Μερικούς μήνες μετά την ψήφιση της αντιαπεργιακής νομοθεσίας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ (Γενάρης 2018), η πρόσφατη απεργία στο Μετρό και η συντονισμένη αντίδραση επιτελείων και μηχανισμών του συστήματος απέναντί της ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι η εντεινόμενη και συστηματική επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα των εργαζομένων αποτελεί συστατικό στοιχείο της περιβόητης «επόμενης μέρας», με ιδιαίτερη έμφαση μάλιστα σε κλάδους στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο.

Συγκεκριμένα, στις 14/5 το Σωματείο Εργαζομένων Λειτουργίας Μετρό Αθηνών (ΣΕΛΜΑ) πραγματοποίησε απεργία, μεταξύ άλλων για ζητήματα που αφορούν στην έλλειψη προσωπικού, ανταλλακτικών και αναλώσιμων υλικών, τη μη εφαρμογή όρων της ΣΣΕ κ.ά., θέματα που αποτελούν απόρροια της πολιτικής που οδηγεί συνολικά στην υποβάθμιση των Συγκοινωνιών σε βάρος των εργαζομένων σε αυτές και του λαού που τις χρησιμοποιεί.

Την απεργία χαιρέτισε η Γραμματεία Αστικών Συγκοινωνιών του ΠΑΜΕ, καλώντας παράλληλα τα σωματεία στις Αστικές Συγκοινωνίες να πραγματοποιήσουν Γενικές Συνελεύσεις και να αποφασίσουν απεργιακές κινητοποιήσεις «ενάντια στη συρρίκνωση του συγκοινωνιακού έργου που εφαρμόζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συνεχίζοντας το έργο των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ», παλεύοντας για «ενιαίο κρατικό φορέα αστικών συγκοινωνιών. Κρατική επιχορήγηση για την επισκευή και ανανέωση του στόλου (λεωφορεία - τρόλεϊ - τραμ - τρένα). Αμεση πρόσληψη μόνιμου προσωπικού. Μέτρα ατομικής προστασίας και υγιεινής και ασφαλείας. Οχι στο κλείσιμο του Αμαξοστασίου Ελληνικού. Οχι στον αυταρχισμό των διοικήσεων. Κάτω τα χέρια από τη συνδικαλιστική δράση».

Στην αντίπερα όχθη, ήταν χαρακτηριστική η άμεση και συντονισμένη αντίδραση απέναντι στην απεργία από την εργοδοσία, την αστική προπαγάνδα και δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού...

Μία μέρα μετά την απεργία, η διορισμένη από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διοίκηση της ΣΤΑΣΥ ΑΕ, σε ανακοίνωσή της, αφού ισχυρίζεται ότι η συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία ήταν «ιδιαιτέρως περιορισμένη» (όταν στην πραγματικότητα απήργησε σχεδόν το 40% του συνολικού αριθμού των μελών του ΣΕΛΜΑ), ακολουθεί τη γνωστή αντεργατική τακτική της καλλιέργειας «κοινωνικού αυτοματισμού», χαρακτηρίζοντας την απόφαση για την απεργία «προσχηματική και αδικαιολόγητη», με στόχο «να ταλαιπωρήσουν το επιβατικό κοινό και να μειώσουν το θετικό έργο της ΣΤΑΣΥ, αλλά κυρίως των συναδέλφων τους». Συνολικά, η εικόνα που παρουσιάζει η ΣΤΑΣΥ είναι ότι οι συγκοινωνίες αποτελούν περίπου έναν εργασιακό παράδεισο, χωρίς κανένα πρόβλημα για τους εργαζόμενους και το λαό που τις χρησιμοποιεί!

Σε αντίθεση όμως με αυτήν τη «μαγική εικόνα», οι αστικές συγκοινωνίες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα με συνέπειες και στους εργαζόμενους και στο λαό. Η λειτουργία τους γίνεται «με βάση τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας» (νόμος 3920/2011), με στόχο το καπιταλιστικό κέρδος, είτε ελέγχονται από το αστικό κράτος είτε από τους κεφαλαιοκράτες. Τμήματά τους έχουν ανατεθεί ήδη σε ιδιωτικές επιχειρήσεις (καθαριότητα, φύλαξη, τεχνικό έργο, αγορά οχημάτων, προμήθειες ανταλλακτικών, έκδοση, διακίνηση και έλεγχος των ηλεκτρονικών εισιτηρίων). Από το 2009 οι μισθοί των εργαζομένων έχουν μειωθεί έως 45%, το προσωπικό σε ΣΤΑΣΥ και ΟΣΥ έχει μειωθεί κατά 33,7%, ο αριθμός επιβατών σε όλα τα μέσα έχει μειωθεί κατά 26%, η τιμή του εισιτηρίου αυξήθηκε κατά 75%, την ίδια περίοδο που οι μισθοί και τα εισοδήματα των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων είχαν τεράστιες απώλειες.

