Ηταν σαν σήμερα, πριν από έξι χρόνια, όταν ο Μιχάλης Παπαϊωάννου, «έφευγε» για το τελευταίο ταξίδι, αφήνοντας πολύτιμη παρακαταθήκη ένα πλούσιο συγγραφικό έργο (βιβλία, μελετήματα, άρθρα, επιφυλλίδες) και ένα παράδειγμα ζωής, σμιλεμένο με αγωνιστικότητα, εργατικότητα, παρρησία, ανιδιοτέλεια. Ο Μ. Μ. Παπαϊωάννου, όπως ήταν πλατύτερα γνωστός (έτσι υπέγραφε τα κείμενά του), μέχρι τέλους έδωσε το παράδειγμα του αληθινού, αγωνιζόμενου, πνευματικού ανθρώπου, του αταλάντευτου κομμουνιστή, που σε όλη του τη ζωή έμεινε πιστός στο ΚΚΕ. Το κεφάλαιο της προσφοράς του ήταν ιδιαίτερα σημαντικό για τους συντάκτες του νόμιμου «Ριζοσπάστη», που στη δεκαετία του '70 διδάχτηκαν και «ανδρώθηκαν» με τις πλούσιες γνώσεις του, τη δημοσιογραφική πείρα του, την πίστη του στις κομμουνιστικές ιδέες, την ακαταπόνητη εργατικότητά του. Υπήρξε η ψυχή και ο «στυλοβάτης» του Πολιτιστικού Τμήματος του «Ρ», του οποίου υπεύθυνος ήταν επί χρόνια. Ο Μ. Μ. Παπαϊωάννου ήταν «σχολή», όχι μόνο για το Πολιτιστικό Τμήμα, καθώς ήταν βαθύς γνώστης και μελετητής της νεότερης Ιστορίας μας, του εργατικού και σοσιαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα, των εκπαιδευτικών θεμάτων, της λογοτεχνίας, ελληνικής και παγκόσμιας. Η προσφορά του, στα 21 χρόνια συνεργασίας του με την εφημερίδα υπήρξε πλούσια, ποσοτικά και θεματικά, καθώς δεν υπήρχε τομέας ή θέμα πολιτισμού, που να αγνοεί, ή να έχει πάψει να παρακολουθεί, μορφή της τέχνης, που να μην τον ενδιαφέρει, να μην την αγαπά. Μόνος «όρος» για την αγάπη του ήταν το προοδευτικό της περιεχόμενο και κυρίαρχο κριτήριό του το κοινωνικό και πολιτιστικό όφελος του λαού. Ο Μ. Μ. Παπαϊωάννου, παρά τις αλλεπάλληλες διώξεις που υπέστη, τις φυλακές και εξορίες, δεν έπαψε στιγμή να μελετά, να ερευνά, αναζητώντας και αποκαλύπτοντας άγνωστες, ή σκόπιμα παραγκωνισμένες, πηγές της ιστορίας μας και των αγώνων του λαού μας. Καρπός αυτής της ακαταπόνητης έρευνας, τα δεκαοχτώ βιβλία του: «Ιστορικά σημειώματα της Μονής Σπαρτού στον Ολυμπο - Η Επανάσταση του 1821 - 1822» (1940). «Γόλος - Βόλος και τα συγγενή σλαβικά τοπωνύμια στην Ελλάδα» (1947). «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης» (1948). «Φιλολογικές Μελέτες» (1952). «Χριστόφορος Περραιβός» (1956). «Οι αρχές της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ανάτυπο από την "Οικονομική Ερευνα"» (1963). «Ιω. Οικονόμου Λογιωτάτου, Επιστολαί διαφόρων» (1964). «Ν. Καρβούνη, διηγήματα, έκδοση Ινστιτούτου Γιάννη Κορδάτου» (1967). «Ελληνική Ποίηση ανθολογημένη» (συνεργασία με τους Αυγέρη, Ρώτα, Σταύρου, 1975). «Φαναριώτες - Εφτανήσιοι (Ανθολογία)» (1980). «Το κωμειδύλλιο» (1983). «Κώστας Βάρναλης, μελέτες» (1985). «Από τον Ψυχάρη στον Γληνό, μελέτες» (1986). «Ιω. Οικονόμου Λογιωτάτου, Ιστορική Τοπογραφία της Θεσσαλίας - "Αληθινή Ιστορία" Λουκιανού» (1989). «Κ. Βάρναλη "Προσκυνητής"» (1991). «Δημοτικό Τραγούδι και λαϊκός πολιτισμός» (1991). «Η Παρισινή Κομμούνα 1871 και η Ελλάδα» (1995).