Στην ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή, αργά το βράδυ της Παρασκευής, ο πρωθυπουργός μεταξύ των άλλων διαβεβαίωσε την αστική τάξη ότι «είμαστε αποφασισμένοι η χώρα να διαβεί με ασφάλεια τον διάδρομο διεξόδου που ανοίξαμε», εμφάνισε ως επιτυχία το κλείσιμο δύο «αξιολογήσεων», προσπερνώντας τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που αυτές πρόσθεσαν στην πλάτη του λαού, θύμισε στο κεφάλαιο ότι χάρη στην κυβέρνησή του ανακτήθηκε η «εμπιστοσύνη» της επενδυτικής κοινότητας, η οικονομία «πέρασε σε φάση ανάκαμψης», η «αξιολόγηση» έκλεισε, το τραπεζικό σύστημα σταθεροποιήθηκε, τα δημοσιονομικά νοικοκυρεύτηκαν και οι στόχοι υπερκαλύφτηκαν, η χώρα βγήκε απ' τη διαδικασία του υπερβολικού ελλείμματος, δρομολογήθηκε ρύθμιση του χρέους. Παράλληλα, δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην ευεργετική για το κεφάλαιο εξωτερική πολιτική, κομπάζοντας για την αναβάθμιση του ρόλου της χώρας, με την ενεργότερη εμπλοκή στο κουβάρι των ανταγωνισμών!

Ούτε λέξη φυσικά για το τίμημα που πλήρωσε και θα πληρώσει ο λαός, τα μέτρα του 3ου και 4ου μνημονίου, προκειμένου να επιτυγχάνονται οι στόχοι του κεφαλαίου και να γίνουν τα βήματα στην κατεύθυνση ανάκαμψης της κερδοφορίας του.

Μάλιστα, σε μια εξόφθαλμη απόπειρα αναποδογυρίσματος της πραγματικότητας και συμφιλίωσης του λαού με τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων, παρουσίασε τα μέτρα για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, που προέρχονται από το τσεκούρι στα υπόλοιπα επιδόματα, «αναδιανέμοντας» τη φτώχεια, ως παρεμβάσεις ...ανασυγκρότησης του κοινωνικού κράτους. Ενώ δε δίστασε, για μια ακόμα φορά την τελευταία βδομάδα, να υποσχεθεί στο λαό δουλειές και αξιοπρεπείς αμοιβές, την ώρα που επί των ημερών της κυβέρνησής του η ευελιξία στην αγορά εργασίας γενικεύεται, το ίδιο και η απληρωσιά και η ανακύκλωση των ανέργων με την επιδότηση της εργοδοσίας, το αντεργατικό πλαίσιο είναι στη θέση του και ενισχύεται, με την κυβέρνηση να δεσμεύεται ότι δε θα το πειράξει, κι ενώ μπροστά είναι, στο πλαίσιο της 3ης «αξιολόγησης» το νέο χτύπημα στα εργασιακά δικαιώματα.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, διεκδικώντας την αστική διαχείριση και της περιόδου της ανάκαμψης, ο Αλ. Τσίπρας διαμήνυσε στην αστική τάξη ότι το κόμμα του είναι αυτό που μπορεί να πετύχει τη συναίνεση του λαού και να του εξασφαλίσει συνεπώς συνθήκες ...νεκροταφείου για την απρόσκοπτη υλοποίηση των αντιλαϊκών της στόχων. Ετσι, αφού ισχυρίστηκε ότι η κυβερνητική πρόταση για το μέλλον φέρει το «ταξικό ιδεολογικό πρόσημο της αριστεράς» και έχει απέναντί της το ανταγωνιστικό σχέδιο της νεοφιλελεύθερης ελίτ και της ολιγαρχίας του πλούτου, όταν η πολιτική που εφαρμόζει όχι απλά κινείται στις ίδιες ράγες αλλά παίρνει την μπουκιά απ' το στόμα της ΝΔ, πρόσθεσε ότι η πρόταση της ΝΔ «βαθαίνει τον ταξικό διχασμό», σε αντίθεση με αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει «να ενώσει χαμηλά και μεσαία στρώματα» στην προοπτική της υλοποίησης των προταγμάτων του κεφαλαίου!

Οπως είπε, το ζητούμενο είναι το ποια θα είναι η Ελλάδα, ποια θα είναι η παράταξη που θα διαχειριστεί τη χώρα μετά τα μνημόνια, παραπέμποντας στην περίοδο μεγαλύτερης ακόμα στήριξης του κεφαλαίου απ' τον κρατικό κορβανά, αφού για το λαό είναι γνωστό ότι από το 2019 θα τεθούν σε εφαρμογή οι νέες μειώσεις στις συντάξεις και το αφορολόγητο όριο, που ήδη έχει ψηφίσει η κυβέρνηση, ενώ στο πλαίσιο της 3ης «αξιολόγησης» έρχονται νέα μέτρα.