Επομένως, υπάρχουν πολύ σοβαροί λόγοι που επιβάλλουν οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες να οργανώσουν αποτελεσματικά και προσανατολισμένα τον αγώνα τους, συντονίζοντας τη δράση τους με το σύνολο των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Την ίδια μέρα με την εργοδοσία, κοινή ανακοίνωση για να χτυπήσουν την απεργία έβγαλαν και οι πλειοψηφίες στις διοικήσεις των σωματείων Εργαζομένων ΣΤΑΣΥ (πρώην ΕΝΩΣΗ) και Ηλεκτροδηγών (ΣΗΕΚ)!

Σε αυτήν αναφέρουν ότι η απεργία πρέπει να είναι «έσχατο» και όχι «πρώτο» μέσο αγώνα, ότι κάθε απόφαση για απεργία «οφείλει να είναι ζυγισμένη και να μην προκαλεί τεράστιες ζημιές σε άλλους κλάδους εργαζομένων, και μάλιστα σε στιγμές κρίσιμες για την εθνική οικονομία». Γι' αυτό καλούν «τους συνδικαλιστές να πάψουν επιτέλους να στρεβλώνουν την έννοια της απεργίας»!

Ουσιαστικά, σε αυτό το μνημείο ταξικής υποταγής και «κοινωνικής ειρήνης», οι εργοδοτικοί και κυβερνητικοί συνδικαλιστές απαιτούν ευθέως το «πνίξιμο» των απεργιών, στο όνομα των «κρίσιμων στιγμών» για την «εθνική οικονομία»! Σε μια περίοδο δηλαδή όπου το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του εντείνουν την αντιλαϊκή επίθεση για να διασφαλίσουν τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, οι εν λόγω δυνάμεις συμβάλλουν στο χτύπημα και τη συκοφάντηση του απεργιακού δικαιώματος, κάνοντας μάλιστα μαθήματα... «συνδικαλιστικής εμπειρίας, κουλτούρας και συνείδησης»!

Πρόκειται για τις ίδιες δυνάμεις που, ιδιαίτερα στον συγκεκριμένο κλάδο, κηρύσσουν απεργίες λίγες ώρες πριν γίνουν και τις ματαιώνουν λίγο μετά, μακριά πάντα από τους εργαζόμενους. Που έχουν κάνει «σύστημα» να μην απεργούν στις πανεργατικές απεργίες, παίρνοντας μόνο αποφάσεις για στάσεις εργασίας. Που συμπρωταγωνιστούν στην οργάνωση συντεχνιακών απεργιών με αιτήματα που στηρίζουν την αυταπάτη περί κοινών συμφερόντων εργοδοσίας και εργαζομένων, όπως η σύνδεση των μισθών με τα επιχειρηματικά κέρδη.

Δεν είναι τυχαίο ότι τις τελευταίες μέρες, οι πλειοψηφίες στις διοικήσεις των σωματείων στα λεωφορεία και τα τρόλεϊ, που υπηρετούν και αυτές τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας, αρνήθηκαν και αυτήν τη φορά να απεργήσουν τη μέρα της πανεργατικής απεργίας (30/5), παίρνοντας απόφαση για στάση εργασίας τη μέρα εκείνη και για απεργία μόνο του κλάδου στις 31/5.

Από τη συντονισμένη επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα αστικά ΜΜΕ, που και σε αυτήν την απεργία αντέδρασαν με τον καθιερωμένο τρόπο: «Κομφούζιο», «χάος», «ταλαιπωρία», «μποτιλιάρισμα» είναι μερικοί από τους τίτλους που χρησιμοποίησαν για να τη συκοφαντήσουν. Ορισμένοι, μάλιστα, πιο «προχωρημένοι», αναρωτήθηκαν με νόημα αν η απόφαση για απεργία ήταν «σύννομη με τον νέο νόμο» που ψήφισε η κυβέρνηση βάζοντας πρόσθετα εμπόδια στην κήρυξη απεργιών.

Ολα τα παραπάνω αποτελούν ένα χαρακτηριστικό κομμάτι της γενικότερης επίθεσης στο απεργιακό δικαίωμα και στην κατεύθυνση του αγώνα. Στόχος τους είναι το συνολικότερο χτύπημα της συλλογικής οργάνωσης και δράσης των εργαζομένων, ιδιαίτερα όταν αυτή έστω και αδρά αποκτά ταξικό προσανατολισμό.

Απέναντι σε αυτήν τη συντονισμένη επίθεση, οι εργαζόμενοι είναι αναγκαίο να αντιπαρατάξουν την άνοδο της οργάνωσης και των αγώνων τους, με αλλαγή συσχετισμών, είσοδο νέων δυνάμεων, ενεργό συμμετοχή στην πάλη με προσανατολισμό απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο.