Για τον πρόσφατο απεργιακό αγώνα και τα αιτήματα που συνεχίζουν να διεκδικούν, μιλά στον «Ριζοσπάστη» ο Γιάννης Τζαβάρας, πρόεδρος του επιχειρησιακού Σωματείου και μέλος της διοίκησης της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργατοϋπαλλήλων Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών.
-- Ποια είναι τα προβλήματα απέναντι στα οποία παλεύετε;
-- Με τις πρόσφατες κινητοποιήσεις, όπως και με δεκάδες απεργίες, στάσεις εργασίας και άλλες παρεμβάσεις που έχουμε οργανώσει στο παρελθόν, υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των εργαζόμενων και απολυμένων συναδέλφων μας. Παλεύουμε ενάντια στην απληρωσιά. Οταν ξεκίνησε η κινητοποίηση υπήρχαν εκκρεμότητες ακόμα και από τη μισθοδοσία του Δεκέμβρη 2016. Σήμερα, ο Δεκέμβρης έχει εξοφληθεί και έχει ξεκινήσει η καταβολή της μισθοδοσίας του Γενάρη 2017, που σύμφωνα με τη δέσμευση της διεύθυνσης και της διοίκησης της εταιρείας θα εξοφληθεί μέχρι τις 11 Αυγούστου. Αμέσως μετά πρέπει, σύμφωνα πάντα με τη δέσμευση, να ξεκινήσει η καταβολή της μισθοδοσίας του Φλεβάρη. Ασφαλώς, το ποσό των οφειλόμενων δεδουλευμένων παραμένει μεγάλο, όμως θεωρούμε ότι έγινε ένα βήμα. Ταυτόχρονα, διεκδικούμε και την πληρωμή των οφειλών για όσους έχουν απολυθεί, πολλοί εδώ και περισσότερο από έναν χρόνο και ακόμα δεν έχουν εξοφληθεί.
Διαρκές είναι το μέτωπο του Σωματείου απέναντι στις άσχημες συνθήκες δουλειάς, στην εντατικοποίηση, στο «κουρέλιασμα» κάθε μέτρου για την προστασία των εργαζομένων. Για παράδειγμα, υπάρχουν εργαζόμενοι που «ξεζουμίζονται» δουλεύοντας ακόμα και 18 ώρες ημερησίως, την ίδια στιγμή που σε άλλους επιβάλλεται εκ περιτροπής εργασία. Δεν χορηγούνται οι προβλεπόμενες άδειες ούτε τα απαραίτητα μέσα ατομικής προστασίας. Στις εγκαταστάσεις στο Μαντούδι, όπου δόθηκε η μάχη της πρόσφατης κινητοποίησης, συνάδελφοι εργάζονται 7 μέρες τη βδομάδα, παραμένουν στη διάθεση της εργοδοσίας όλο το 24ωρο και διαμένουν μέσα στις εγκαταστάσεις, σε παραπήγματα, αντιμετωπίζοντας άθλιες συνθήκες εργασίας αλλά και διαβίωσης.
-- Το Σωματείο μας, το οποίο ιδρύθηκε το 2012, αποτελεί «κόκκινο πανί» για την εργοδοσία. Αυτή τη στιγμή, στα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου έχει επιβληθεί ένα είδος «καραντίνας». Είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε τη βάρδιά μας σε ένα κουβούκλιο στα Οινόφυτα. Παριστάνουμε τους φύλακες σε μια εγκατάσταση που φτιάχτηκε για να «φυλάει» εμάς μακριά από τους συναδέλφους μας. Αντίστοιχη συμπεριφορά υπάρχει απέναντι σε όλους τους εργαζόμενους που οργανώνονται απέναντι στην επίθεση της εργοδοσίας. Γι' αυτό, ανάμεσα στα άλλα αιτήματά μας, διεκδικούμε ελεύθερη συνδικαλιστική δράση, χωρίς εμπόδια από την εργοδοσία και το κράτος της.
Ο αγώνας στον «Ζούρα» χτυπιέται συνολικά από τους εργοδότες του κλάδου για να μην εξαπλωθεί και στις δικές τους επιχειρήσεις, στις οποίες κυριαρχούν επίσης η απληρωσιά, η ανασφάλιστη εργασία, η τρομοκρατία, η εντατικοποίηση, οι μειώσεις μισθών και πάει λέγοντας.
Μεγάλες είναι οι ευθύνες της κυβέρνησης. Η αποθράσυνση της εργοδοσίας πατάει στο αντεργατικό - αντιλαϊκό νομοθετικό πλαίσιο που διώκει τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, ενώ αφήνει στο απυρόβλητο αυτούς που μας έχουν απλήρωτους και καταπατούν τα δικαιώματά μας. Υπενθυμίζουμε πως εκπρόσωπος των επιχειρήσεων συμφερόντων «Ζούρα» συνόδευσε το 2015 τον πρωθυπουργό στο εξωτερικό για να προκύψουν νέες επιχειρηματικές συμφωνίες.
Εμπόδια στη δράση μας βάζουν και οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Οι δυνάμεις αυτές μιλούν για δήθεν «κοινές λύσεις» ανάμεσα σε εργαζόμενους και αφεντικά, μακριά από τους αγώνες, προβάλλουν ως κοινό στόχο την καπιταλιστική ανάπτυξη που γίνεται πάνω στα αποκαΐδια των δικαιωμάτων μας. Σε αυτήν τη γραμμή κινείται και η πλειοψηφία των δευτεροβάθμιων οργάνων του νομού, αλλά και μια σειρά σωματείων του κλάδου. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πολλές από τις συναντήσεις με την εργοδοσία, η τελευταία επικαλέστηκε τη στάση τέτοιων σωματείων που λειτουργούν σε ομοειδείς επιχειρήσεις του κλάδου και αποδέχθηκαν περιστολή των δικαιωμάτων, μειώσεις μισθών, πληρωμή με κουπόνια, εργολαβοποίηση τμημάτων και άλλα. Με αυτόν τον τρόπο, πέρα από τη θηλιά που βάζουν στο λαιμό των εργαζομένων που εκπροσωπούν, τα σωματεία αυτά γίνονται πολιορκητικός κριός ενάντια στα δικαιώματα συνολικά των συναδέλφων του υποκλάδου της πτηνοτροφίας και γενικότερα.
-- Ποια είναι η θέση που κατέχει η επιχείρηση στον κλάδο και ποιοι επιχειρηματικοί σχεδιασμοί διαφαίνονται;
-- Μέσα στα χρόνια της κρίσης οι επιχειρήσεις συμφερόντων «Ζούρα» γνώρισαν αξιόλογη ανάπτυξη, «κατάπιαν» μια σειρά μικρότερες σε μέγεθος πτηνοτροφικές επιχειρήσεις. Με αυτόν τον τρόπο κατέκτησαν σημαντική θέση ανάμεσα στις βιομηχανίες της πτηνοτροφίας, με εγκαταστάσεις στην Αλεξανδρούπολη, στην Ξάνθη, στη Θεσσαλονίκη, στην Εύβοια, στη Βοιωτία, στην Αττική και την Κρήτη. Εχουν εξαγωγική δραστηριότητα στα Βαλκάνια και αποτελούν τον αποκλειστικό αντιπρόσωπο σε ολόκληρη τη Νοτιοανατολική Ευρώπη μεγάλων εταιρειών του κλάδου. Στην πορεία, ο βιομήχανος άλλαξε τη ρότα των δυναμικά αναπτυσσόμενων μέχρι τότε εταιρειών του. Αρχισε να περιορίζει την επιχειρηματική δράση του. Αλλωστε, σε πολλές περιπτώσεις οι εργοδότες βγάζουν περισσότερα κέρδη ακόμα και κλείνοντας τις επιχειρήσεις τους ή καταστρέφοντάς τες. Αλλες φορές τις υπερχρεώνουν και μετά τις ξαναγοράζουν με άλλη επωνυμία αλλά χωρίς τα χρέη, κάτι που μάλιστα το ονομάζουν «εξυγίανση».
Στο χρονικό σημείο που ο βιομήχανος αποφάσισε να αλλάξει τον τρόπο διαχείρισης των επιχειρήσεών του, ταυτόχρονα εξαπέλυσε μία άνευ προηγουμένου επίθεση στα δικαιώματά μας. Απολύσεις, μηνύσεις, συλλήψεις, τρομοκρατία, δουλειά με το ...χάρο πάνω από τα κεφάλια μας καθώς σταμάτησε κάθε συντήρηση.
