Οταν οι εργάτες του Σικάγου, την Πρωτομαγιά του 1886, έχυναν το αίμα τους για το 8ωρο, αποκαλυπτόταν για μια ακόμη φορά ότι το κράτος των καπιταλιστών των ΗΠΑ, με το μανδύα της αστικής δημοκρατίας, έπνιξε στο αίμα μια ειρηνική διεκδικητική εργατική διαδήλωση.

Ετσι, για μια ακόμη στιγμή στην ιστορία της εξέλιξης του καπιταλισμού, αποδείχτηκε ότι η κυρίαρχη τάξη βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη. Η δικτατορία του κεφαλαίου δεν γνωρίζει όρια έκφρασης και εφαρμογής της βίας στον ταξικό πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη της χώρας του και άλλων χωρών.

Στις συνθήκες που ο καπιταλισμός πέρασε στο μονοπωλιακό του στάδιο, στον ιμπεριαλισμό, το κεφάλαιο δεν γνωρίζει οίκτο μπροστά στην καταλήστευση λαών, σε κράτη και εδαφικές περιοχές όπου τα μονοπώλια έχουν συμφέροντα.

Ο βίαιος ταξικός πόλεμος ενάντια στην εργατική τάξη κάθε κράτους για την εκμετάλλευσή της, κάτω από ορισμένες συνθήκες, γίνεται πόλεμος με άλλα στρατιωτικά μέσα.

Πρωτομαγιά 2017. Η εργατική τάξη, ο λαός της χώρας μας και οι λαοί της ευρύτερης περιοχής βρίσκονται «στο μάτι του κυκλώνα» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Οι εστίες όξυνσης των ανταγωνισμών και πολεμικών συγκρούσεων εκτείνονται από την Ουκρανία, τη Μαύρη Θάλασσα, τα Βαλκάνια και το Αιγαίο, έως την Ανατολική Μεσόγειο, την Εγγύς και Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.

Οι εστίες αυτές δεν είναι μακριά μας. Κι έχει μεγάλη σημασία αυτό να γίνει κατανοητό από τους εργαζόμενους και το λαό, μπροστά σε εξελίξεις που κρύβουν μεγάλους κινδύνους.

Οι βασικοί στόχοι των ελληνικών αστικών κυβερνήσεων καθ' όλη την τελευταία οκταετία είναι η στήριξη της προσπάθειας για ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας και η γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας. Σε αυτούς τους στόχους «ενώνονται» όλοι: αστικά κόμματα, εργοδοτικές ενώσεις, συνδικαλιστικές ηγεσίες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού ανεξάρτητα από χρώμα, ιδεολογία κ.λπ. Ο καβγάς τους αφορά το ποιος με ποιον τρόπο θα υπηρετήσει καλύτερα αυτούς τους στόχους.

Πρόκειται για δύο στόχους αλληλένδετους που εξυπηρετούν το συμφέρον του κεφαλαίου, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, των μονοπωλίων. Αυτό που επιδιώκουν είναι να ανακάμψουν τα κέρδη τους, να αποκτήσουν ικανοποιητικούς ρυθμούς κερδοφορίας, να διευρύνουν τις επενδύσεις τους, να μπουν σε νέες αγορές.

Ο στόχος αυτός όμως δεν υπηρετείται μόνο με πολιτικές που ασκούνται στο εσωτερικό της χώρας, έχει και τη διεθνή του διάσταση. Η ελληνική αστική τάξη, αξιοποιώντας τη γεωστρατηγική θέση της χώρας, θέλει να αναβαθμίσει τη θέση της ως κόμβος ενεργειακός και εμπορικός, να ενισχύσει τα μερίδιά της στη διεθνή καπιταλιστική αγορά.

Ετσι προσδοκά ότι θα προσελκύσει ξένες επενδύσεις, θα διευρύνει τα πεδία για κερδοφόρα δραστηριοποίηση, θα διεισδύσει σε νέες αγορές, θα διαμορφώσει καλύτερους όρους για τη συμμετοχή ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων στη διεθνή αγορά.

Για παράδειγμα:

• Είναι οι εφοπλιστές που επιδιώκουν να διατηρήσουν και να αναβαθμίσουν το ρόλο τους στη μεταφορά των διεθνών εμπορευμάτων και των παραγώγων από τις πηγές Ενέργειας.
• Είναι τα μονοπώλια που δραστηριοποιούνται στον κλάδο της Ενέργειας που επιδιώκουν να παίξουν σε μεγάλες συμφωνίες με ισχυρά μονοπώλια του εξωτερικού.
• Είναι τα μονοπώλια στην εφοδιαστική αλυσίδα, στις μεταφορές και σε ανάλογες υποδομές που επιδιώκουν να έχουν αποφασιστικό ρόλο στον έλεγχο της μεταφοράς βασικού όγκου εμπορευμάτων και υπηρεσιών μέσω του ελληνικού εδάφους.
• Είναι τα μονοπώλια των κλάδων που έχουν εξαγωγικό προσανατολισμό σε μια σειρά άλλα κράτη που επιδιώκουν τη βελτίωση της θέσης τους σε παλιές και νέες αγορές.
• Είναι τα επενδυτικά σχέδια για Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες σε διάφορες υποδομές, λιμάνια, αεροδρόμια κ.λπ.

Οι στόχοι αυτοί δεν «τρέχουν» σε «κενό αέρος», αλλά σε συνθήκες σφοδρού ανταγωνισμού με επιχειρηματικούς ομίλους και μονοπώλια άλλων κρατών, άλλης εθνικότητας που επιδιώκουν τη δικιά τους αναβάθμιση, θέλουν να εξασφαλίσουν τον δικό τους ρόλο, τα δικά τους μερίδια. Είναι, επίσης, οι τραπεζίτες, οι μεγαλέμποροι, το κεφάλαιο στο σύνολό του...

Οι στόχοι αυτοί αναγορεύονται σε «εθνικοί», δηλαδή στόχοι που αφορούν κάθε Ελληνα. Στην πραγματικότητα, για μια ακόμα φορά, αυτοί που κάνουν κουμάντο στην οικονομία, που έχουν την εξουσία, το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, αναγορεύουν ως στόχο όλου του λαού τα δικά τους συμφέροντα.

Το ότι αυτοί οι στόχοι δεν είναι εθνικοί, ότι δεν αφορούν όλους τους Ελληνες, ανεξάρτητα από την κοινωνική τάξη που ανήκουν, φαίνεται πρώτα απ' όλα, από το γεγονός πως η εξασφάλιση κερδών ικανών για να πάρει μπρος η καπιταλιστική οικονομία προϋποθέτει το χτύπημα της τιμής της εργατικής δύναμης, την ένταση της εκμετάλλευσης, το πέταγμα εκτός αγοράς μικρών αυτοαπασχολούμενων και αγροτών, την επέκταση της δράσης των επιχειρηματικών ομίλων.

Αυτά είναι που ζούμε με ιδιαίτερη ένταση τα οκτώ τελευταία χρόνια. Αυτά είναι που συνθέτουν την αντεργατική αντιλαϊκή επίθεση, τα μνημόνια και αποτελούν την αιτία για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται σήμερα οι εργαζόμενοι. Πρόκειται για μια διαδικασία που έχει βάθος, που επιδείνωσε ραγδαία τους όρους ζωής της εργατικής τάξης και που συνεχίζεται.

Η ανταγωνιστικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας, η ικανότητα δηλαδή των ελληνικών μονοπωλίων να αντεπεξέλθουν στον διεθνή ανταγωνισμό, απαιτεί διαρκώς νέες θυσίες από την εργατική τάξη, δημιουργεί θύματα, πρώτα απ' όλα στις νεότερες γενιές της εργατικής τάξης.

Ολα αυτά που ο εργαζόμενος αντιμετωπίζει καθημερινά στη δουλειά του, η εργοδοτική ασυδοσία, η δουλειά για ένα κομμάτι ψωμί, ο φόβος της απόλυσης έχουν μια αιτία: Το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, το φόρτωμα των επιπτώσεων της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων, το ξεπέρασμα της κρίσης για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Το «τυράκι» ότι με την ανάκαμψη θα ευημερήσει και η εργατική τάξη είναι «σάπιο». Στις σημερινές συνθήκες, το μόνο που μπορεί να κάνει το καπιταλιστικό σύστημα είναι να μοιράζει τη φτώχεια, την ανεργία, να διαμορφώνει μηχανισμούς διαχείρισης της δυσαρέσκειας που γεννά και συμβιβασμού του λαού με τα ψίχουλα, με μια ζωή πολύ πιο πίσω ακόμα κι απ' αυτήν που είχαν οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια και που τη χωρίζει άβυσσος με τις δυνατότητες που διαμορφώνει η επιστήμη και η τεχνολογία για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών.

Από την άλλη, ο στόχος της γεωστρατηγικής αναβάθμισης συνοδεύεται και γεννά σοβαρούς κινδύνους για την εργατική τάξη και τη λαϊκή πλειοψηφία.

Η ελληνική αστική τάξη παίρνει μέρος σε ευρύτερους ανταγωνισμούς στην περιοχή και ιδιαίτερα σε αυτούς που αφορούν την αγορά Ενέργειας. Ανταγωνίζεται σε αυτόν τον ρόλο την τουρκική αστική τάξη που έχει βεβαίως μεγαλύτερη στρατιωτική και οικονομική δύναμη.

Η ελληνική αστική τάξη ως μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ συμμετέχει ενεργά στους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς και συμμαχίες, επιδιώκοντας μάλιστα - σύμφωνα με όσα διακηρύσσουν οι κυβερνώντες - ακόμα πιο βαθιά εμπλοκή.

Την εμπλοκή αυτήν την πληρώνει ήδη ο λαός:

• Με το γεγονός ότι η Ελλάδα πρωτοστατεί στους εξοπλισμούς για τη στρατιωτική της ενίσχυση, πιάνοντας το στόχο του ΝΑΤΟ για 2% του ΑΕΠ σε στρατιωτικές δαπάνες, ακόμα και στις σημερινές συνθήκες της κρίσης. Δαπάνες, βεβαίως, που κόβονται καθημερινά από υπηρεσίες κοινωνικές, από παροχές που αφορούν εργατικές - λαϊκές ανάγκες.
• Η συμμετοχή της χώρας στη στήριξη ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων δημιουργεί σοβαρούς κινδύνους για το λαό. Σε Ιράκ, Γιουγκοσλαβία και Αφγανιστάν, η Ελλάδα συμμετείχε με αποστολή στρατευμάτων, ενώ παρέχει μια σειρά διευκολύνσεις σε επεμβάσεις της ΕΕ, όπως στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και τη Λιβύη. Συμμετέχει, επίσης, σε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με το Ισραήλ, διαθέτει τη βάση της Σούδας για τα επιθετικά σχέδια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ απέναντι στη Συρία, πρωταγωνίστησε στη συγκρότηση ΝΑΤΟικής ναυτικής δύναμης που περιπολεί στο Αιγαίο.
• Με το γεγονός ότι στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, η ελληνική αστική τάξη έχει η ίδια τροφοδοτήσει σε διάφορες φάσεις τα ζητήματα συνδιαχείρισης του Αιγαίου, τα ζητήματα αλλαγής συνόρων, εναλλάσσοντας τον κοσμοπολιτισμό με τον εθνικισμό. Εχει στηρίξει τα διχοτομικά σχέδια στο Κυπριακό, έχει παραχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα σε ΝΑΤΟ και ΕΕ.
• Εχει συμβάλει στον εγκλωβισμό στην Ελλάδα χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών, θυμάτων των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, υλοποιώντας τις κατευθύνσεις της ΕΕ.

Η ελληνική αστική τάξη και οι κυβερνήσεις τους δεν είναι επομένως παράγοντες ειρήνης και σταθερότητας, ούτε μπορούν να υπερασπίσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων και της λαϊκής πλειοψηφίας. Η δικιά τους πατρίδα είναι τα κέρδη τους, οι επενδύσεις τους, τα κεφάλαιά τους, τα συμφέροντά τους. Η δικιά μας πατρίδα είναι οι ζωές μας, οι οικογένειές μας, το δικαίωμά μας να ζούμε μια ζωή με αξιοπρέπεια, να απολαμβάνουμε τον πλούτο που παράγουμε, να μη μας κλέβουν τη δουλειά μας.

Μια εμπλοκή, λοιπόν, σε μια πολεμική αντιπαράθεση δεν θα είναι «κεραυνός εν αιθρία», αλλά αποτέλεσμα της πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων, της πολιτικής των συμφερόντων της αστικής τάξης.

Τις επιπτώσεις αυτής της επιλογής θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι ακόμα πιο ακριβά, καθώς:

• Θα κληθούν να δώσουν το αίμα τους για τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Οι σύγχρονοι πόλεμοι δείχνουν επίσης ότι τη νύφη την πληρώνουν όλο και περισσότερο οι άμαχοι, όχι μόνο αυτοί που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.
• Κάθε πόλεμος συνοδεύεται από περιορισμό δικαιωμάτων εργασιακών - συνδικαλιστικών, λαϊκών ελευθεριών, επειδή η αστική τάξη θέλει ησυχία και «εργασιακή ειρήνη» στα μετόπισθεν. Εκτός από τους νόμους και τους μηχανισμούς καταστολής, θα αξιοποιήσουν κάθε είδους φασιστοειδείς συμμορίες, με σκοπό να επιβάλουν με τρομοκρατία το «εθνικό» τους συμφέρον.
• Οι πολεμικές ανάγκες σημαίνουν νέες περικοπές σε δαπάνες για λαϊκές ανάγκες. Θα σημάνουν νέο γύρο λιτότητας για τους εργαζομένους, που, στο όνομα της «νίκης», θα ζήσουν έναν νέο γύρο εξαθλίωσης.

Γι' αυτό οι εργαζόμενοι, ο λαός κάθε χώρας και ο ελληνικός, πρέπει να αναγνωρίσει ως βασικό εχθρό, ως τον κύριο φταίχτη την αστική τάξη της δικιάς του χώρας. Η δικιά της πολιτική, τα δικά της συμφέροντα είναι που τον σπρώχνουν στη δίνη ενός πολέμου.

Ο κάθε εργαζόμενος να σκεφθεί ότι αυτός που του κόβει το μεροκάματο, αυτός που του έχει αφαιρέσει κάθε εργασιακό δικαίωμα, αυτός που τον απολύει και τον στέλνει στην ανεργία, αυτός που κόβει τις συντάξεις στους γέροντες, τις δαπάνες για την Υγεία, την Παιδεία, αυτός που τον ξεζουμίζει στη φορολογία, είναι ο ίδιος που θα τον στείλει στον πόλεμο για τα κέρδη του, τους ανταγωνισμούς του με άλλα μονοπώλια. Που θα τον εκθέσει σε μεγάλους κινδύνους, με τη βαθύτερη εμπλοκή σε πολεμικές περιπέτειες.

Υπάρχει ιστορική πείρα που δείχνει ότι αυτοί ποτέ δεν νοιάστηκαν για το λαό μας. Αλλοτε τον έμπλεξαν σε εθνικιστικές μεγαλοϊδεατικές περιπέτειες, άλλοτε τον εγκατέλειψαν, άλλοτε συνεργάστηκαν με τον ξένο εισβολέα, άλλοτε περίμεναν στη γωνία για να επιστρέψουν όπως πριν, και πάντα συνωμοτούσαν σε βάρος του λαού, προκειμένου να υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους.

