Στον επικήδειο ο Αλέκος Μαρινάκης ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ο Λεωνίδας Μεντάκης ήταν ένας από τους τελευταίους στα Χανιά της ηρωικής γενιάς κομμουνιστών της περιόδου της Εθνικής Αντίστασης, του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και Μακρονησιώτης (...).
Ο σύντροφος Λεωνίδας, με την εισβολή της φασιστικής Ιταλίας και Γερμανίας στη χώρα μας ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του ΚΚΕ για γενικευμένη αντίσταση από τον ελληνικό λαό, εντάσσεται στην ΕΠΟΝ και αργότερα στον ΕΛΑΣ, γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Ελαβε μέρος στις σημαντικότερες μάχες που έδωσε η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση στον Αποκόρωνα και γενικότερα στο νομό Χανίων, ενάντια στους κατακτητές και στους ντόπιους συνεργάτες τους, όταν οι άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις ή εγκατέλειπαν την Ελλάδα ή συνεργάζονταν με τον κατακτητή. Διακρίνεται σε όλα τα καθήκοντα που αναλαμβάνει. Με την απελευθέρωση της χώρας από τους κατακτητές, ο σ. Λεωνίδας είχε την πορεία που είχαν οι περισσότεροι αγωνιστές της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης σαν ανταμοιβή για την αντιστασιακή αντιφασιστική τους δράση, διώξεις και κατατρεγμούς. Εντάσσεται στον ΔΣΕ και δίνει τη μάχη της κορυφαίας στιγμής του ταξικού κινήματος που δόθηκε στη χώρα μας, κόντρα στην αστική τάξη και τους Εγγλέζους και Αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Συλλαμβάνεται και στέλνεται στο κολαστήριο της Μακρονήσου πριν από 70 χρόνια ακριβώς. Δέχεται φοβερά βασανιστήρια και κατά τύχη γλιτώνει από το θάνατο λόγω μιας πλευρίτιδας που τον έπιασε και τον παράτησαν για να πεθάνει, οπότε και γλίτωσε τη δολοφονία του. (...)
Στα δύσκολα χρόνια που πέρασε το Κόμμα μας το 1989 - 1991 ο σύντροφος Λεωνίδας στάθηκε αταλάντευτος στις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού και στην υπεροχή του σοσιαλισμού σαν μοναδική λύση στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, αντίληψη στην οποία εναντιώνονταν όλοι αυτοί που αποχώρησαν τότε από το Κόμμα.
Εδωσες τον καλύτερο σου εαυτό σε όλες τις μάχες του λαϊκού κινήματος στην Κρήτη. Δεν έλειπες από πουθενά, από συγκεντρώσεις, πορείες, μπλόκα των αγροτών, εκδηλώσεις, όλων των μαζικών φορέων, συνταξιούχων, αντιστασιακών, της Επιτροπής Ειρήνης, των συνδικάτων και φυσικά του Κόμματος μας. (...) Το παράδειγμα σου, οι αγωνιστικοί σου δεσμοί με τον λαό, τους αγρότες, τους εργάτες, τους επαγγελματίες της περιοχής, θα είναι παρακαταθήκη για εμάς τους νεότερους.
Η παρουσία σου, παρότι μας άφησες, θα είναι κοντά μας, ζωντανή, ανθεκτική στους δρόμους του αγώνα μέχρι τη νίκη. Ιδιαίτερα σήμερα που η επίθεση που δέχεται ο λαός μας έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Το χάρισμα που είχες να περνάς το μήνυμα της ελπίδας και της προοπτικής στο λαό, όπως και η σεμνότητά σου και τα λίγα λόγια και πολλά έργα, πρέπει να μας γίνει παράδειγμα».