Δυναμώνουν όλο και περισσότερο τις τελευταίες μέρες οι επιθέσεις από την πλευρά των δυνάμεων της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου (στρατός και εθνικιστικά τάγματα) στην Ανατολική Ουκρανία και τις αυτοαποκαλούμενες Λαϊκές Δημοκρατίες Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ (ο όρος είναι παραπλανητικός αφού την εξουσία έχουν αστικές δυνάμεις προσδεμένες με τη Ρωσία). Μεγάλη επιθετική κίνηση έγινε στην περιοχή του Ντεμπάλτσεβο στο θύλακα του Λουγκάνσκ, όπου επιχειρήθηκε να προωθηθούν οι ουκρανικές δυνάμεις πέρα από το σημείο που έχει συμφωνηθεί με βάση τη λεγόμενη συμφωνία εκεχειρίας του Μινσκ του Φλεβάρη του 2015. Επίσης, κατά παράβαση της συμφωνίας, όπως καταγγέλλουν οι πολιτοφυλακές, χρησιμοποιήθηκαν πολλά είδη βαρέων όπλων και συμμετείχαν εκτός από Ουκρανοί στρατιώτες και ΝΑΤΟικοί, που εμφανίζονται ως σύμβουλοι. Στην ανταλλαγή πυρών σκοτώθηκαν 4 πολιτοφύλακες του Λουγκάνσκ και τραυματίστηκαν άλλοι 5, ενώ αναφέρονται πολλοί νεκροί Ουκρανοί στρατιώτες, από 40 έως 50, και δεκάδες τραυματίες.

Στο Ντονέτσκ καταγγέλθηκε, μόνο το τελευταίο 24ωρο, η παραβίαση πάνω από 700 φορές, από το στρατό και τα εθνικιστικά τάγματα, της κατάπαυσης πυρός και στο στόχαστρο βρέθηκαν πολλές κατοικημένες περιοχές. Από τις μάχες η ουκρανική πλευρά κάνει λόγο για 2 νεκρούς Ουκρανούς στρατιώτες, 8 τραυματίες και έναν που πιάστηκε αιχμάλωτος από τους πολιτοφύλακες.

Η κλιμάκωση της επιθετικότητας για το σπάσιμο των γραμμών των πολιτοφυλάκων είναι ένα στοιχείο που δείχνει ότι η πλευρά της κυβέρνησης του Κιέβου και όσοι τη στηρίζουν (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ) επιμένουν στη στρατιωτική λύση της σύγκρουσης στην Ανατολική Ουκρανία, παρότι υποτίθεται γίνεται και διάλογος με τη λεγόμενη Ομάδας Επαφής. Η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι εσκεμμένα η κυβέρνηση του Κιέβου κωλυσιεργεί για τη μη εφαρμογή της συμφωνίας και ειδικά της πολιτικής διευθέτησης, που θα έδινε ένα βαθμό αυτονομίας στους δύο θύλακες του Ντονμπάς (Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ). Επιβεβαιώνεται ότι οι πραγματικές αιτίες της σύγκρουσης στην Ουκρανία είναι τόσο ο εσωτερικός ανταγωνισμός ανάμεσα σε τμήματα της αστικής τάξης που συγκρούστηκαν για την επιλογή ιμπεριαλιστή συμμάχου, όσο και ο σφοδρός ανταγωνισμός ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ και την καπιταλιστική Ρωσία για σφαίρες επιρροής και εξασφάλιση για τα μονοπώλιά τους, του έλεγχου και της εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου και των αγωγών μεταφοράς του, που πληρώνει με το αίμα του ο εργαζόμενος λαός.