεοφιλελεύθερα κριτήρια. Οι νεοφιλελεύθεροι υποστηρίζουν υποκριτικά πως ενισχύσεις πρέπει να δίνονται σε αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη και όχι σε όλους. Και ποιοι έχουν πραγματικά ανάγκη; Ολοι αυτοί που αναφέρονται στον πίνακα. Οι εξαθλιωμένοι, οι παρίες, τα αποβράσματα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τα ναυάγια της καπιταλιστικής συσσώρευσης, όλοι αυτοί που κατά τον Κ. Μαρξ έχουν ξεβραστεί ακόμα και από τον σχετικό υπερπληθυσμό, το βιομηχανικό εφεδρικό στρατό, όλοι αυτοί που συγκροτούν το φαινόμενο του παουπερισμού «το σπίτι των αναπήρων του εργατικού στρατού, το νεκρό φορτίο του βιομηχανικού εφεδρικού στρατού». Ολοι αυτοί κατά την ηθική άποψη της καπιταλιστικής μας κοινωνίας αξίζουν μια ελεημοσύνη. Μια ελεημοσύνη όμως και τίποτα περισσότερο. Και αξίζει να επισημάνουμε ότι πολλές μορφές εξαθλίωσης, γνωστές στον αναπτυγμένο καπιταλισμό, ήταν λίγο ως πολύ άγνωστες στην Ελλάδα πριν από 15 -20 χρόνια. Η εμφάνιση και στη χώρα μας των μορφών αυτών εξαθλίωσης, αποτελεί βάσιμο στοιχείο ότι η ελληνική κοινωνία... συγκλίνει με τα πρότυπα του αναπτυγμένου καπιταλισμού.

Με αφορμή και το «κοινωνικό πακέτο» και τις όποιες αυταπάτες θέλουν να δημιουργήσουν, μια και στις ημέρες μας επανέρχεται από τους ανά τη γη ρεφορμιστές το αίτημα του «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», αυτό που συμπυκνώνεται στο άθλιο σύνθημα «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη», που προβάλλει ο ΣΥΝ στην Ελλάδα, η «μη κυβερνητική ATTAC» στην Ευρώπη κλπ., οι εργαζόμενοι θα πρέπει να βγάλουν στέρεα συμπεράσματα από την υπερεικοσαετή εφαρμογή των νεοφιλελευθέρων πολιτικών στον πλανήτη. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να αποκτήσει «κοινωνικό πρόσωπο». Ο καπιταλισμός επίσης δεν μπορεί να εξελιχθεί προς μια κοινωνία που θα ικανοποιεί όλους, τους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους. Ο καπιταλισμός σαν το κοινωνικό σύστημα που ζει από την απλήρωτη εργασία, την υπερεργασία των εκατομμυρίων εκμεταλλευομένων, αυτή που δημιουργεί τον κοινωνικό πλούτου που ιδιοποιούνται όμως οι εκμεταλλευτές, δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί προς μια κοινωνία δίκαιου. Ο καπιταλισμός μπορεί να γίνει καλό και αγαθό σύστημα, μόνο όταν σταματήσει να υπάρχει και ασχολούμαστε μαζί του σαν μουσειακό είδος...