«Κάθε βήμα μετράει», έλεγε χτες ο πρωθυπουργός από το υπουργείο Εργασίας, διαφημίζοντας την «αύξηση» των 1,1 ευρώ τη μέρα στον κατώτατο μισθό. Μόλις την προηγούμενη μέρα, ένας πρώην υπουργός της ΝΔ ξιφουλκούσε με βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ για το αν οι εργαζόμενοι περνούσαν καλύτερα με τα 650 ευρώ του κατώτατου το 2019.

«Ναι αλλά εμείς καταργήσαμε τον υποκατώτατο» αντέτεινε αυτή, δείχνοντας πως δεν υπάρχει πάτος στον ανταγωνισμό των αστικών κομμάτων για το ποιος θα κοροϊδέψει περισσότερο τον λαό.

Το «κάθε βήμα» που περιγράφει ο πρωθυπουργός, είναι προς την καθήλωση και τελικά τη μείωση του πραγματικού εισοδήματος των εργαζομένων. Ο ίδιος ομολόγησε ότι μετά την τελευταία «αύξηση», ο «καθαρός» κατώτατος μισθός διαμορφώνεται στα 743 ευρώ. Περίπου όσο και το νοίκι για ένα σπίτι που έχει ανάγκη μια τετραμελής οικογένεια για να ζει με αξιοπρέπεια.

Δεν έχει νόημα να επαναλάβει κανείς ότι ο σημερινός κατώτατος μισθός υπολείπεται ακόμα και εκείνου που έπαιρναν οι εργαζόμενοι το 2011.

Μετρώντας λοιπόν τα βήματα της τελευταίας 15ετίας, μόνο αγανάκτηση προκαλεί το «κάθε φέτος και χειρότερα» που σιχτιρίζουν τα λαϊκά νοικοκυριά. Οι αυξήσεις - κοροϊδία στον κατώτατο μισθό δεν καλύπτουν ούτε το ράλι του πληθωρισμού, με αποτέλεσμα να εξαϋλώνονται τα λίγα επιπλέον ευρώ πριν ακόμα φτάσουν στην τσέπη.

Και δεν είναι μόνο αυτό: Κρατώντας το μαχαίρι και το πεπόνι στον καθορισμό του κατώτατου μισθού, με τον νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου, κράτος και εργοδοσία δεν βάζουν πάγο μόνο στη διεκδίκηση ενός καλύτερου πρώτου μισθού, αλλά και στο δίκαιο αίτημα για αυξήσεις στους κλάδους, όπου αποθρασυμένη η εργοδοσία προσπαθεί να επιβάλλει τον κατώτατο μισθό ως βάση της διαπραγμάτευσης.

Από την άλλη, βέβαια, υπάρχουν και μεγέθη που μετράνε πραγματικά «βήματα» με όλες τις κυβερνήσεις.

Οπως η κερδοφορία των εισηγμένων στο χρηματιστήριο επιχειρηματικών ομίλων, που σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο τα τελευταία χρόνια. Οπως τα πρωτογενή πλεονάσματα του κρατικού προϋπολογισμού, που εκτοξεύονται από τη φοροαφαίμαξη των νοικοκυριών. Οπως οι δαπάνες των λαϊκών στρωμάτων για Υγεία, Παιδεία, Ασφάλιση, όπου η εμπορευματοποίηση βαθαίνει με ταχύτατους ρυθμούς.

Αυτές είναι οι δυο όψεις του νομίσματος, που κάνουν σκόνη τον μύθο ότι μπορούν να ευημερούν ταυτόχρονα τα κέρδη και οι εργαζόμενοι. `Η ότι από την ανάπτυξη μιας επιχείρησης, συνολικά της οικονομίας, βγαίνουν όλοι κερδισμένοι, εργαζόμενοι και επενδυτές.

Με τους νόμους όλων των κυβερνήσεων θωρακίζεται το κριτήριο της ανταγωνιστικότητας στον καθορισμό των μισθών και παίρνονται μέτρα περιορισμού και καταστολής της συνδικαλιστικής δράσης για τη διεκδίκηση καλύτερων μισθών και συνθηκών εργασίας.

Οι «μεγαλύτεροι μισθοί» που θα δώσει τάχα από μόνη της η «αγορά», δηλαδή η εργοδοσία, είναι πλάνη και αισχρό ψέμα. Το αποδεικνύουν κλάδοι που η κερδοφορία είναι στα «πάνω» της (τουρισμός, Ενέργεια, τηλεπικοινωνίες κ.ά.), όχι όμως οι μισθοί.

Είναι λοιπόν μονόδρομος η οργανωμένη σύγκρουση με την πολιτική του κέρδους, τους κατάπτυστους νόμους και τις Οδηγίες των κυβερνήσεων και της ΕΕ, παλεύοντας για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, κατάργηση της αντεργατικής νομοθεσίας, αποκρούοντας τις απειλές ότι «η οικονομία δεν αντέχει», και την καταστολή.

Ενας τέτοιος αγώνας μπορεί να δώσει ανάσες στους εργαζόμενους, να αποσπάσει κατακτήσεις και σχετική βελτίωση, αξιοποιώντας τις δυνατότητες που υπάρχουν σε διάφορους κλάδους, όπως επιβεβαιώνει και η πείρα των εργαζομένων στις κατασκευές, στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, στους διανομείς και αλλού.

Προπάντων, αυτός είναι ο αναγκαίος δρόμος για την αντεπίθεση. Για να δυναμώσει ακόμα περισσότερο το ρεύμα αμφισβήτησης της αντιλαϊκής πολιτικής του κεφαλαίου και των κομμάτων του, η σύγκρουση με το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης, που έχει για σημαία το καπιταλιστικό κέρδος.

Το «κάθε βήμα» στην οργάνωση της πάλης για την ανατροπή του είναι αυτό που φέρνει τους εργαζόμενους ένα βήμα πιο κοντά στην πραγματική διέξοδο για τα συμφέροντα και τις ανάγκες τους.