Με πίστη στο δίκιο του αγώνα, οι εργαζόμενοι στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ του Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων στο λιμάνι του Πειραιά δίνουν εδώ και 8 χρόνια τη μάχη κόντρα στην αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων και του μονοπωλιακού ομίλου της «Cosco», για την υπογραφή ΣΣΕ, την ένταξη του επαγγέλματος στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα, για μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς.

Ολη αυτήν την περίοδο, ενώ ο μονοπωλιακός όμιλος, σύμφωνα με τα ίδια του τα στοιχεία, καταγράφει την περίοδο 2007 - 2017 αύξηση της μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων κατά 195%, αμύθητα κέρδη για τους επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στις μεταφορές, οι εργαζόμενοι βιώνουν σκληρές συνθήκες εκμετάλλευσης, που επιβάλλουν οι υπεργολάβοι, αξιοποιώντας όλο το αντεργατικό πλαίσιο της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων: Ατέλειωτα ωράρια δουλειάς και εργασιακές σχέσεις λάστιχο. Δεν υπάρχει μόνιμη - σταθερή δουλειά, αλλά τρίμηνες συμβάσεις. Το 70% των εργαζομένων εργάζεται «εκ περιτροπής» και με ορισμένου χρόνου συμβάσεις. Τα μέτρα ασφάλειας είναι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων πλημμελή ή και ανύπαρκτα.

Με τον πρόσφατο σκληρό απεργιακό αγώνα που έδωσαν, οι εργαζόμενοι άρχισαν να καταγράφουν τα πρώτα θετικά αποτελέσματα, που σίγουρα μετράνε συνολικά για την εργατική τάξη, αναγκάζοντας την εργοδοσία και την κυβέρνηση να συμφωνήσουν στην ένταξη των λιμενεργατών στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα (ΒΑΕ), καθώς και στην έναρξη διαπραγματεύσεων για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας για όλους τους εργαζόμενους του ΣΕΜΠΟ.

Οι συλλογικές διαδικασίες, η καλή οργάνωση, η ενότητά τους, η συσπείρωση και εμπιστοσύνη στο σωματείο τους, τα γρήγορα αντανακλαστικά, η μεγάλη αλληλεγγύη που εκφράστηκε από συνδικάτα με επικεφαλής τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, η οποία βγήκε και έξω από τα σύνορα, ήταν ορισμένοι από τους παράγοντες που εξόπλισαν τους εργαζόμενους για να δώσουν με ορμή και αποφασιστικότητα τον αγώνα τους. Κι αυτό κόντρα στη «βιομηχανία» διώξεων, στην τρομοκρατία, στους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς που έστησαν απέναντί τους εργοδοσία, μέσα ενημέρωσης, αστική Δικαιοσύνη, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σε ρόλο συντονιστή της επίθεσης.

Η απεργία τους ξεκίνησε στις 30 Μάη, έχοντας στο πλευρό τους απεργούς από άλλους κλάδους και την πρωτοβουλία να γίνει εκεί η κεντρική απεργιακή συγκέντρωση.

Ομως, τι ήταν εκείνο που συντέλεσε ώστε οι εργαζόμενοι να «βγουν» μαζικά στην απεργία από την πρώτη μέρα, συσπειρωμένοι στο σωματείο τους; Ο Μάρκος Μπεκρής, πρόεδρος του σωματείου ΕΝΕΔΕΠ, αναφέρει: «Ολο το προηγούμενο διάστημα, το Σωματείο είχε αναπτύξει πλούσια δράση. Με παρεμβάσεις σε κάθε τόπο δουλειάς για τα προβλήματά μας - όπως η έλλειψη μέτρων υγιεινής και ασφάλειας, που έχει ως αποτέλεσμα τα συχνά εργατικά "ατυχήματα" - ανοίξαμε τη συζήτηση και τη διαπάλη για το πώς πρέπει να παλέψουμε, διοργανώνοντας συχνές συσκέψεις και ενημερώσεις. Κατά ομάδες πηγαίναμε στους χώρους δουλειάς και μιλούσαμε με τους συναδέλφους. Οι εργάτες άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι το Σωματείο είναι στήριγμά τους, ότι μπορούν να του έχουν εμπιστοσύνη, γυρίζοντας την πλάτη στο εργοδοτικό που υπάρχει στο χώρο».

Ειδικά το τελευταίο διάστημα, και συγκεκριμένα από τις αρχές του Απρίλη που φούντωνε η προετοιμασία για την πανεργατική απεργία, γίνονταν αλλεπάλληλες συσκέψεις των εργαζομένων, τόσο στους χώρους δουλειάς του ΣΕΜΠΟ όσο και στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά, οι οποίες κάθε φορά ήταν και πιο μαζικές.

Κορύφωση αυτής της προσπάθειας ήταν η μαζική συνέλευση που έγινε στις 15 Απρίλη, όπου ομόφωνα οι εργαζόμενοι αποφάσισαν τη συμμετοχή τους στην 24ωρη απεργία στις 30 Μάη, μάχη που «τράβηξαν» για άλλα δύο 24ωρα, και πάλι μέσα από ομόφωνες αποφάσεις των Γενικών τους Συνελεύσεων. Με τον ίδιο τρόπο ανέστειλαν την απεργία τους την 1η Ιούνη, κρίνοντας ότι έπρεπε να γυρίσουν συντεταγμένα στα πόστα τους για να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους, και με ομόφωνη απόφαση κήρυξαν τη νέα απεργία στις 6 Ιούνη. Στο σημείο αυτό, ανέφερε, «με το που αναστείλαμε την απεργία, συνεχίσαμε και πάλι τη συζήτηση. Ο κόσμος ήταν αποφασισμένος να μην κάνει βήμα πίσω, παρά τους εκβιασμούς από την εργοδοσία και τους μπράβους της. Πιάσαμε τους συναδέλφους που ταλαντεύτηκαν ή φοβήθηκαν να απεργήσουν, για να τους δυναμώσουμε, να σπάσουν δεσμά, να συσπειρωθούν με το Σωματείο». Και όπως έδειξε η απεργία στις 6 Ιούνη, η προσπάθεια αυτή είχε αποτελέσματα.

«Τώρα, μετά τις δεσμεύσεις που πήραμε απέναντι στα αιτήματά μας από την εργοδοσία και την κυβέρνηση, δεν εφησυχάζουμε, οι συνάδελφοι δεν έχουν αυταπάτες, ξέρουν ότι τίποτα δεν τελείωσε. Ξέρουν ότι έχουμε μαραθώνιο μπροστά μας και ότι χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη ενότητα και συσπείρωση με το Σωματείο. Ηδη έχουμε μαζικές εγγραφές και συνεχίζουμε όλοι μαζί για την ικανοποίηση των αιτημάτων μας». Οπως ανέφερε, «οι συνάδελφοι έχουν αντιληφθεί ότι η εργοδοσία, τα μονοπώλια και οι κυβερνήσεις τους δεν είναι ανίκητοι. Εχουμε μπροστά μας την ακόμα μεγαλύτερη ισχυροποίηση του Σωματείου, που εξασφαλίζει με τη γραμμή και το διεκδικητικό μας πλαίσιο την προοπτική να συναντηθούμε στους δρόμους του αγώνα με τα ταξικά συνδικάτα για τα δίκαια του κλάδου και της εργατικής τάξης».