Η φετινή Πρωτομαγιά μάς βρίσκει, λοιπόν, σε συνθήκες που η αδυναμία καπιταλιστικής ανάκαμψης και η ένταση της κυβερνητικής - εργοδοτικής επίθεσης στα εναπομείναντα εργασιακά μας δικαιώματα, συνοδεύεται από όξυνση των αναταραχών στην περιοχή μας.

Μπροστά στο πιθανό ενδεχόμενο μιας πιο γενικευμένης πολεμικής ανάφλεξης, τα εργατικά συνδικάτα οφείλουν να ορθώσουν από τώρα τείχος προστασίας της εργατικής τάξης, του λαού, σε κοινή δράση και αλληλεγγύη με την εργατική τάξη των χωρών της περιοχής.

Απέναντί μας δεν έχουμε μόνο την εργοδοσία, το κράτος της, τα κόμματά της, αλλά και τις δυνάμεις μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, που βάζουν πλάτη στη στήριξη του «εθνικού συμφέροντος» των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, στον στόχο της ανάκαμψης και της γεωστρατηγικής αναβάθμισης.

Οργανώνουμε την πάλη για όλα τα δικαιώματά μας, διεκδικώντας ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών των οικογενειών μας, κάτι που μπορεί να γίνει με βάση τις δυνατότητες που έχει δημιουργήσει η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνικής, αλλά το εμποδίζει η εργοδοσία με την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, το κυνήγι ολοένα και μεγαλύτερων κερδών, μαζί με την ΕΕ, τις κυβερνήσεις τους. Παλεύουμε ενάντια στην εκμετάλλευση και τους εκμεταλλευτές μας.

Η πάλη αυτή στις σημερινές συνθήκες συνδέεται άρρηκτα με τον αγώνα για καμιά συμμετοχή της Ελλάδας στον όποιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο κάνουν οι εκμεταλλευτές μας, με την εξουσία τους, τις κυβερνήσεις τους και τις συμμαχίες τους, ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Γι' αυτό παλεύουμε:

• Ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και την αντιλαϊκή πολιτική, για όλα τα εργασιακά μας δικαιώματα, για κάλυψη των απωλειών της περιόδου της κρίσης, κατάργηση των αντεργατικών, αντιλαϊκών νόμων, διεκδικώντας την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας, ενάντια στην εκμετάλλευση.
• Για καμιά συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους εκτός συνόρων.
• Καμιά αλλαγή συνόρων και συνθηκών που τα κατοχυρώνουν.
• Για καμιά συμμετοχή σε ΝΑΤΟικές ασκήσεις και ασκήσεις του ευρωστρατού.
• Εξω η Ελλάδα από ΝΑΤΟ και ΕΕ, από κάθε στρατιωτικοπολιτική συμμαχία των καπιταλιστών.
• Ενάντια στην περιστολή συνδικαλιστικών και άλλων ελευθεριών.
• Αγώνας ενάντια στον εθνικισμό, στο ρατσισμό, στο σοβινισμό.
• Απομονώνουμε την εγκληματική ναζιστική συμμορία, τη Χρυσή Αυγή, από κάθε εργασιακό χώρο, από κάθε εργατική, λαϊκή γειτονιά, πόλη και χωριό.

Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με την εργατική τάξη άλλων χωρών, με τους άλλους λαούς. Αντίθετα, μας ενώνει το κοινό συμφέρον στην πάλη για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση, πολέμους, προσφυγιά και μετανάστευση. Δεν μπαίνουμε κάτω από την ξένη για μας σημαία των καπιταλιστών και των δυνάμεών τους στο κίνημα. Υψώνουμε τη σημαία των συμφερόντων της εργατικής τάξης.