Το γεγονός αυτό παραδέχτηκε και ο πρόεδρος της Βουλής, Ν. Βούτσης, δηλώνοντας σε συνέντευξή του στον «Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής»: «Δεν μπορώ να αποκλείσω ότι η τρόικα θα ζητήσει νέα μέτρα». Ερωτηθείς για το ενδεχόμενο η κυβέρνηση να κληθεί να ψηφίσει νέα μέτρα το φθινόπωρο, απάντησε λέγοντας πως «ποτέ κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει τίποτα». Βέβαια, όχι απλά «δεν αποκλείεται» ένα τέτοιο ενδεχόμενο αλλά η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί και με την πρόσφατη συμφωνία για καταιγίδα «προαπαιτούμενων» έως την ολοκλήρωση του προγράμματος, το καλοκαίρι του 2018, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν το χτύπημα στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και στο δικαίωμα της απεργίας, το νέο ψαλίδι στα επιδόματα, το τσάκισμα αυτοαπασχολούμενων για να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας.

Ταυτόχρονα, σε συνέντευξή του («Star Κεντρικής Ελλάδας»), ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Δ. Τζανακόπουλος, επιβεβαίωσε ότι η «έξοδος στις αγορές» κάθε άλλο παρά σημαίνει το τέλος της «επιτροπείας» και των «μνημονίων» διαρκείας για το λαό. Χαρακτηριστικά, την ίδια ώρα που δήλωνε ότι «η δυνατότητα της Ελλάδας να χρηματοδοτεί αυτοδύναμα το χρέος της σχετίζεται άμεσα και με τη δυνατότητά της να ανακτήσει την οικονομική της κυριαρχία. Δηλαδή, να μπορεί να νομοθετεί και να αποφασίζει πολιτικά χωρίς τη σκληρή εποπτεία των δανειστών» σε ό,τι αφορά δηλαδή την «ευελιξία» της για στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, έσπευδε να προσθέσει: «Αυτό δεν σημαίνει, βεβαίως, ότι θα είμαστε εκτός εποπτείας. Σε καμία περίπτωση. Κατά τον ίδιο τρόπο, όμως, που οι υπόλοιπες χώρες, τα υπόλοιπα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης παρακολουθούνται από τη μεριά των θεσμών, είτε από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είτε από την Κομισιόν, για τους όρους με τους οποίους επιτυγχάνουν συγκεκριμένους στόχους, κατά τον ίδιο τρόπο και η Ελλάδα θα βρίσκεται υπό μία μορφή αυξημένης εποπτείας».

Η ανάγκη κινητοποίησης του κομματικού μηχανισμού με σκοπό να υπηρετήσει την κυβερνητική προσπάθεια για απόσπαση της λαϊκής συναίνεσης και στράτευση του λαού στους στόχους του κεφαλαίου είναι το ζητούμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως διαφάνηκε και από τις εργασίες της Κεντρικής Επιτροπής, η πολιτική απόφαση της οποίας αναμένεται να δοθεί στη δημοσιότητα.

Σε συνέντευξή του στην «Αυγή» ο γραμματέας της ΚΕ, Π. Ρήγας, δηλώνει σχετικά: «Ο ρόλος του κόμματος σε συνθήκες αριστερής διακυβέρνησης είναι κρίσιμος. Η ενημέρωση και η κινητοποίηση της κοινωνίας για την στήριξη μεγάλων θεσμικών τομών και κοινωνικών αλλαγών (...) η αξιοποίηση νομοθετικών πρωτοβουλιών της κυβέρνησης για την ταχύτερη εφαρμογή τους, η οργανωμένη παρουσία μας στους κοινωνικούς και εργασιακούς χώρους (...) είναι τα ποιοτικά εκείνα στοιχεία, που θα μας βοηθήσουν στη διαρκή και σκληρή μάχη για την ιδεολογική ηγεμονία εντός της κοινωνίας».

Η εκπρόσωπος Τύπου, Ράνια Σβίγκου, για το ίδιο θέμα δηλώνει στην «Εποχή» ότι είναι κρίσιμο για τον ΣΥΡΙΖΑ «να καταφέρει να εμπλέξει τις οργανώσεις του και τις τοπικές κοινωνίες στον ευρύτερο σχεδιασμό. Αυτό επιδιώκεται τώρα και με τα αναπτυξιακά συνέδρια. Βέβαια, δεν θα λυθεί σε ένα διήμερο στο συνέδριο, αλλά σημασία έχει το μετά: Ο ρόλος που θα έχουν οι αυτοδιοικητικές δυνάμεις, τα επαγγελματικά επιμελητήρια, οι ενώσεις, τα σωματεία των εργαζομένων. Κι αυτό συνιστά τη διαφορά μας από την άλλη πλευρά, στο πώς αντιλαμβανόμαστε την ανάπτυξη και την παραγωγική ανασυγκρότηση».