Ανακαλώντας στη μνήμη τα - ομολογουμένως συγκρατημένα - πανηγύρια περί «ενότητας της ΕΕ» πριν από λίγες μέρες στη Σύνοδο Κορυφής της Ρώμης, παρατηρήσαμε ότι στη Γαλλία, πάνω από τους μισούς υποψήφιους των αστικών κομμάτων για τις εκλογές της Κυριακής μιλάνε είτε για έξοδο από την Ευρωζώνη, είτε για ΕΕ με άλλους όρους για το γαλλικό κεφάλαιο, που έχει χάσει έδαφος στον ανταγωνισμό με τη Γερμανία. Χαρακτηριστικές είναι οι «ακροδεξιές» δηλώσεις περί σημαίας της ΕΕ - «κουρελόπανο», αλλά και οι «αριστερές» επισημάνσεις ότι «εμείς είμαστε Γαλλία και δεν θα καθόμαστε 17 ώρες να μας προσβάλλουν». Και ως «ηχώ», από τη Γερμανία ο Σόιμπλε διευκρινίζει πως «με δοσμένη την τωρινή κατάσταση, δεν είναι ρεαλιστικό να νομίζουμε ότι μπορούμε να κάνουμε περαιτέρω βήματα προς την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», ζητώντας «ευέλικτες ταχύτητες, πολλές ομάδες κρατών, "συμμαχίες προθύμων"» για «απάντηση στα επείγοντα ερωτήματα» των καπιταλιστών. Είναι φανερό ότι τη «μοίρα» της ιμπεριαλιστικής ένωσης δεν την καθορίζουν οι δημόσιες διακηρύξεις του πολιτικού της προσωπικού, αλλά οι λυσσασμένοι ενδοαστικοί ανταγωνισμοί που γράφουν τα σενάρια, με θύματα - έτσι ή αλλιώς - τους λαούς. Αυτά τα δεδομένα χρειάζεται να πάρουν υπόψη τους η εργατική τάξη και ο λαός και να δυναμώσουν τον αγώνα για αποδέσμευση από την ιμπεριαλιστική ένωση, με την εξουσία και την οικονομία στα δικά τους χέρια.