Πάνω από 30 σωματεία, σύλλογοι και μαζικοί φορείς διαδήλωσαν το Σάββατο 17/12 στο Αλιβέρι, με αίτημα να μην κλείσει το Κέντρο Υγείας Αλιβερίου, αλλά αντίθετα να αναβαθμιστεί και να καλύπτει τις ανάγκες της περιοχής.

Οι πρόεδροι των εργαζομένων στο Κέντρο Υγείας Αλιβερίου, Σούλα Ντινάκη, του Εμπορικού Συλλόγου Αλιβερίου, Βότση Κόλλια, του Σωματείου Οικοδόμων, Χρήστος Χαρμπαντίδης, του Σωματείου ΑΓΕΤ, Σωτήρης Γλάρος, και το μέλος του ΓΣ της ΠΟΕΔΗΝ Γιάννης Αγγελάτος επικεντρώθηκαν στις σοβαρές ελλείψεις στο Κέντρο Υγείας.

Την κεντρική ομιλία έκανε ο πρόεδρος του Σωματείου Συνταξιούχων Νότιας Εύβοιας, Βαγγέλης Κεκής, ανέδειξε την ανάγκη αδιάκοπης διεκδίκησης αποκλειστικά δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας - Πρόνοιας, υψηλών προδιαγραφών.

Υπενθυμίζεται ότι, ως αποτέλεσμα της συνολικότερης αντιλαϊκής πολιτικής στο χώρο της Υγείας, το Κέντρο Υγείας Αλιβερίου λειτουργεί με 3 γιατρούς Γενικής Ιατρικής, καθώς από τους 11 που είναι στη δύναμή του, μία γιατρός βρίσκεται σε άδεια κύησης, 5 σε περιφερειακά ιατρεία, ενώ 2 αποσπάστηκαν όλο το μήνα Νοέμβρη στο Νοσοκομείο της Χαλκίδας, το οποίο αντιμετωπίζει αντίστοιχα τραγικά προβλήματα υποστελέχωσης, έλλειψης αναλώσιμων υλικών και χρηματοδότησης. Παράλληλα, υπάρχει μόλις ένας τραυματιοφορέας, για να καλύψει και νυχτερινές βάρδιες, δύο οδηγοί οι οποίοι δεν επαρκούν για να καλυφθούν όλες οι βάρδιες, μία καθαρίστρια που απασχολείται για 4 ώρες τις καθημερινές και ένας φύλακας. Τα τελευταία 5 χρόνια, έχουν φύγει 10 γιατροί και 18 εργαζόμενοι, χωρίς να έχει γίνει ούτε μία πρόσληψη. Επιπλέον, δεν υπάρχουν αντιδραστήρια για γενικές εξετάσεις αίματος στο μικροβιολογικό εργαστήριο, ενώ περιστασιακά παρουσιάζονται προβλήματα τροφοδοσίας αναλώσιμων υλικών (γάντια, ακτινολογικά φιλμ κ.ά.).

Μετά τις ομιλίες στη συγκέντρωση του Σαββάτου, ακολούθησε πορεία στους δρόμους της πόλης, με το σύνθημα «Υγεία, Παιδεία, ρεύμα και νερό, δεν είναι εμπορεύματα ανήκουν στο λαό» να κυριαρχεί.

Το επόμενο διάστημα θα πραγματοποιηθεί νέα σύσκεψη σωματείων, συλλόγων και φορέων, προκειμένου να αποφασιστούν οι μορφές της παραπέρα κλιμάκωσης του αγώνα.