Xinhua |
Οπως δήλωσε μετά το πέρας των εργασιών του Φόρουμ ο γενικός του γραμματέας Ζου Γουενζόνγκ, αυτό πέτυχε μια «θαυμάσια συναίνεση για την προώθηση της παγκοσμιοποίησης και της ενίσχυσης της περιφερειακής συνεργασίας». Στις εργασίες του φόρουμ συμμετείχαν πάνω από 2.000 άτομα (εκπρόσωποι κυβερνήσεων, επιχειρήσεων και ακαδημαϊκοί) και οι διοργανωτές ξεχώρισαν από τους πάνω από 260 ομιλητές σε δεκάδες πάνελ συζητήσεων την ομοθυμία ενάντια στα μέτρα προστατευτισμού, για ανοιχτό και δίκαιο εμπόριο, όπως και την επικρότηση της «ανοιχτής οικονομίας» της Κίνας, των μεταρρυθμίσεων και της καινοτομίας.
Στην κεντρική ομιλία του, ο Πρόεδρος της Κίνας, Σι Τζινπίνγκ, κάλεσε όλες τις χώρες «να συνεργαστούν για το κοινό μέλλον της ανθρωπότητας και να κάνουν την Ασία και όλο τον κόσμο πιο ειρηνικό και με μεγαλύτερη ευημερία». Η συγκεκριμένη διοργάνωση πραγματοποιήθηκε επίσης και στην 40ή επέτειο έναρξης του λεγόμενου «ανοίγματος» της κινεζικής οικονομίας, ενώ μόλις πρόσφατα και το 19ο Συνέδριο του ΚΚ Κίνας έδωσε νέα ώθηση στην κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων στη χώρα, στο όνομα του «σοσιαλισμού με κινεζικά χαρακτηριστικά και της αρμονικής κοινωνίας». Στο πλαίσιο της συμμετοχής στη διεθνή καπιταλιστική οικονομία, η κινεζική ηγεσία μιλάει για «ένα νέο είδος διεθνών σχέσεων με αμοιβαίο σεβασμό, δικαιοσύνη και κερδοφόρα συνεργασία». Μόνο που στον κόσμο των σφοδρών ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών όπου συμμετέχει και η Κίνα, είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να υπάρξει αμοιβαία επωφελής συνεργασία και μάλιστα σε όφελος των λαών.
Αλλωστε και οι αντιθέσεις, παρά τις διακηρύξεις κατά του εμπορικού προστατευτισμού, δεν μπορούσαν να κρυφτούν. Στην παρέμβασή της χαρακτηριστικά, η Κριστίν Λαγκάρντ, διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, προειδοποίησε την Κίνα να μην εφαρμόζει αθέμιτες πρακτικές, όπως κατονόμασε την «κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας» και να μπορούν να ανταγωνίζονται οι ξένοι επενδυτές τις κρατικές επιχειρήσεις. Επίσης, το σχέδιο της Κίνας «Ενας δρόμος - μια ζώνη» κατονομάστηκε ως παράγοντας που μπορεί να διογκώσει τα χρέη χωρών και να δημιουργήσει προβλήματα στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, επειδή προϋποθέτει τεράστια έργα σε υποδομές.