Το Δικαστήριο της ΕΕ ετοιμάζεται να νομιμοποιήσει τη δυνατότητα της εργοδοσίας να υποχρεώνει τους εργαζόμενους μέχρι και σε 12 συνεχόμενες μέρες δουλειάς χωρίς ρεπό!
Ακόμα ένα χτύπημα στα εναπομείναντα εργατικά δικαιώματα επιχειρεί να καταφέρει η ΕΕ, μέσω του Δικαστηρίου της, αυτή τη φορά με την κατάργηση του σταθερού χρόνου εβδομαδιαίας εργασίας.
Ο αντεργατικός ρόλος του Δικαστηρίου της ΕΕ είναι γνωστός, όπως π.χ. με τις αποφάσεις του ενάντια στο απεργιακό δικαίωμα, όταν αποφάσισε ότι εμποδίζει την «ελευθερία κίνησης των επιχειρήσεων», τις αποφάσεις του για τον χαρακτηριζόμενο «ανενεργό» και επομένως μη αμειβόμενο χρόνο δουλειάς. Γνωστή είναι και η απόφασή του υπέρ των ομαδικών απολύσεων στην υπόθεση των «Τσιμέντων Χαλκίδας», πάνω στην οποία «πάτησε» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και κατ' απαίτηση του κεφαλαίου γενίκευσε την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, με το νόμο του 4ου μνημονίου.
Στο ετοιμαζόμενο νέο χτύπημα, το Δικαστήριο της ΕΕ κλήθηκε να απαντήσει σε ερωτήματα του Πορτογαλικού Εφετείου του Πόρτο - μετά από προσφυγή εργαζόμενου - σχετικά με την ερμηνεία της αντεργατικής Οδηγίας 2003/88 της ΕΕ για «την οργάνωση του χρόνου εργασίας». Τα όσα ρωτάει το πορτογαλικό δικαστήριο συνοψίζονται ουσιαστικά στο ερώτημα αν ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να παρέχει στον εργαζόμενο ανά βδομάδα μια μέρα ανάπαυσης (ρεπό) έπειτα από έξι συνεχόμενες μέρες δουλειάς, ή είναι ελεύθερος να καθορίζει αυτός πότε αρχίζει η βδομάδα και πότε θα δώσει ρεπό στους εργαζόμενους. Το ζήτημα αφορά όλους τους εργαζόμενους σε επιχειρήσεις που λειτουργούν εφτά μέρες τη βδομάδα, είτε σε βιομηχανικούς κλάδους, είτε στους κλάδους παροχής υπηρεσιών και του Εμπορίου.
Οι συνέπειες της πρότασης αυτής και της αναμενόμενης απόφασης του Δικαστηρίου της ΕΕ πρόκειται να είναι οδυνηρές τόσο για την υγεία των εργαζομένων, την ασφάλειά τους στους τόπους δουλειάς, τους μισθούς τους, όσο και συνολικότερα τη ζωή τους:
Ο εργοδότης διαλέγει να αρχίσει η βδομάδα δουλειάς του εργαζόμενου την Τρίτη και επειδή εξυπηρετεί τα συμφέροντα της επιχείρησής του επιλέγει εκείνη ακριβώς τη μέρα (την Τρίτη) να δώσει και ρεπό στον εργαζόμενο.
Η βδομάδα λοιπόν που έτσι διάλεξε ο εργοδότης τελειώνει την ερχόμενη Δευτέρα. Αφού όμως έδωσε το ρεπό στον εργαζόμενο την 1η μέρα της προηγούμενης βδομάδας (δηλαδή την προηγούμενη Τρίτη), «έβγαλε την υποχρέωση» για ένα ρεπό ανά 7 ημέρες. Την Τρίτη λοιπόν, που ξεκινάει νέο 7ήμερο, ο εργαζόμενος (αφού πήρε το ρεπό του για το προηγούμενο 7ήμερο), πρέπει να συνεχίσει να δουλεύει για τις επόμενες 7 μέρες, δικαιούμενος ένα ρεπό για το 7ήμερο που τρέχει. Αν τώρα ο εργοδότης θέλει να τον βάλει να δουλέψει συνεχόμενα άλλες 6 μέρες (από την Τρίτη έως και την Κυριακή), μπορεί να του δώσει ρεπό την 7η μέρα, δηλαδή την επόμενη Δευτέρα. Ετσι, ο εργαζόμενος στο παράδειγμά μας θα δουλέψει 12 συνεχόμενες μέρες (από Τετάρτη της προηγούμενης βδομάδας μέχρι και την Κυριακή της επόμενης βδομάδας), ανάμεσα στις οποίες και τα 2 Σάββατα και τις Κυριακές των δύο αυτών βδομάδων. Το ίδιο θα συνεχιστεί και τις επόμενες βδομάδες ή μάλλον για την ακρίβεια... 7ήμερα. Εάν δε ο εργοδότης με κατάλληλο υπολογισμό δίνει ρεπό σε συγκεκριμένες μέρες στο 7ήμερο, ο εργαζόμενος αυτός θα κάνει μήνες να δει ρεπό Σάββατο ή Κυριακή. Στο παράδειγμα που χρησιμοποιήσαμε, υποθέσαμε εργαζόμενο με 6ήμερη βδομάδα εργασίας, όμως τα πράγματα ουσιαστικά δεν αλλάζουν και για όσους δουλεύουν με 5ήμερο, με τη μόνη διαφορά ότι αντί για 12 θα δουλεύουν 10 συνεχόμενες μέρες.
