Σε ό,τι αφορά το πρώτο σκέλος, αυτό της υπεράσπισης της «αναγκαιότητας» για το κεφάλαιο, η κυβέρνηση λέει:

• «Η συμφωνία είναι το εξιτήριο από τα μνημόνια και την ταπεινωτική επιτροπεία. Είναι το εισιτήριο που πρέπει να πληρώσουμε για τη διευθέτηση του χρέους που δρομολογείται, αλλά και την ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης. Η Ελλάδα μετά το 2018 θα μπορεί να δανειστεί από τις αγορές. Αυτό είναι το βασικό γιατί έτσι θα μπορεί να εφαρμόσει τη δική της οικονομική πολιτική».

Οι «ευκολίες πληρωμών» για τα κρατικά χρέη που δημιούργησαν οι καπιταλιστές και πληρώνει ο λαός, όταν και όποια μορφή κι αν πάρουν, όπως και το ζήτημα της ένταξης στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, αφορούν αποκλειστικά την πρόσβαση των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων σε φτηνό χρήμα, ένα πάγιο αίτημά τους για να στηριχτεί και θωρακιστεί η καπιταλιστική κερδοφορία. Η «made in Greece» οικονομική πολιτική, για την οποία μιλάει η κυβέρνηση, δεν αλλάζει ούτε στο ελάχιστο τον ταξικό της χαρακτήρα υπέρ του κεφαλαίου. Η μεγαλύτερη σχετικά ευελιξία που ευελπιστεί να έχει μετά το τέλος του τρίτου μνημονίου, αφορά επιπλέον μέτρα ενίσχυσης των καπιταλιστών. Για το λαό, κάθε άλλο παρά τελειώνουν τα μνημόνια και τα αντιλαϊκά μέτρα, αφού αποτελούν προϋπόθεση και προαπαιτούμενο για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Εξάλλου, ο ίδιος ο πρωθυπουργός την περασμένη βδομάδα ομολόγησε ότι τα αντιλαϊκά μέτρα επεκτείνονται και μετά το τυπικό τέλος των μνημονίων, αφού ανάμεσα στα άλλα απορρέουν και από τις δεσμεύσεις για τη συμμετοχή στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, τις στρατηγικές επιλογές δηλαδή του κεφαλαίου.

• «Η κυβέρνηση για πρώτη φορά διασφάλισε μια συμφωνία που δεν προβλέπει μόνο μέτρα, αλλά και αναπτυξιακά αντίμετρα. Η συμφωνία ανοίγει έναν "καθαρό διάδρομο" στην ελληνική οικονομία και θα κριθεί στο τέλος της, από το αποτέλεσμα που θα έχει».

Αλλη μια δήλωση που αφορά αποκλειστικά το κεφάλαιο. Οι εργαζόμενοι κάθε άλλο παρά πρέπει να περιμένουν να δουν το «τέλος» που έχουν επιφυλάξει κυβέρνηση και δανειστές στα δικαιώματά τους, όπως επιδιώκει η κυβέρνηση για να κερδίσει χρόνο και ανοχή στην αντιλαϊκή πολιτική. Ο «καθαρός» και χωρίς εμπόδια διάδρομος για τον οποίο μιλάει, σημαίνει «σκούπισμα» των εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ένταση της εκμετάλλευσης, «σκούπισμα» και του λαϊκού εισοδήματος, ώστε να επιτυγχάνονται τα πλεονάσματα, να εξασφαλίζεται για τα πολλά επόμενα χρόνια ζεστό χρήμα για τους καπιταλιστές. Στο κεφάλαιο η κυβέρνηση λέει ότι το αποτέλεσμα θα κριθεί στο τέλος, «από τις αγορές», γιατί η καπιταλιστική ανάκαμψη για την οποία πασχίζει, είναι επίφοβη και «εκτεθειμένη» σε μια σειρά παράγοντες που δεν περνάνε από το χέρι της, όπως την πορεία της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας, τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη, τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις και «κινδύνους» κ.ά.

• «Γυρίζουμε σελίδα, μπαίνουμε σε νέα φάση. Τώρα το ζήτημα πάνω στο οποίο πρέπει να τοποθετηθούν όλοι, είναι το πώς θα στηριχτεί η παραγωγική ανασυγκρότηση και το νέο παραγωγικό μοντέλο. Με ποιο σχέδιο και για ποιους».

