«Εγώ παιδί του ελληνικού λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Εθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του».

Συμπληρώθηκαν 72 χρόνια. Ηταν 16 Ιούνη του 1945 όταν ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο αγωνιστής, «έφυγε» από τη ζωή, με το κεφάλι ψηλά, όπως έζησε, δίνοντας τέλος με το ατομικό του περίστροφο. Κυκλωμένος από τους διώκτες του, έξω από τη Μεσούντα, άνοιξε ο ίδιος την πόρτα της αιωνιότητας, περνώντας στην αθανασία της συλλογικής μνήμης και συνείδησης. Με τη ζωή και το θάνατό του, υπηρέτησε τα ιδανικά της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Επιλέγοντας τη στράτευση με το ΚΚΕ, αναδείχτηκε σε πραγματικό λαϊκό ηγέτη. Αντιτάχθηκε στη Συμφωνία της Βάρκιζας, την οποία χαρακτήρισε λαθεμένη, γεγονός που τον οδήγησε στην διαγραφή του από το ΚΚΕ, ενώ το 2011, έγινε η επίσημη πολιτική αποκατάστασή του. Η τελευταία πράξη παίχτηκε εκεί, στου Βοϊδερού το ποτάμι, όπου δεν ακούγονται οι φωνές των σμπίρων, αλλά οι φωνές των ανταρτών και του Αρη, που περνούν το ποτάμι της Ιστορίας...

Στην Ιστορία και τους αγώνες του Αρη Βελουχιώτη στηρίζεται το καινούργιο έργο της Σοφίας Αδαμίδου, με τίτλο «Αρης», που παρουσιάζεται με επιτυχία, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη, στον Τεχνοχώρο Cartel (Μικέλη 4 & Αγ. Αννης Βοτανικός - στάση μετρό «Ελαιώνας» -τηλ. 693.9898.258), με τον Τάσο Σωτηράκη στον ομώνυμο ρόλο.

Ο Αρης, το «ΠΑΙΔΙ της Λιάκουρας, σπαθί του Γερανοβουνιού κι αητός της Γκιώνας», αυτός που δεν «ήξερε μαθές από χαρτιά και μπερδεμένα λόγια», αυτός που «με το σπαθί του γύρναγε του κόσμου τις σελίδες και διάβαζε ολόισια την καρδιά χωρίς πολλά τερτίπια μ' ένα ΝΑΙ, μ' ένα ΟΧΙ», χρόνια φυλαγμένος στις καρδιές μας, στη σκέψη και στις συζητήσεις μας, «έρχεται» μ' ένα φανάρι αναμμένο, καλεσμένος μιας ανάγκης. Της ανάγκης του «θέλω», της ανάγκης του «μπορώ», της ανάγκης του «εμείς».

Ο Αρης έρχεται - όπως σημειώνει η Σοφία Αδαμίδου - «κρατώντας στα χέρια του το φανάρι εκείνο που κάποτε έδειχνε το σημείο συνάντησης όταν τα αγωνιζόμενα τμήματα είχαν αποκοπεί. Το φανάρι αυτό δεν έσβησε ποτέ. Αλλοι το βλέπουν κι άλλοι όχι. Την αλήθεια ο καθένας τη χρησιμοποιεί από τη δική του σκοπιά. Εκείνη όμως δεν αλλάζει θέση. Ο χρόνος τη δικαιώνει. Γιατί "η αλήθεια είναι βόλι" και πρέπει να την πούμε. Κι εμείς, ακουμπώντας στο αλφαβητάρι της ψυχής της Ιστορίας μας, της ψυχής των αγώνων του λαού μας, μπορούμε να χαράξουμε στην καρδιά του μέλλοντος κόσμου, τα όνειρα των μορφών της Ιστορίας μας και συλλαβίζοντας από το Α έως το Ω τη δύναμη της πίστης, της ελπίδας και της ομορφιάς να κερδίζουμε σε γνώση και σε οράματα».

