Το «Παλαί Ντε Σπορ» πλημμύρισε από χιλιάδες ανθρώπους όλων των ηλικιών, που έδωσαν το «παρών» στο προσκλητήριο του ΚΚΕ και μαζί με τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, μέσα από αυτήν τη μεγαλειώδη συνάντηση, με την επαναστατική μουσική της «Καντάτας για τη Μακρόνησο» και της «Σπουδής σε ποιήματα του Βλαδίμηρου Μαγιακόβσκη», σηματοδότησαν την επίσημη έναρξη του εορτασμού της εκατοντάχρονης αδιάκοπης πορείας αγώνων και θυσιών του ΚΚΕ, στην περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας και της Βόρειας Ελλάδας.

Το «παρών» έδωσαν και δεκάδες πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, καταξιωμένοι καλλιτέχνες, άνθρωποι του Αθλητισμού, συνδικαλιστές που συναντιούνται καθημερινά με το ΚΚΕ στα διάφορα μέτωπα πάλης. Συγκινητική ήταν η στιγμή που μπήκε στο χώρο ο κομμουνιστής καλλιτέχνης Γιώργος Φαρσακίδης. Αλλωστε, αξίζει να θυμίσουμε ότι το συμβολικό δώρο που έδωσε στον Θ. Μικρούτσικο ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, στη συναυλία της Αθήνας, εκ μέρους της ΚΕ, ήταν ένα πρωτότυπο χαρακτικό έργο από το Αρχείο του ΚΚΕ, που έφτιαξε ο Γ. Φαρσακίδης την περίοδο 1949 - 1950, όταν ήταν εξόριστος στο κολαστήριο της Μακρονήσου.

Ο χώρος «στολίστηκε» διακριτικά με μεγάλα πανό και κόκκινες σημαίες. Το κεντρικό σύνθημα αναδείκνυε το ζωντανό παρελθόν που μαζί με το παρόν οδηγούν στο νικηφόρο μέλλον, «100 χρόνια ΚΚΕ. Γράψαμε Ιστορία. Συνεχίζουμε. Θα νικήσουμε», ενώ το γήπεδο κυριολεκτικά σείστηκε από το σύνθημα: «Ενας αιώνας αγώνας και θυσία το ΚΚΕ στην πρωτοπορία».

Η εκδήλωση άνοιξε με σύντομη ομιλία από την Θεανώ Καπέτη, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ του ΚΚΕ και Γραμματέα της ΕΠ της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας, η οποία ευχαρίστησε τον Θάνο Μικρούτσικο για τη συμβολή του στην πραγματοποίησή της αλλά και για τη συνολικότερη κοινωνική προσφορά του μέσα από την τέχνη του. Επίσης, ευχαρίστησε και όλους τους συντελεστές της συναυλίας, τους σπουδαίους ερμηνευτές Ρίτα Αντωνοπούλου, Κώστα Θωμαΐδη, Μίλτο Πασχαλίδη, όλους τους μουσικούς και τους τεχνικούς, όλους όσοι στήριξαν την εκδήλωση.

