Ασφαλώς και έχει δίκιο αρθρογράφος της «Καθημερινής» όταν έγραφε πρόσφατα ότι «μη βιαστείτε να πιστέψετε ότι άλλαξε το δόγμα της οικονομικής πολιτικής». Και επεξηγούσε: «Ούτε οι κυβερνήσεις επιστρέφουν στις παλιές και δοκιμασμένες συνταγές του μεγάλου Κέυνς. Ούτε, πόσο μάλλον, εγκαταλείπουμε τον φιλελευθερισμό, την απελευθέρωση των αγορών, τις ιδιωτικοποιήσεις, την ευεξία των αγορών εργασίας, την εξυγίανση των ασφαλιστικών συστημάτων κ.ο.κ.». Επίσης δεν έχει άδικο στην απάντηση που δίνει στο ερώτημα που ο ίδιος βάζει στον τίτλο του άρθρου «Γιατί το κράτος πληρώνει τις ζημιές»: «Οι εσπευσμένες κρατικές ενισχύσεις - γράφει - που φυτρώνουν σαν μανιτάρια δεν είναι παρά μία ακόμη "επιδότηση" του ίδιου φιλελεύθερου μοντέλου. Εκείνου που έρχεται να διασώσει μια επιχείρηση, με την κοινωνικοποίηση του κόστους που προκαλούν τα λάθη των διαχειριστών της». Ακριβώς όμως εδώ βρίσκεται το πρόβλημα και μια ακόμη μεγάλη αντίφαση του «φιλελεύθερου μοντέλου», του καπιταλισμού. Οι εργαζόμενοι, δηλαδή, δεν μπορούν να δέχονται εσαεί να πληρώνουν διπλά και τριπλά για να σώζουν το σύστημα και τους διαχειριστές του. Και κάποτε θα προτιμήσουν να φτιάξουν το δικό τους σύστημα. Ετσι, απλά, αρέσει δεν αρέσει.