Στην οικονομία του κεφαλαίου, όπου τα μέσα παραγωγής είναι καπιταλιστική ιδιοκτησία και μπαίνουν στην υπηρεσία της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, τα «ερωτήματα» αυτά είναι απαντημένα: το «σχέδιο» είναι για το κεφάλαιο, υπηρετεί την κερδοφορία του, που έχει για προϋπόθεση την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης αλλά και την ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή στους ανταγωνισμούς με άλλα καπιταλιστικά κράτη και κέντρα. Για την εργατική τάξη και το λαό η «νέα σελίδα» του κεφαλαίου αποτελεί την «επόμενη σελίδα» στην επίθεση χωρίς τέλος στα δικαιώματά του, ενώ ανοίγει και «νέα» επικίνδυνα κεφάλαια σε βάρος του.

Η εικόνα σε κάποιους από τους κλάδους που ιεραρχούν κεφάλαιο - κυβέρνηση ως «ατμομηχανές» είναι χαρακτηριστική: τα «ρεκόρ» κερδών του τουριστικού κεφαλαίου πατάνε πάνω στις άθλιες εργασιακές συνθήκες και την ένταση της εκμετάλλευσης δεκάδων χιλιάδων ξενοδοχοϋπαλλήλων. Ο στόχος της Ελλάδας - «διαμετακομιστικό» και «ενεργειακό» κέντρο πηγαίνει πακέτο με το «ξήλωμα» εργατικών δικαιωμάτων στους κλάδους αυτούς, την περαιτέρω «απελευθέρωση» και τις ιδιωτικοποιήσεις, τους εργασιακούς χώρους - γκέτο, πολύ περισσότερο με την εμπλοκή στους επικίνδυνους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που «τρέχουν» στην περιοχή και σπέρνουν κυριολεκτικά τον όλεθρο στους λαούς.

Το ζήτημα για την εργατική τάξη και το λαό είναι με τι σχέδιο θα μπουν εκείνοι στη μάχη για τις σύγχρονες ανάγκες και τα δικαιώματά τους. Το μόνο τέτοιο σχέδιο που υπηρετεί τις δικές τους ανάγκες είναι η πρόταση του ΚΚΕ για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας, τη σύγκρουση με το κεφάλαιο, την οικονομία και την εξουσία του, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση επιστρατεύει μια σειρά από επιχειρήματα για να εξωραΐσει το αντιλαϊκό περιεχόμενο της συμφωνίας, να αποσπάσει την ανοχή ή ακόμα και στήριξη του λαού στο σχέδιο ανάκαμψης για λογαριασμό του κεφαλαίου. Λέει:

• «Χάσαμε κάποια, κερδίσαμε κάποια άλλα. Ο τελικός λογαριασμός θα είναι μηδέν. Υπάρχουν μέτρα "δυσάρεστα", αλλά και ισόποσα αντίμετρα που ανακουφίζουν το λαό».

Η πραγματικότητα είναι ότι μέτρα και «αντίμετρα» είναι στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Χαρακτηριστικό είναι ότι στα λεγόμενα «αντίμετρα» θα περιλαμβάνονται τόσο οι φοροαπαλλαγές και τα εκατομμύρια ζεστού χρήματος του «προγράμματος δημοσίων επενδύσεων» για τους επιχειρηματικούς ομίλους, όσο και η επιδότησή τους ώστε να εκμεταλλεύονται τσάμπα εργατικό δυναμικό. Τα υπόλοιπα μέτρα, που ανακοινώνει η κυβέρνηση για παιδικούς σταθμούς, σχολικά γεύματα, επιδότηση ενοικίου κ.ο.κ., πέρα απ' το ότι αποτελούν ουσιαστικά «μοίρασμα της φτώχειας» και ότι είναι σταγόνα στον ωκεανό των όσων έχουν χάσει οι εργαζόμενοι έως σήμερα και όσων έχουν να χάσουν από την εφαρμογή της νέας συμφωνίας, αποτελούν ουσιαστικά και ομολογία ότι η φτώχεια, η εξαθλίωση, η ανεργία για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες θα είναι εδώ για πολλά ακόμα χρόνια και αποτελούν «συνώνυμο» της ανάκαμψης για λογαριασμό του κεφαλαίου.

• «Το βασικό είναι ότι μπαίνουμε σε τροχιά ανάκαμψης και επενδύσεων που θα φέρουν θέσεις εργασίας. Σε συνδυασμό και με το γεγονός ότι από το '18 και μετά επανέρχεται η "εργασιακή κανονικότητα" και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, μιλάμε για "δίκαιη" ανάπτυξη, που θα κάνει και τον αντίκτυπο των μέτρων πολύ μικρότερο».