Στην ομιλία της μεταξύ άλλων ανέφερε: «Εδώ βρίσκεται η δύναμη εκείνη και ο κόσμος εκείνος που πιστεύει ότι "το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο" είναι ο άνθρωπος "που τον μποδίζουν να βαδίσει", ο άνθρωπος "που τον αλυσοδένουνε", γι' αυτό και δουλεύει για την ενημέρωση και την οργάνωση του λαού μας, αξιοποιώντας κάθε βήμα και κάθε μετερίζι. Ο κόσμος που δεν κουράζεται να μπαίνει μπροστά για τη διεκδίκηση των εργατικών δικαιωμάτων μέσα στους τόπους δουλειάς και παντού, όπου ζει και κινείται ο λαός και η νεολαία, που μοχθεί για να ανασυνταχθεί το εργατικό κίνημα και ας είμαστε στην εποχή που "ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε" και ας μας λένε ότι "οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος". Εδώ είναι όλοι όσοι ορθώνουν τ' ανάστημα και αποκαλύπτουν καθημερινά ότι η περιβόητη ανάπτυξη που προπαγανδίζουν η κυβέρνηση και οι καπιταλιστές προϋποθέτει την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Εδώ βρίσκεται ο κόσμος και η δύναμη που απειθαρχεί στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που, όπως και πριν από περίπου 20 χρόνια, βρέθηκε μπροστά στις ΝΑΤΟικές φάλαγγες, στα τρένα και τα τανκς που πήγαιναν να ισοπεδώσουν το γιουγκοσλαβικό λαό, έτσι και τώρα είναι στην πρώτη γραμμή, αποκαλύπτει τα επικίνδυνα σχέδια των ιμπεριαλιστών στα Βαλκάνια, στο Αιγαίο και την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, περιοχή που είναι μπαρουταποθήκη έτοιμη να εκραγεί. Είμαστε εδώ όλοι όσοι συνειδητοποιούμε - και γι' αυτό επαγρυπνούμε - γιατί τέτοιος καβγάς ανάμεσα στα αμερικανικά, στα ρωσικά και άλλα συμφέροντα για τη Βόρεια Ελλάδα. Γιατί εδώ η περιοχή μετατρέπεται σε μεγάλο ενεργειακό κόμβο, αλλά και κρίσιμο σημείο μεταφοράς εμπορευμάτων, γι' αυτό και η Θεσσαλονίκη λανσάρεται ως το οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό κέντρο, με το Γ' Σώμα να έχει το δικό του ξεχωριστό ρόλο, όχι μόνο για τις ανάγκες των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά και γι' αυτές του ΝΑΤΟ».

Ολοκληρώνοντας την ομιλία της, καλωσόρισε τον Θάνο Μικρούτσικο και του πρόσφερε δύο συμβολικά δώρα εκ μέρους των Οργανώσεων Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Ενα έργο σε ξηρό παστέλ του ζωγράφου Τάκη Βαρελά και ένα γνήσιο αντίγραφο του τελευταίου γράμματος που έστειλε στους δικούς της η Κούλα Ελευθεριάδου.

Παρουσιάζοντας τα δώρα η Θεανώ Καπέτη ανέφερε: «Το πρώτο δώρο είναι ένα έργο σε ξηρό παστέλ του ζωγράφου Τάκη Βαρελά, που όπως σημειώνει στην επιστολή του προς την Κομματική μας Οργάνωση, είναι εμπνευσμένο από "τους ηρωικούς ταξικούς αγώνες των κομμουνιστών, τις διώξεις, τις φυλακίσεις, τις εξορίες και τις εκτελέσεις, στην εργατομάνα και προσφυγούπολη Θεσσαλονίκη. Ελάχιστη τιμή στα μέλη του ΚΚΕ, τους συντρόφους και συναγωνιστές που αψήφησαν το θάνατο και εκτελέστηκαν στις φυλακές του Επταπυργίου, δίνοντας τη ζωή τους για τα ιδανικά του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Εμειναν για πάντα εκεί πάνω στο Γεντί, ως κόκκινοι πύργοι, σηματοδοτώντας τους ταξικούς αγώνες για ένα και μοναδικό στόχο, την πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο".

Μαζί μ' αυτό, σου προσφέρουμε ένα γνήσιο αντίγραφο από το Αρχείο του ΚΚΕ, του τελευταίου γράμματος που έστειλε στους δικούς της, μέσα από το Γεντί Κουλέ, η Κούλα Ελευθεριάδου, το στέλεχος του Κόμματος, Γραμματέας της Αχτίδας Καλαμαριάς, που το 1947, στα 23 της, εκτελέστηκε στον τόπο εκτελέσεων πίσω από το Επταπύργιο.

Ανάμεσα σε άλλα σημειώνει σ' αυτό: "Ο τέτοιος θάνατός μου ίσως να σας φανεί σαν ένα γερό χτύπημα. Ομως, αν καλοσκεφτείτε, θα βρείτε ότι καλύτερα που πεθαίνω για τα ιδανικά μου, τίμια, που είναι και ιδανικά όλων των εργαζομένων, παρά να ζήσω άτιμη, προδίνοντας το Κόμμα μου (...) Είμαι περήφανη, γιατί πεθαίνω σαν λαϊκή αγωνίστρια και μέσα από τις γραμμές του ηρωικού ΚΚΕ"».

Συγκινημένος, ο Θάνος Μικρούτσικος παρέλαβε τα συμβολικά δώρα και σημείωσε ότι η σειρά των τριών παραστάσεων αποτελεί τη μέγιστη τιμή που του έχει γίνει ποτέ. Πρόσθεσε πως «το ΚΚΕ είναι το πιο ιστορικό κόμμα στην Ελλάδα και ένα από τα ιστορικότερα του κόσμου. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι παλεύει για τα συμφέροντα των πολλών, πράγμα που παραδέχονται και οι αντίπαλοι, τουλάχιστον οι καλοπροαίρετοι, σε έναν ολοένα και πιο βάρβαρο καπιταλισμό.

Οσο τουλάχιστον ζω εγώ, μάλλον αυτή είναι η μεγαλύτερη βαρβαρότητα, το ότι αυτήν τη στιγμή 1.000 άτομα στον πλανήτη έχουν όσα χρήματα έχουν 4 δισ. κόσμος.

Ολα όσα πέρασαν οι προηγούμενες γενιές, που πάλεψαν στις γραμμές του ΚΚΕ, ειδικότερα αυτή η περίφημη γενιά της δεκαετίας του '40 και με το ΕΑΜ αλλά και η γενιά του εμφυλίου πολέμου, που τα μέλη του ΚΚΕ και οι γύρω από τις γραμμές του ΚΚΕ, κυριολεκτικά, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, εκτελέστηκαν, έδωσαν τα πάντα για την πατρίδα, για να αλλάξει αυτός ο τόπος, και μόνο αυτό θα αρκούσε για να πούμε ότι το ΚΚΕ έρχεται από πολύ μακριά. Και με εσάς, κυρίως με τους νέους και κυρίως με τους πιο νέους που ίσως δεν έχουν γεννηθεί ακόμα, θα πάει ακόμα πιο μακριά».

Αμέσως μετά την ομιλία, ο Θ. Μικρούτσικος διηύθυνε το Α' Μέρος της συναυλίας, παρουσιάζοντας δύο πρωτοποριακά σε μορφή και περιεχόμενο έργα, γραμμένα το 1967. «Σπουδή σε ποιήματα του Βλαδίμηρου Μαγιακόβσκη» και «Καντάτα για τη Μακρόνησο» σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου.

Ο Κώστας Θωμαΐδης με την εξαίσια λυρική μα και στιβαρή φωνή του μετέφερε το κοινό στην ποίηση του ποιητή της Επανάστασης, Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι. «Μεις με τη δόξα θα λογαριαστούμε αλλιώς - δική μας δα κι αυτή έχει λάχει - ας γίνει για όλους μας ένα μνημείο κοινό ο σοσιαλισμός που εδραιώσαμε στη μάχη».

Στη συνέχεια παρουσιάστηκε το σημαντικότερο ίσως κομμάτι της συναυλίας, η «Καντάτα για τη Μακρόνησο». Ενα έργο που έχει να παρουσιαστεί ολόκληρο 42 χρόνια στην Ελλάδα. Και επέλεξε ο συνθέτης να το παρουσιάσει ολόκληρο στις συγκεκριμένες συναυλίες, που αφιέρωσε στο ΚΚΕ. Οχι τυχαία, μιας και θεωρεί ότι η «Καντάτα» ανήκει και στο ΚΚΕ και σε όλους όσοι πάλεψαν μέσα από τις γραμμές του και πλάι του στη Μακρόνησο και σε άλλους τόπους εξορίας. Ετσι, οι θεατές είχαν την τύχη να ακούσουν την εξαιρετική και συγκινητική Ρίτα Αντωνοπούλου μαζί με τον Κ. Θωμαΐδη να ερμηνεύουν τον «Ντικ», τον «Αλέξη», τους «Γερόντους», το «Φεγγάρι», το «Χρέος» και τον «Χρόνο». Παράλληλα, μέσα από τα σύγχρονα ατονικά μέρη, καθώς και το οπτικοακουστικό υλικό που δημιούργησαν οι Κώστας Σταματόπουλος και Σωτήρης Γκέκας, οι θεατές «εισήχθηκαν» στον κόσμο της μαρτυρικής Μακρονήσου, αλλά και στο ηθικό μεγαλείο των κομμουνιστών. Το χειροκρότημα θερμό και όλοι βέβαιοι για τη «μεγάλη απόφαση στην καρδιά», για τις «μεγάλες μέρες» που «μας περιμένουν»...

Χρειάζεται να αναφέρουμε και την προσθήκη που έκανε ο Θ. Μικρούτσικος στην «Καντάτα» με άλλο ένα ποίημα ειδικά για τις συγκεκριμένες συναυλίες: «Τα χέρια των συντρόφων».

Στο Β' Μέρος ο Μίλτος Πασχαλίδης απέδωσε με τον καλύτερο τρόπο τραγούδια που έχουν σημαδέψει με τις ερμηνείες τους οι Δημήτρης Μητροπάνος και Μαρία Δημητριάδη. Ο Μ. Πασχαλίδης και ο Θ. Μικρούτσικος στο πιάνο με πολύ κέφι και ζωντάνια, αλλά και με άψογη χημεία μεταξύ τους, παρουσίασαν μια αναδρομή στα πολιτικά τραγούδια που έχει γράψει ο συνθέτης τα τελευταία 50 χρόνια, σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ, Μπέρτολτ Μπρεχτ, Αλκη Αλκαίου, Κώστα Τριπολίτη, Βολφ Μπίρμαν, Οδυσσέα Ιωάννου, Φώντα Λάδη και Δημήτρη Ραβάνη - Ρεντή. Μαζί τους και οι Ρ. Αντωνοπούλου και Κ. Θωμαΐδης.

Η επταμελής ορχήστρα αποτελούνταν από εξαίρετους μουσικούς και συγκεκριμένα τους: Θύμιο Παπαδόπουλο (φλάουτο, κλαρινέτο, σοπράνο και άλτο σαξόφωνο), Γιάννη Παπαζαχαριάκη (κιθάρες), Θοδωρή Οικονόμου (πιάνο), Δημήτρη Ντουτσούλη (ηλεκτρικό μπάσο), Γιώργο Κατσίκα (ντραμς), Νίκο Σακελλαράκη (τρομπέτα) και Τζίμη Σταρίδα (τρομπόνι).

Τεχνικοί ήχου: Γιώργος Κορρές, Γιώργος Κολεβέντης. Φωτιστής: Ανδρέας Κούρτης.

Δύο ώρες μετά, κλείνοντας την όμορφη αυτή βραδιά, με τη χορωδία των χιλιάδων όρθια να τραγουδά, ο Θάνος Μικρούτσικος επανήλθε ακόμη πιο συγκινημένος για να ευχαριστήσει το ΚΚΕ, τους συντελεστές και προπάντων τον κόσμο. «Πάνω από όλα θέλω να ευχαριστήσω εσάς. Χωρίς εσάς τι; Χωρίς εσάς τίποτα. Εσείς είστε που δίνετε ζωή στα πράγματα, δίνετε ελπίδα. Και η μόνη συμβουλή, αν και περιττή: Μην κλείσετε το παράθυρο στο όνειρο. Μόνο αυτό θα μας επιτρέψει να ακουμπήσουμε την ουτοπία. Και η ουτοπία η δικιά μας φτάνει σ' εκείνη την κοινωνία που ο ψαράς θα γράφει ποιήματα και ο ποιητής θα ψαρεύει. Αυτό είπε ο Κάρολος Μαρξ και είναι μια μεγάλη αλήθεια. Και γι' αυτήν την αλήθεια αξίζει να ζούμε και να μην παραδινόμαστε ποτέ».