«Ο Βελουχιώτης ο Αρης κρέμεται σα ληστής και κάτου οι Αλαμάνοι κάτου οι ληστές και κάτου τα τσακάλια της προδοσίας χορεύουν και μεθάνε με τ' άγιο το αίμα του. Και πάνου εκεί στις πέτρες που το αίμα του έβαψε πάνου στο κορφοβούνι της λευτεριάς μια πέρδικα χλιμμένη μοιριολογεί κρατάει ένα κομμάτι απ' τ' άγιο ρούχο του και βρέχει το με δάκρυα και το φιλεί» (Γιάννης Ρίτσος).

Ο Βασίλης Μπισμπίκης, εξαιρετικός ηθοποιός, εδώ όμως ως σκηνοθέτης, ανήσυχος, αντισυμβατικός, ανοιχτός σε διάφορες φόρμες και στη χρήση μέσων (λ.χ. κινηματογραφική εικόνα και βίντεο), εξαιρετικά ευρηματικός, υπηρέτησε, με άποψη και αισθητικό γούστο, την σκληρά ρεαλιστική και ταυτόχρονα «σκοτεινά» ποιητική - σκηνική «ανάγνωση». Με μέτρο, ήθος, σεμνότητα, ευαισθησία, αναζήτησε και υπογράμμισε τη βαθιά κρυμμένη ουσία των ανθρώπινων πραγμάτων και των ιστορικών ντοκουμέντων, σε μια παράσταση ευεργετούμενη τα μέγιστα, από την ερμηνεία του Τάσου Σωτηράκη. Ο Τάσος Σωτηράκης, με μια έντονα ψυχοσωματική και μεταμορφωτική ερμηνευτική κατάθεση, συνταρακτικά ανθρώπινη, τολμηρά ψυχογραφική, και κυρίως μοναδικής ψυχικής «φλόγας», πραγματικά εκπλήσσει.

«Ερευνώντας, μελετώντας, σκάβοντας όλο και πιο βαθιά για να ανακαλύψω περισσότερα για τον Αρη Βελουχιώτη, ερχόμουν πιο κοντά του» - σημειώνει ο Τάσος Σωτηράκης. «Πιο κοντά στις ρίζες της κοινωνικής και πολιτικής μας συνέχειας. Στις ρίζες εκείνες που ποτίζονταν για να μπορέσουμε εμείς αργότερα να τις ποτίζουμε μόνοι μας, και για να τις προσφέρουμε στους επόμενους και τους επόμενους. Χωρίς την κοινωνική παιδεία της οικογένειας, οι ρίζες αυτές είναι εύκολο να σπάσουν. Για μένα αυτές οι ρίζες ξεκινάνε από τότε που δεν καταλάβαινα, αλλά σύντομα τις είδα, τόσο βαθιές, να με κρατάνε δυνατά και στέρεα στο ύψος που κάποιοι με τους αγώνες και το παράδειγμά τους, άφησαν παρακαταθήκη, στους νεότερους εξυψώνοντας την κοινωνική μας συνείδηση».

Η μουσική των Villagers of Ioannina City (VIC) και το τραγούδι «Αρη μου», από ένα ποίημα της Αγλαΐας Κλάρα, που μελοποίησε και ερμηνεύει η Ερωφίλη, ολοκληρώνει το επιτυχές εγχείρημα όλων, καθώς διαθέτει και αγάπη και σεβασμό στην προσωπικότητα του Αρη Βελουχιώτη και την Ιστορία, αλλά και μέτρο και ψυχή απέναντι στο δημιούργημα. Και όπως είπε ένας θεατής, το σημαντικό στην παράσταση αυτή δεν είναι η συγκίνηση που έτσι κι αλλιώς υπάρχει αλλά το μήνυμα που είναι «ο αγώνας συνεχίζεται».