Εμείς διαβάζαμε την ιστορία του κόσμου σε μικρά ονόματα

σε κάποιες χρονολογίες σκαλισμένες με το νύχι στους τοίχους

των φυλακών, σε κάτι παιδιάστικα σχέδια των μελλοθάνατων.

Μια καρδιά, ένα τόξο, ένα καράβι που 'σκιζε σίγουρα το χρόνο,

σε κάποιους στίχους που 'μειναν στη μέση για να τους τελειώσουμε,

σε κάποιους στίχους που τελειώσαν για να μην τελειώσουμε...

Αυτοί οι στίχοι από το ποίημα «Καπνισμένο Τσουκάλι» του Γ. Ρίτσου, που έγραψε ενώ ήταν εξόριστος στο Κοντοπούλι της Λήμνου, έρχονται στο μυαλό όταν αντικρίζει κανείς τις προθήκες, που έχουν στηθεί στο φουαγέ της Αίθουσας Συνεδρίων, και περιέχουν μοναδικά δημιουργήματα που φιλοτεχνήθηκαν στις φυλακές και τις εξορίες.

Στη μία προθήκη φανερώνεται η σπουδαία πολιτιστική δουλειά που είχε αναπτυχθεί στον Αη Στράτη, στη Γυάρο και αλλού, που αποκαλύπτεται από τα καλλιγραφικά χειρόγραφα προγράμματα θεατρικών παραστάσεων, τα προγράμματα των μουσικών εκδηλώσεων - «μουσική απογευματινή» χαρακτηριζόταν από τους εξόριστους -, τα τετράδια με μουσικές ασκήσεις, μουσικές παρτιτούρες («Το βαλς της Γιούρας», μουσική σύνθεση εξορίστων). Ενα μόνο απειροελάχιστο δείγμα αυτής της τιτάνιας προσπάθειας που ξεδιπλώθηκε στις φυλακές και τις εξορίες από τους κομμουνιστές για την άνοδο του μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου τους.

Στην άλλη προθήκη εκτίθενται χειροτεχνήματα από φυλακισμένους κι εξόριστους. Παρά τις αφάνταστες δυσκολίες, τις στερήσεις και τα βασανιστήρια, με κάθε τρόπο εξέφραζαν το αδούλωτο πνεύμα τους και την άσβεστη ελπίδα... Με τα πιο απλά υλικά που έβρισκαν, δημιουργούσαν. Από ψαθί, κοχύλια, πέτρες, ξύλο, ακόμα και οδοντογλυφίδες, κ.ά. Πολλές είναι ακόμα και οι κάρτες που φιλοτεχνούσαν και έστελναν στους «απέξω» για να δείξουν και με αυτόν τον τρόπο ότι «είμαστε εδώ, παλεύουμε», ή στους συντρόφους τους, στους συγγενείς τους που ήταν κι αυτοί φυλακισμένοι σε άλλο μέρος. Χαρακτηριστικό είναι το υφαντό πάνω σε κάρτα που έστειλε η Ελλη Ερυθριάδου στον άντρα της Γιώργη Ερυθριάδη, μέλος της ΚΕ: «Στον Γιωρίκα μου. Με αγάπη, Ελλη. Αβέρωφ 8 - 8 - 1960».