Πρόκειται για προκλητικό ισχυρισμό, που έχει ως βάση τα τάχα «κοινά» συμφέροντα εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει, όπως επιβεβαιώνει όχι μόνο η πείρα όλων των προηγούμενων χρόνων, αλλά και το γεγονός ότι τα «θετικά σημάδια» που βλέπει η κυβέρνηση στην οικονομία πηγαίνουν χέρι - χέρι με τους 600.000 εργαζόμενους που επισήμως απασχολούνται με μισθούς πείνας κάτω από 400 ευρώ, το 55% των νέων προσλήψεων που αφορά συμβάσεις μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης, το αίσχος των «υπο-κατώτατων» συμβάσεων για τη νεολαία, την ανεργία στα ύψη που οι προβλέψεις δείχνουν ότι θα μειωθεί «οριακά» και με προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας όλα τα επόμενα χρόνια.

Το αντεργατικό πλαίσιο που έχουν διαμορφώσει διαχρονικά όλες οι αστικές κυβερνήσεις για λογαριασμό του κεφαλαίου και που εφαρμόζεται ενιαία σε όλη την ΕΕ, είναι το απαραίτητο θεμέλιο για την καπιταλιστική ανάκαμψη. Η σημερινή κυβέρνηση όχι μόνο δεν «πείραξε τρίχα» από αυτό το πλαίσιο, αλλά το επεκτείνει περαιτέρω με μέτρα που διευκολύνουν τις ομαδικές απολύσεις, που χτυπάνε τα ασφαλιστικά - συνδικαλιστικά δικαιώματα, γενικεύουν την ευελιξία κ.ο.κ.

• «Τουλάχιστον αποτρέψαμε τα χειρότερα που μας ζητούσε το ΔΝΤ. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα, αν άλλο κόμμα ήταν στο τιμόνι της διαχείρισης, έτοιμο να τα υπογράψει όλα».

Η λογική του «μικρότερου κακού», που η κυβέρνηση την έχει αξιοποιήσει με μεγάλη «μαεστρία» από την πρώτη στιγμή και πριν ακόμα εκλεγεί, σπέρνοντας απογοήτευση και παραίτηση σε εργατικά - λαϊκά στρώματα, σπρώχνει όλο και πιο κάτω το λαό. Οσα κάθε φορά οι αστικές κυβερνήσεις παρουσιάζουν ως «κέρδη» ή και παζαρεύουν για λόγους διαχείρισης της λαϊκής δυσαρέσκειας, είναι απλά τα μέτρα που πηγαίνουν για τον «επόμενο» γύρο της αντιλαϊκής επίθεσης που δεν έχει τέλος, γιατί δεν έχουν τέλος το κυνήγι του κέρδους και οι νόμοι της καπιταλιστικής οικονομίας.

Το βασικότερο για τους εργαζόμενους και το λαό είναι άλλο: ότι όσο κρίνουν με βάση τις «αντοχές» της καπιταλιστικής κερδοφορίας, τα κάθε φορά «χειρότερα» ή το πόσα ψίχουλα πέφτουν από το φαγοπότι των καπιταλιστών και όχι με βάση τα δικά τους συμφέροντα, τις σύγχρονες ανάγκες εκείνων και των παιδιών τους, αλλά και τις μεγάλες δυνατότητες της παραγωγής, τόσο θα βγαίνουν χαμένοι.

• «Υπάρχει λαϊκή δυσαρέσκεια αλλά ανάμεικτη με κατανόηση και αναμονή, που μπορεί να γίνει προσδοκία όταν αρχίσει να βλέπει τα πρώτα θετικά σημάδια. Ο λαός, εξάλλου, δείχνει ανοχή, αφού δεν διαδηλώνει, δεν διαμαρτύρεται».

Η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κρύβουν τη χαρά τους για τη μειωμένη απαιτητικότητα και την απογοήτευση που έσπειραν και σπέρνουν στο λαό και παράλληλα να «κοκορεύονται» στο κεφάλαιο ότι αυτοί μπορούν «πειστικότερα» να στρατεύσουν το λαό στους στόχους του. Αυτήν την ικανότητα ελπίζουν τώρα να ανανεώσουν, εκτιμώντας ότι αυτό θα είναι ευκολότερο στο έδαφος μιας αναιμικής ανάκαμψης που προβλέπεται για τα επόμενα χρόνια. Η προσπάθεια εξαπάτησης του λαού βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και χρειάζεται να απαντηθεί, σε σύγκρουση με τους στόχους του κεφαλαίου και τους διαχειριστές του.