Η πρόταση του εισαγγελέα και η αναμενόμενη απόφαση του Ευρωδικαστηρίου ανοίγουν διάπλατα το δρόμο και για την επόμενη εξέλιξη. Να καταργηθεί ακόμη και αυτή η προσαύξηση του ημερομισθίου της Κυριακής που προβλέπεται σύμφωνα με την ελληνική εθνική νομοθεσία (αλλά και σε άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ). Αφού πλέον η εργάσιμη βδομάδα δεν συμπίπτει με την ημερολογιακή, Σάββατα, Κυριακές και αργίες δεν σημαίνουν τίποτε, παρά μόνο αριθμούς ημερών: 1η έως 7η. Κυριακές, γιορτές και αργίες μετατρέπονται σε απλά νούμερα... Αρα στόχος της ΕΕ, του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του είναι να μην έχουν καμία υποχρέωση οι επιχειρήσεις να πληρώνουν προσαυξημένο μεροκάματο για την Κυριακή αργία, αφού στο δικό τους ημερολόγιο, το «ημερολόγιο του εργοδότη», αυτή θα εμφανίζεται ως μια τυχαία δήθεν μέρα, που διάλεξαν οι ίδιοι.
Η εντατικοποίηση της εργασίας όσων ακόμη έχουν σταθερή δουλειά είναι η άλλη όψη της ανεργίας, των ελαστικών μορφών απασχόλησης, για να μεγαλώνει στο έπακρο η εκμετάλλευση, να «ξηλώνεται» κάθε δικαίωμα που είχε κατοχυρωθεί μέσα από την πάλη της εργατικής τάξης.
Η νέα εξέλιξη που θα σημάνει η απόφαση του Ευρωδικαστηρίου επιχειρεί να διαμορφώσει νέα οδυνηρά δεδομένα για την εργατική τάξη. Αποδεικνύει τι σημαίνει «δίκαιη ανάπτυξη» για τους εργαζόμενους. Οι βάρδιες - «λάστιχο» που προωθούν οδηγούν σε μεγάλη φθορά της υγείας των εργαζομένων και την καταπόνηση του ανθρώπινου οργανισμού από τα εξοντωτικά ωράρια δουλειάς ανά εργάσιμη μέρα και βδομάδα. Τα εργαζόμενα αντρόγυνα να αδυνατούν να συναντηθούν στο ίδιο τους το σπίτι. Δευτέρα ρεπό για τον ένα, Τετάρτη για την άλλη, αντίστροφα και πάει λέγοντας. Τα παιδιά τους να τα βλέπουν με βάρδιες. Ούτε συζήτηση για κοινή ζωή, λίγες στιγμές κοινής οικογενειακής επικοινωνίας, αναψυχής, ανταμώματος έστω μια μέρα της βδομάδας, κοινωνική, συνδικαλιστική, πολιτική δραστηριότητα, ούτε καν χρόνος για να σκεφτούν.
ΕΕ και αστικές κυβερνήσεις, ανάμεσα στις οποίες πρωτοστατεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, από κοινού οδηγούν την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα σε μια βαρβαρότητα δίχως τέλος, για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα μιας χούφτας καπιταλιστών που καρπώνονται τα κέρδη τους από το αίσχος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης του εργαζόμενου ανθρώπου, που είναι ο παραγωγός όλου του πλούτου. Τέλος στο αίσχος της εκμετάλλευσης μπορεί να βάλει με την πάλη της μόνο η εργατική τάξη, με την αντεπίθεση του κινήματός της, με την μεγάλη Κοινωνική Συμμαχία, για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την οικοδόμηση της κοινωνίας στην οποία κριτήριο της παραγωγής θα είναι η κάλυψη των εργατικών - λαϊκών αναγκών και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.