Παράλληλα, μέσα από τα επιχειρηματικά παιχνίδια, προέκυψε και υλοποιείται συνεργασία με τον «Νιτσιάκο», τον μεγαλύτερο βιομήχανο του κλάδου, με ένα μέρος της παραγωγικής διαδικασίας να περνά από τον έναν εργοδότη στον άλλο. Στους εργασιακούς χώρους του τελευταίου είναι επίσης παρούσα η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα. Οι επιχειρηματικοί σχεδιασμοί στον υποκλάδο δεν περιορίζονται στους εργαζόμενους του «Ζούρα». Εξελίξεις δρομολογούνται και στον Πτηνοτροφικό Συνεταιρισμό Αρτας, όπου επίσης ο Νιτσιάκος αναλαμβάνει την παραγωγική δραστηριότητα και τα δικαιώματα των εργαζομένων κινδυνεύουν.
-- Ποια είναι η πείρα του Σωματείου και των εργαζομένων στο «Ζούρα» σχετικά με το πρόβλημα της απλήρωτης εργασίας, το οποίο αντιμετωπίζουν χιλιάδες εργαζόμενοι σε διαφορετικούς κλάδους και χώρους δουλειάς;
-- Το πρόβλημα της απληρωσιάς για τους εργαζόμενους στο «Ζούρα» δεν είναι καινούργιο, καθώς το έχουμε αντιμετωπίσει επανειλημμένα και στο παρελθόν. Το 2012 τα χρωστούμενα έφταναν τους έξι μήνες. Εκτοτε, η δημιουργία και η δράση του Σωματείου είχε καταφέρει να περιορίσει το φαινόμενο σημαντικά. Από την άνοιξη του 2015, όμως, το πρόβλημα άρχισε ξανά να διογκώνεται ως μέρος της λυσσαλέας επίθεσης στους εργαζόμενους και το Σωματείο, επίθεση που εντασσόταν στο συνολικό σχεδιασμό αναδιάρθρωσης των επιχειρήσεων συμφερόντων «Ζούρα».
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η εργοδοσία, λειτουργώντας ως «λαγός» για το σύνολο των εργοδοτών του κλάδου, κάλεσε το 2015 σε διαβούλευση το Σωματείο και πρότεινε την εφαρμογή της ΕΓΣΣΕ με τα 586 ευρώ κατώτερο μισθό σε όλους τους εργαζόμενους. Τη στιγμή δηλαδή που είχε «φεσώσει» τους εργαζόμενους και χρωστούσε μισθούς μηνών, προσπάθησε να αξιοποιήσει το πρόβλημα επιβίωσής τους για να επιβάλει μειώσεις, να ξεμπερδέψει μια καλή με την κλαδική Σύμβαση και με το αίτημα για υπογραφή επιχειρησιακής ΣΣΕ.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουμε άλλη επιλογή από τον αγώνα για να υπερασπιστούμε τη ζωή τη δική μας και των οικογενειών μας, τα δικαιώματά μας. Αυτήν τη μάχη δίνουμε. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που έχουμε. Η καλύτερη στήριξη στον αγώνα είναι πρώτα και κύρια να δώσει ο κάθε εργαζόμενος τη μάχη, με υπομονή και επιμονή, ώστε να υπάρξει οργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς. Για να μην υπάρχει κανένας συμβιβασμός με τη μίζερη ζωή.
Καταλαβαίνουμε καλά ότι ακόμα κι αν είχαμε αποδεχθεί κάθε εργοδοτική αξίωση, με τα χέρια σταυρωμένα, δεν θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τη σχεδιασμένη απαξίωση της εταιρείας. Οι επιχειρήσεις στον καπιταλισμό δεν ανήκουν στους εργαζόμενους, δεν αποφασίζουμε εμείς για το μέλλον τους. Εμείς το μόνο που μπορούμε να παλέψουμε σε αυτό το σύστημα που ζούμε είναι με πόσο καλύτερους όρους θα πουλήσουμε την εργατική μας δύναμη. Την ίδια στιγμή, είναι αναγκαίο η καθημερινή μας πάλη να παίρνει υπόψη τις δυνατότητες της εποχής που ζούμε και οι διεκδικήσεις μας να αντιστοιχίζονται με αυτές. Αυτήν τη μάχη συνεχίζουμε να δίνουμε Ελληνες και μετανάστες εργάτες ενωμένοι.
Είναι ανάγκη σε αυτήν την κατεύθυνση να κινηθούν πολύ περισσότεροι εργαζόμενοι το επόμενο χρονικό διάστημα γιατί μόνο εκεί μπορεί να διασφαλιστεί το μέλλον για εμάς και τις οικογένειές μας. Είναι βέβαιο ότι μπροστά μας έχουμε μεγάλους αγώνες.