Αφορμώμενη από τις ανθρώπινες καταστάσεις, τα πάθη, την κατάρρευση της ηθικής τάξης και τον Μέγα Μηχανισμό της Ιστορίας που αποδεικνύεται ισχυρότερος από τα πρόσωπα και την εξουσία, η εργασία επικεντρώνεται στην τραγικότητα της εκθρόνισης του βασιλιά, της απογύμνωσής του από την κατάσταση της βασιλείας, από κάθε πλάνη και στον συνειδησιακό σεισμό που έπεται.
«Ο βασιλιάς ως ιερό πρόσωπο, ως Ηλιος. Ο βασιλιάς Ριχάρδος ως κεντρικό σώμα που φωτίζει τους δορυφόρους του - τους υπηκόους, τους κόλακες, τους σφετεριστές του θρόνου - τα γρανάζια του Μεγάλου Μηχανισμού της Ιστορίας, διαγράφοντας την πορεία του προς το Πάθος. Ο βασιλιάς Ριχάρδος κρημνίζεται από τις παραδοχές που συγκροτούν την εικόνα του, την ταύτιση με το ιερό και την αναμφισβήτητη αίγλη του προσώπου. Η βασιλεία ως κατασκευή, ως πηλός που πλάθεται με τα χέρια και σχηματοποιείται ως σφαίρα, μια ευπαθής Globus Cruciger, ο Kόσμος στα χέρια του βασιλιά. Ο βασιλιάς πέφτει. Ο τίτλος, η ιδιότητα, η εξουσία, αποσπώνται βίαια από το πρόσωπο του Ριχάρδου εξωθώντας τον να επιστρέψει στον εαυτό. Η τραγωδία της επίγνωσης, ενός κόσμου που απελευθερώνεται από την αυταπάτη» - σημειώνει η σκηνοθέτης.
Σύλληψη, σκηνοθεσία, σκηνογραφία, κοστούμια: Εφη Μπίρμπα. Φωτισμοί: Θύμιος Μπακατάκης. Ηχητικός σχεδιασμός: Coti K. Επιμέλεια κειμένων: Μιχαήλα Πλιαπλιά.