Τετραγωνίζουν τον κύκλο της Πλατείας Ομονοίας. Αυτό είναι το τελευταίο σκέρτσο των σοσιαλιστών. Ας παραφράσω λίγο τον Σιοράν: Αυτοί οι κύριοι έχουν σχέση με το σοσιαλισμό όσο μια φτυσιά μ' ένα άστρο.
Δε με διασκεδάζουν πια τα παγόνια του φιλάνθρωπου σωματείου του Συνασπισμού. Ενα παγόνι που εκπροσωπεί το σωματείο το είδα στην εκπομπή της κυρίας Στάη να χαριεντίζεται με τον Νίκο Μαστοράκη της χούντας. Θαυμάσιο ζεύγος: το παγόνι και ο πράκτορας. Μ' αυτά και μ' αυτά, άντε μετά ν' αγιάσεις! Αχ, πόσο δίκιο είχε ο φίλος μου Γιώργος Κούνδουρος όταν μου είπε κάποτε: «Δεν μπόρεσα να γίνω άγιος, γι' αυτό παραμένω θεός!».
Παράπλευρες απώλειες ονομάζουν τα αποτελέσματα του σφαγείου τους οι Αμερικανοί. Εκτιμάμε την κομψότητα- πάντα να κρατάμε τους τύπους!- και απαντάμε μέσα από το κείμενο του Μπάροουζ για τη μεγάλη γιορτή της Αμερικής, την Ημέρα των Ευχαριστιών: «... ευχαριστίες για μια ήπειρο που απογυμνώσαμε και δηλητηριάσαμε, ευχαριστίες για τους Ινδιάνους, που μας εξασφάλισαν ένα ελάχιστο δείγμα πρόκλησης και απειλής, ευχαριστίες για τις αμέτρητες αγέλες βισόνων που σκοτώσαμε και γδάραμε, αφήνοντας τα κουφάρια να σαπίσουν, [..] ευχαριστίες για το Αμερικάνικο Ονειρο που εκχυδαΐσαμε και νοθεύσαμε μέχρι που τα ψέματα βγήκαν στο φως, ευχαριστίες για την Κου-Κλουξ-Κλαν, για τους σερίφηδες που χαϊδεύουν τις χαρακιές στις λαβές των πιστολιών τους για κάθε αράπη που έχουν σκοτώσει, για τις καθώς πρέπει θεούσες με τα μοχθηρά, σουφρωμένα, πικρά, σατανικά πρόσωπά τους, [...] ευχαριστίες για μια χώρα όπου σε κανέναν δεν επιτρέπεται να κοιτάει τη δουλειά του, ευχαριστίες για ένα έθνος χαφιέδων - ναι, ευχαριστίες για όλες τις αναμνήσεις... εντάξει, για να δούμε τα χέρια σου... πάντα ήσουν πονοκέφαλος και πάντα ήσουν βαρετός, ευχαριστίες για την τελευταία και μεγαλύτερη προδοσία του τελευταίου και μεγαλύτερου ανθρώπινου ονείρου».
Οι ναυτεργάτες που έχασαν τη ζωή τους στο Πέραμα είναι το τελευταίο μας οδόφραγμα. Πρέπει κάποια στιγμή να εκδώσουμε για τα σχολεία ένα μαρτυρολόγιο με όσους εργάτες έπεσαν σε μια μάχη που δεν ήταν δική τους. Ξέρω πως υπάρχει ένα κομμάτι μικροαστών που δε θέλει να το ταράζουν άσχημες ειδήσεις. Θέλω να τους καθησυχάσω, να μη φοβούνται τίποτα. Μου το είπε ο Ζακ Πρεβέρ, ο ποιητής, και τους το μεταφέρω: «Μη φοβάστε/ άνθρωποι τίμιοι κι υποδειγματικοί/ κίνδυνος δεν υπάρχει/ οι νεκροί σας είναι σίγουρα νεκροί/ οι νεκροί σας είναι καλά φυλαγμένοι/ μη φοβάστε/ κανένας δεν μπορεί να σας τους πάρει/ κι εκείνοι δεν μπορούν να δραπετεύσουν/ υπάρχουν φύλακες μες στα νεκροταφεία/ [..] γιατί ποτέ δεν ξέρουμε τι γίνεται/ ο νεκρός μπορεί ακόμα να ονειρεύεται/ και να ονειρεύεται πως είναι ζωντανός/ ή μάλλον πως δεν είναι πια νεκρός/μπορεί ν' ανασηκώσει ευθύς/ τα πέτρινα σκεπάσματα και να λευτερωθεί/ να κρεμαστεί/ να πέσει από τον τάφο καταγής/[..] φρίκη και κατακόμβες/ να ξαναπέσει στη ζωή/ το βλέπετε λοιπόν/ πως όλα θα μπορούσαν στη στιγμή/ να εξεταστούν πάνω σε νέα βάση/ η θλίψη κι η στοργή/ κι η διαδοχή/ μα να 'στε βέβαιοι τελικά άνθρωποι τίμιοι κι υποδειγματικοί πως οι νεκροί δε θα ξαναγυρίσουν/ να διασκεδάσουν εδώ πάνω/ τα δάκρυα χύθηκαν μια και καλή/ και δεν υπάρχει πια/ καμιά περίπτωση να ξανανέβουν/ η τάξη του νεκροταφείου / δε θ' ανατραπεί...».
Η αναστάτωση του νεκροταφείου είναι ένα επαναστατικό συναίσθημα. Κι εμείς, σύντροφοι, όπου κι αν βρισκόμαστε ας αναστατώνουμε το νεκροταφείο...
Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