Ο Δημήτρης Ξεκαλάκης, μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας στη βιβλιοπαρουσίαση της έκδοσης «1917: Η πορεία προς την Οκτωβριανή Επανάσταση από μήνα σε μήνα», σημείωσε ανάμεσα σε άλλα: «Τιμάμε την Οκτωβριανή Επανάσταση όχι απλά ως ένα ιστορικό γεγονός όπως επιχειρούν μια σειρά δημοσιολόγοι - αναλυτές απολογητές του καπιταλισμού. Η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν χωράει σε μουσεία της Ιστορίας. Τα διδάγματά της είναι ζωντανά και έχουν ιδιαίτερη σημασία σήμερα (...).

Η σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ είναι ενδεικτικά και μόνο του τι μπορεί να κατακτήσει ο εργαζόμενος άνθρωπος αν αλλάξει ο σκοπός και το κριτήριο της παραγωγής, αν φύγει από τη μέση η παρασιτική ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Ιδιαίτερα σήμερα, το επίπεδο κατάκτησης της γνώσης και της τεχνολογίας, συνδυασμένα με τον κεντρικό σχεδιασμό της εργατικής εξουσίας, μπορούν να διασφαλίσουν όχι μόνο την επάρκεια αλλά και τη ραγδαία βελτίωση της ποιότητας προϊόντων και υπηρεσιών που καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας (...).

Oι Μπολσεβίκοι νίκησαν γιατί:

• Είχαν στην πράξη και όχι στις διακηρύξεις επαναστατική στρατηγική. Δημιούργησαν κόμμα ικανό που όλα τα προηγούμενα χρόνια "έχτιζε" τις προϋποθέσεις για την πολιτική - στρατιωτική νίκη της επανάστασης. Με επίπονη δουλειά συγκέντρωναν δυνάμεις στις πιο δύσκολες συνθήκες. Πρόκειται για τη δουλειά που οφείλει να κάνει κάθε ΚΚ, όταν ακόμα οι συνθήκες δεν είναι επαναστατικές, όταν η επαναστατική εξέγερση δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη (...).
• Με επικεφαλής τον Λένιν προσδιόρισαν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου και από τις δύο πλευρές των αντιμαχόμενων και καθόρισαν στρατηγική συσχέτισης του πολέμου με την πάλη για την επίλυση του προβλήματος της εξουσίας (...).
• Σ' αυτές τις συνθήκες, έδωσαν το δικό τους περιεχόμενο στη νίκη και την υπεράσπιση της πατρίδας, έχοντας στον πυρήνα της συνείδησής τους ότι πρέπει να ηττηθεί παντού η αστική τάξη, γιατί ο εχθρός για κάθε λαό υπάρχει πριν απ' όλα μέσα στη δική του χώρα (...).
• Αξιοποίησαν την επαναστατική κατάσταση που προέκυψε από τη διάσπαση του ιμπεριαλισμού, εξαιτίας της διαμάχης και των ανταγωνισμών για τις αγορές, όταν η διαμάχη αυτή δεν μπορούσε πια να λυθεί με πολιτικές συμφωνίες (...).
• Είχαν τη δύναμη να καθοδηγήσουν νικηφόρα την Επανάσταση, γιατί ταυτόχρονα διέθεταν πρωτοπόρες εργατικές δυνάμεις στα εργοστάσια με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση, ικανές να εμπνεύσουν και να κατευθύνουν σε κοινό αγώνα και τις καταπιεσμένες αγροτικές μάζες (...).
• Διαχωρίστηκαν από τις επιδιώξεις της αστικής τάξης διαφόρων τμημάτων της από τους ελιγμούς των αστικών και οπορτουνιστικών πολιτικών δυνάμεων (...).

Η πείρα της Οκτωβριανής Επανάστασης συμβάλλει, προκειμένου να εμπεδωθεί ότι ο μόνος τρόπος, για να ανοίξει ο δρόμος της κοινωνικής απελευθέρωσης, είναι η σοσιαλιστική επανάσταση. Πρόκειται για την αναγκαία σχεδιασμένη και οργανωμένη έφοδο της εργατικής τάξης και των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων για την ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης. Γίνεται λόγος για εκείνο το αναγκαίο ποιοτικό άλμα που εμφανίστηκε στην ιστορική εξέλιξη της κοινωνίας και εξασφάλισε στην ανθρωπότητα να μην σταματήσει ούτε στην εποχή των σπηλαίων, ούτε στην εποχή των δούλων, ούτε στην εποχή των δουλοπάροικων και θα εξασφαλίσει σήμερα να μη σταματήσει ούτε στην εποχή της μισθωτής σκλαβιάς (...).

Αυτό που επίσης μας διδάσκει είναι ότι διαχρονικά το εκάστοτε κράτος υπηρετεί την κυρίαρχη τάξη και δεν στέκεται έξω και πάνω απ' τα διαφορετικά ταξικά συμφέροντα της κοινωνίας. Είναι επικίνδυνη η άποψη ότι η εργατική τάξη μπορεί να αξιοποιήσει τους αστικούς θεσμούς για την οργάνωση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Το κράτος της εργατικής τάξης έχει τα δικά του όργανα και θεσμούς.

Η ίδια η αστική τάξη χρειάστηκε την επανάσταση, προκειμένου να κυριαρχήσει κι ας το κρύβει σήμερα, ας καταγγέλλει την επαναστατική βία επιχειρώντας να διατηρήσει μόνο για λογαριασμό της εξουσίας της το δικαίωμα στη βία και την καταστολή. Ολη αυτή η προσπάθεια βεβαίως δεν ολοκληρώθηκε, δεν οδήγησε στην πλήρη κυριαρχία του σοσιαλισμού, στην ανεπτυγμένη κομμουνιστική κοινωνία.

Οι ανατροπές του σοσιαλισμού, η επικράτηση της αντεπανάστασης αποτέλεσαν ένα ιστορικό πισωγύρισμα, ένα φρενάρισμα της κοινωνικής εξέλιξης. Η πάλη των τάξεων όμως δεν τέλειωσε. Δεν εξαλείφθηκε η σοσιαλιστική επαναστατική προοπτική, όπως διατείνονται οι διάφοροι ιδεολογικοί και πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης, οι οπαδοί του "τέλους της Ιστορίας". Η ήττα αυτή είναι προσωρινή.

Η εποχή μας είναι αντικειμενικά εποχή του καπιταλισμού που σαπίζει που εδώ και έναν σχεδόν αιώνα βρίσκεται στο πιο αντιδραστικό του στάδιο, τον ιμπεριαλισμό, είναι η εποχή του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Οι καθημερινοί εργατικοί - λαϊκοί αγώνες, για επιμέρους και γενικότερες κατακτήσεις είναι αναμφισβήτητα αναγκαίοι, δεν μπορούν όμως να δώσουν ουσιαστικές, μακροπρόθεσμες και μόνιμες λύσεις. Μοναδική διέξοδος παραμένει μόνον ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός».