Αύριο η συνέχεια στο «μπρα ντε φερ» μεταξύ ισπανικής και καταλανικής κυβέρνησης, με ενδεχόμενη απάντηση στο τελεσίγραφο Ραχόι
Copyright 2017 The Associated |
Μέρος του παζαριού είναι και η συμφωνία Σοσιαλιστικού και Λαϊκού Κόμματος να ξεκινήσει διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, με σύσταση επιτροπής για 6 μήνες, ειδικά για τα ζητήματα της διοικητικής δομής της Ισπανίας και του καθεστώτος αυτονομίας.
Ο «γρίφος» αυτός, που έχουν να επιλύσουν οι αστοί της Ισπανίας, παρουσιάζεται ως θεσμικό - συνταγματικό ζήτημα. Οπωσδήποτε έχει εθνοτικές προεκτάσεις (λόγω του πολυεθνοτικού χαρακτήρα από ίδρυσης του ισπανικού κράτους - βασιλείου), ωστόσο το κύριο χαρακτηριστικό της σύγκρουσης είναι τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα. Το καταλανικό κεφάλαιο διεκδικεί να αναβαθμίσει τη θέση του, αξιοποιώντας το εθνοτικό ζήτημα και βάζοντας λαϊκές δυνάμεις κάτω από τις δικές του σημαίες. Αυτή τη δυνατότητα την αντλεί από το γεγονός ότι η Καταλονία είναι σημαντικός πυλώνας στην ισπανική καπιταλιστική οικονομία, με σχεδόν το 1/5 του ΑΕΠ, πρώτη εξαγωγική Περιφέρεια, και απορροφά το 14% των ξένων επενδύσεων, καθώς εκεί εδρεύουν το 50% των γερμανικών εταιρειών στην Ισπανία, μεγάλοι βιομηχανικοί και τραπεζικοί κολοσσοί, διατροφική βιομηχανία, τουριστικός τομέας κ.λπ. Ωστόσο, διαπάλη γίνεται και μέσα στο καταλανικό κεφάλαιο, πράγμα που έχει έκφραση και στο πολιτικό σύστημα. Το ζητούμενο είναι τι συμφέρει καλύτερα την κερδοφορία των καπιταλιστών. Μια Περιφέρεια με περισσότερη αυτονομία, με περισσότερους πόρους από λιμάνια, αεροδρόμια, φυσικό πλούτο, χωρίς ρήξη με την υπάρχουσα διοικητική δομή της Ισπανίας, ή απόσχιση από αυτήν. Πιέσεις προς την κατεύθυνση της διατήρησης της ενότητας ασκούν τις τελευταίες μέρες και 44 μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι (τράπεζες, μεταποιητική βιομηχανία, υπηρεσίες), οι οποίοι προχώρησαν σε μεταφορά της έδρας τους από τη Βαρκελώνη προς άλλες περιοχές της Ισπανίας, χωρίς να σταματήσουν τη δραστηριότητά τους. Ο αναχρονιστικός θεσμός της βασιλείας επίσης παίζει το ρόλο του. Πιέσεις υπάρχουν και από το εξωτερικό, την ΕΕ, άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, τα οποία σημειώνουν ότι είναι μεν «εσωτερικό θέμα» και δεν θα διαμεσολαβήσουν αν αυτό δεν ζητηθεί επίσημα από την ισπανική κυβέρνηση, ωστόσο επισημαίνουν τις αναμφισβήτητες επιπτώσεις στην οικονομία.
Η αστική διαπάλη έχει την έκφρασή της και στο στρατόπεδο των αυτονομιστών και στον ετερόκλητο κυβερνητικό συνασπισμό τους (έχει στήριξη 72 βουλευτών στην τοπική Βουλή) υπό τον Πουιτζντεμόντ. Αυτό καταγράφεται και από τις διαβουλεύσεις που γίνονται σχετικά με την απάντηση που πρέπει να δοθεί στον Ραχόι. Στον συνασπισμό «Junts pel Si» («Μαζί για το ναι») μεγαλύτερη δύναμη είναι το Δημοκρατικό Ευρωπαϊκό Κόμμα - PDeCat, του Πουιτζντεμόντ, το οποίο επιμένει στη γραμμή του διαλόγου με την ισπανική κυβέρνηση, την επιδίωξη ενός σκληρού παζαριού και αναζητεί διεθνή διαμεσολάβηση, που ως τώρα τουλάχιστον δεν έρχεται. Συμμετέχουν επίσης άλλα μικρότερα κεντροδεξιά κόμματα, που κινούνται στην ίδια κατεύθυνση. Τα δήθεν «αριστερά ριζοσπαστικά» - κάποια αστικά ΜΜΕ τα εμφανίζουν και αντισυστημικά - όπως η «Ρεπουμπλικανική Αριστερά» (ERC), σοσιαλδημοκρατικών τάσεων, υποστηρίζουν ότι η άμεση ανακήρυξη ανεξαρτησίας θα συμβάλει ώστε η Καταλονία να πετύχει πιο εύκολα διεθνείς συμμαχίες και στηρίγματα, με έμφαση και στο ρόλο της ΕΕ.
Και η υποτίθεται ακόμα πιο «ριζοσπαστική», επίσης σοσιαλδημοκρατική «Υποψηφιότητα για τη Λαϊκή Ενότητα» (CUP), με 10 βουλευτές, που στηρίζει χωρίς να συμμετέχει, ζητάει επίσης άμεση ανεξαρτητοποίηση και λαϊκή κινητοποίηση, για να απαντηθεί ένα νέο κύμα καταστολής μετά την ενεργοποίηση του άρθρου 155. Πέρα από την αυτονόητη καταδίκη για τη βάρβαρη καταστολή που υπήρξε την 1η Οκτώβρη, με σχεδόν 1.000 τραυματίες, η δύναμη αυτή καλλιεργεί αυταπάτες για «αυτοδιάθεση του λαού», με «μερεμέτια» μέσα στον καπιταλισμό.
Μόνο το ΚΚ Λαών της Ισπανίας, με Γραμματέα της ΚΕ τον Αστορ Γκαρσία, τα στελέχη και τα μέλη του, δίνουν τη μάχη οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να απεγκλωβιστούν από τις επιδιώξεις των αστών. Να στοχεύσουν, ξεπερνώντας την εθνοτική και εθνικιστική διαίρεση, τον πραγματικό αντίπαλο, την καπιταλιστική εξουσία.