Βήμα το βήμα έβλεπες ξεκάθαρα την ελπίδα, την προοπτική, τη διέξοδο...

Από την είσοδο, ακόμα, καθώς οι επισκέπτες περνούσαν μέσα από το «τούνελ» υποδοχής με τις μορφές των πρωτοπόρων, στη Διεθνούπολη στη συνέχεια, με τους συντρόφους που επιμένουν ότι η Γη θα γίνει κόκκινη, έως τους στίχους των ποιητών, τον Μαγιακόφσκι, τον Μπρεχτ, τον Χικμέτ, τον Ρίτσο, που πλαισιώνουν όλα τα ταμπλό σε κάθε χώρο του Φεστιβάλ, όλα μιλούσαν για τη μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση.

Στη μεγάλη έκθεση - κέντρο του Φεστιβάλ, στο βιβλιοπωλείο (εκατοντάδες που στέκονταν στην ουρά για μια συνδρομή στην ΚΟΜΕΠ...), στο «escape room» στο χώρο ενάντια στα ναρκωτικά, στο Μαθητικό Στέκι με το σύγχρονο ηλεκτρονικό θρανίο, όπου μέσα από τις διαδραστικές οθόνες τα παιδιά μάθαιναν την αλφαβήτα της επανάστασης, τις εντυπωσιακές κατασκευές των εικαστικών στο χώρο Πολιτισμού, στο θέατρο με τις «10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο», στη συζήτηση με τις λεπτομερείς αναφορές για το διεθνή αντίκτυπο που είχε ο Οκτώβρης, στην επίσης μεγάλη συζήτηση που κράτησε έως αργά για το πώς από γενιά της ευελιξίας, της ανεργίας και της εκμετάλλευσης θα γίνουμε η γενιά της ανατροπής. `Η, τη συζήτηση για τον αντικομμουνισμό ως επίσημη ιδεολογία της ΕΕ και την εμπειρία που μετέφεραν οι σύντροφοι από την Πολωνία και τη Ρωσία, όλα, παντού, μιλούσαν για την Επανάσταση.

Το μεγάλο γεγονός, βέβαια, της πρώτης μέρας ήταν η συναυλία - αφιέρωμα σε τραγούδια του μεγάλου μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, με την παρουσία του ίδιου του Μίκη. Από την πρώτη νότα μέχρι το τέλος της συναυλίας που είχε τον τίτλο «Οταν σφίγγουν το χέρι», χιλιάδες στόματα επαναλάμβαναν στίχους χιλιοτραγουδισμένους, τραγούδια και μελωδίες που συντρόφεψαν γενιές και γενιές στους αγώνες, ήχους και λόγια που μίλησαν στις καρδιές αγωνιστών μέσα, αλλά και έξω από την Ελλάδα. Που έγιναν ένα με μεγάλες στιγμές της πάλης, τις οποίες τραγούδησαν και στις οποίες τραγουδήθηκαν λόγια μεγάλων ποιητών όπως του Ρίτσου, του Βάρναλη, του Ελύτη, που ο Μίκης Θεοδωράκης έκανε τραγούδια χιλιοτραγουδισμένα μέσα στις δεκαετίες. Που οι νεότερες γενιές αγαπούν και τιμούν ακριβώς για αυτόν τους το χαρακτήρα και περιεχόμενο.

Στην ίδια ρότα τα τρία ακόμα μεγάλα αφιερώματα. Το βράδυ της Παρασκευής για τον Δ. Μητροπάνο και το αφιέρωμα σε «τραγούδια για την επαναστατική αλλαγή του κόσμου» και το Σάββατο για τον Μάνο Λοΐζο.

Φεστιβάλ, βέβαια, δεν σημαίνει μόνο χορός και τραγούδι. Το καταλάβαμε καλά, για μια ακόμα φορά, όταν στο κέντρο του χώρου, είδαμε εκατοντάδες κι εκατοντάδες να περνούν και να στέκονται ώρα πολλή σ' ένα προς ένα τα ταμπλό της μεγάλης έκθεσης για τα 100χρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης και να ακούνε από τους συντρόφους της ΚΝΕ την ανάλυση για το πώς από την άνθηση του καπιταλισμού που κουβαλούσε μαζί τον νεκροθάφτη του, φτάσαμε στην πρώτη σοσιαλιστική επανάσταση, γιατί ήταν κρίσιμο το γεγονός ότι οι μπολσεβίκοι ξεπέρασαν τα στενά όρια του οικονομικού αγώνα και διακήρυξαν ως πρώτο στόχο την κατάκτηση της εξουσίας από την ίδια την εργατική τάξη, πώς έγινε και πώς στεριώθηκε η επανάσταση, τα χίλια μύρια κύματα από τα οποία πέρασε ως την προσωρινή - ιστορικά - επικράτηση της αντεπανάστασης και γιατί ακριβώς ο Οκτώβρης φωτίζει τα βήματα για το επόμενο άλμα στον αιώνα των προλεταριακών επαναστάσεων, τον 21ο. Αναμφισβήτητα, όλα όσα συνέβησαν στο χώρο της έκθεσης συνιστούν το πραγματικά μεγάλο γεγονός, το σήμα κατατεθέν του 43ου Φεστιβάλ.

Ολο το Φεστιβάλ σφραγίστηκε από αυτό ακριβώς που δήλωνε το κεντρικό σύνθημά του: «Το μέλλον δε θα 'ρθει από μονάχο του... αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς».