«Βεβαίως, ένα είδος διαπραγμάτευσης θα συνεχίσει και μετά το μνημόνιο, διότι οι πολιτικοί συσχετισμοί και οι πολιτικές ισορροπίες στην Ευρώπη επιβάλλουν άλλου είδους συνύπαρξη με τους εταίρους, αναλόγως της συγκυρίας και της δύναμης του εκάστοτε παράγοντα. Αυτό το βλέπουμε στην Πορτογαλία, που γλίτωσε την τιμωρία γιατί βρέθηκε πλάι στην Ισπανία, στο πώς πορεύεται η Ιταλία που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, το βλέπουμε από την πορεία προς έναν ειδικό προστατευτισμό που τίθεται για πρώτη φορά από τον άξονα Παρίσι - Βερολίνο». Αυτά είπε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Ξυδάκης, μιλώντας τις προάλλες σε ραδιοφωνικό σταθμό. Κι αν κανείς «ξύσει» κάτω από τα παχιά λόγια, μπορεί εύκολα να διακρίνει μια «ομολογία» για την ιμπεριαλιστική ένωση, αλλά και τις υπόλοιπες «λυκοφιλίες» του κεφαλαίου, και για τη συνεχή «διαπραγμάτευση» που γίνεται στο εσωτερικό τους, ανεξάρτητα από «μνημόνια», και οξύνεται στο έδαφος της «αγιάτρευτης» καπιταλιστικής ανισομετρίας, με βάση την οικονομική - πολιτική - στρατιωτική δύναμη του κάθε καπιταλιστικού κράτους. Σε αντίθεση, βέβαια, με τα όσα λέει η κυβέρνηση, οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τις «διαπραγματεύσεις» αυτές για λογαριασμό του κεφαλαίου.