Ο Θύμιος, ο Μιχαλιός, ο Μπακαλόγατος, ο Κύριος Πτέραρχος, ο Δήμος απ' τα Τρίκαλα, ο κατά κόσμον Κώστας Χατζηχρήστος, ο πιο αγαπητός και διάσημος «βλάχος», του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου «αποχώρησε» για πάντα από τα «εγκόσμια», όμως, όπως συμβαίνει με ανθρώπους σαν αυτόν, θα υπάρχει όσο υπάρχουν οι ταινίες του και οι ατάκες... «Τίποτας», «Ασουπή», «Αμ' πώς;», «Τ' άκοσες πολί μου», θα εξακολουθούν να προκαλούν το γέλιο που τόσο απλόχερα χάρισε στον κόσμο επί μισό αιώνα.

Ο δημοφιλής ηθοποιός καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη. Οι γονείς του στο διωγμό των Ελλήνων της Πόλης, πήγαν αρχικά στην Καβάλα και λίγο αργότερα στη Θεσσαλονίκη όπου γεννήθηκε ο Κ. Χατζηχρήστος (1921). Στις αρχές της δεκαετίας του '20 η οικογένειά του με τα πολλά παιδιά, κατεβαίνει στην Αθήνα, στο Παγκράτι. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ανθυπασπιστών της Σύρας, αλλά τον κέρδισε το θέατρο. Τελειώνοντας τη Σχολή Ανθυπασπιστών ξέσπασε ο πόλεμος. Η ιδέα της στρατιωτικής καριέρας τον απωθεί πια. Ενώ είχε υποβάλει τα χαρτιά του για μονιμότητα, τελικά τα παράτησε. Το 1942 είναι παντρεμένος με μια Νίτσα, με την οποία μένει στη Νάουσα. Φεύγει κάποιο διάστημα στη Βιέννη για να δουλέψει. Το 1943 που επιστρέφει βρίσκει λύση για την επιβίωσή του σε ένα μπουλούκι που περνά από τη Λάρισα. Μέχρι το 1948 περιοδεύει με τα μπουλούκια σε όλη την Ελλάδα, κυρίως με τον Παρασκευά Οικονόμου.

Κατεβαίνει στην Αθήνα όπου γνωρίζεται με την Κούλα Νικολαΐδου και τον προσλαμβάνει στο βαριετέ της. Ο αδελφός της Κώστας Νικολαΐδης του γράφει ένα νούμερο για έναν βλάχο που έχει έρθει στην Αθήνα για να γίνει τροχονόμος. Ηταν ο πρώτος Θύμιος. Στο μεταξύ παντρεύεται με τη Μαίρη Νικολαΐδου και αποκτά την κόρη του Τέτα (Φυσσούν).

Το 1952 συγκροτεί δικό του θίασο, αλλά εμφανίζεται και ως συνθιασάρχης με εκλεκτούς πρωταγωνιστές της εποχής εκείνης. Από το 1953 έως το 1955 συνεργάζεται με την Καίτη Ντιριντάουα - με την οποία αργότερα παντρεύεται και αποκτά την κόρη τους Μαριαλένα, αλλά ο γάμος του έληξε οριστικά το 1975 - και τον Κούλη Στολίγκα. Για τα επόμενα 15 χρόνια, με δικούς του θιάσους, ανεβάζει στο θέατρο πολλές και επιτυχημένες επιθεωρήσεις και κωμωδίες, κάποιες από τις οποίες γνωρίζουν τέτοια επιτυχία που μεταφέρονται και στη μεγάλη οθόνη. «Σάντα Τσικίτα», «Ο κύριος Πτέραρχος», «Της Κακομοίρας», «Ηλίας του 16ου», «Ενας έξυπνος βλάκας», «Παριζιάνα», «Σαμπάνια και πενιές» είναι μερικές από τις παραστάσεις που χαρίζουν απλόχερα το γέλιο και κάνουν τον Κώστα Χατζηχρήστο έναν από τους πιο δημοφιλείς κωμικούς της εποχής.

Το 1960 κάνει δική του επιχείρηση έως το 1966. Το 1961 ανακαλύπτει, όπως έλεγε, μια αποθήκη ιδιοκτησίας του Πανάγιου Τάφου και την κάνει χειμερινό θέατρο, το θέατρο «Χατζηχρήστου» που εγκαινιάστηκε το 1962. Η πρόσφατη έξωσή του από το θέατρο αυτό, αλλά και η αλλαγή του ονόματος του από «Χατζηχρήστου» σε «Ορφέα», τον πλήγωσε πάρα πολύ. Θα έπρεπε τουλάχιστον «τιμής ένεκεν» να διατηρηθεί το όνομα, έστω κι αν άλλαξε χέρια.

Ολα τα χρήματα από τις ταινίες τα έριχνε στο θέατρο. Ενώ θα μπορούσε να επαναπαυτεί στην κινηματογραφική επιτυχία του θρυλικού επαρχιώτη, πολλαπλασιάζοντας τα κέρδη του, έπαιζε διαρκώς τα χρήματά του κορόνα - γράμματα, ανεβάζοντας υπερπαραγωγές στο θέατρο. Μια από τις ιστορικές παραγωγές του ήταν το «Καζινό Ντε Παρί», το 1963, ένα χολιγουντιανό κυριολεκτικά υπερθέαμα, με αυτοκίνητα πάνω στη σκηνή, αεροπλάνα, μπαλέτα, από το οποίο καταστράφηκε. «Εκατόν δεκαοχτώ άτομα κάθε βράδυ να πληρώνονται. Τα 'χε βάλει η Ντιριντάουα κάτω με μολύβι και χαρτί και μου λέει: Κάθε βράδυ φουλ να είσαι, θα χάνεις και τριάντα οχτώ χιλιάρικα» - έλεγε ο Κ.Χατζηχρήστος.

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε στην ταινία «Ο Πύργος των Ιπποτών», το 1952. Ακολούθησαν: «Οι Τρεις Ντετέκτιβ», το «Τσαρούχι, Πιστόλι, Παπιγιόν», «Τα Κωθώνια του Συντάγματος», «Διακοπές στην Κολοπετινίτσα», «Γερακίνα», «Να Ζήσουν τα Φτωχόπαιδα», «Ο Δήμος από τα Τρίκαλα», «Λαός και Κολωνάκι», «Ο Θύμιος τα 'χει Τετρακόσια» και πολλές άλλες. Ο ίδιος υπήρξε παραγωγός τριών ταινιών και σκηνοθέτησε άλλες οκτώ.