Την κινητικότητα στα Ελληνοτουρκικά επιβεβαιώνουν οι εξελίξεις, με επόμενο σταθμό τη νέα συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν και τη συνεδρίαση του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας - Τουρκίας, κατ' εφαρμογή του ΝΑΤΟικού «οδικού χάρτη» που αποφασίστηκε στο Βίλνιους πριν από ενάμιση χρόνο.

Ο λαός μόνο ανήσυχος μπορεί να αισθάνεται, βλέποντας να πρωταγωνιστούν οι ίδιες δυνάμεις που βάζουν μπουρλότο στην περιοχή. Η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα στηρίζουν την ελληνική εμπλοκή στα ΝΑΤΟικά σχέδια, που προχωράνε μέσα από συγκρούσεις και συμβιβασμούς, βάζοντας σε κίνδυνο τον λαό και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που προβάλλονται ως «εγγυητές» τάχα της «ασφάλειας» στην περιοχή, ρίχνουν νερό στο μύλο των τουρκικών αμφισβητήσεων και έχουν μεγάλη ευθύνη για το γκριζάρισμα του Αιγαίου και την προσπάθεια να δημιουργηθούν τετελεσμένα. Ολα δείχνουν τώρα ότι μετά τη Νέα Υόρκη το «παζάρι» αλλάζει επίπεδο κι ότι δόθηκε το σήμα να επιταχυνθεί η πορεία που οδηγεί σε διευθετήσεις, κάτω από την «ομπρέλα» των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Καθοριστικό ρόλο σ' αυτό παίζει η ένταση των συγκρούσεων στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ και η «ανάγκη» να θωρακιστεί η συμμαχική σχέση του με την Τουρκία. Αλλά και να «τρέξουν» πιο γρήγορα τα ενεργειακά σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην Ανατ. Μεσόγειο απέναντι στη Ρωσία, διευθετώντας τα εμπόδια που βάζει η αστική τάξη της Τουρκίας, η οποία επιδιώκει να αναγνωριστούν «ζωτικά συμφέροντά» της στην περιοχή.

Πάνω σ' αυτό το έδαφος προετοιμάζεται το επόμενο βήμα, με τη διαμόρφωση της ατζέντας που θα οδηγήσει στη Χάγη, για τον καθορισμό υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ.

Τα θέματα αυτά δεν έλειψαν βέβαια ποτέ από τον «ελληνοτουρκικό διάλογο». Κάθε άλλο... Συζητιούνται πίσω από κλειστές πόρτες, με εποπτεία των ΑμερικανοΝΑΤΟικών. Η ελληνική κυβέρνηση επιχειρεί τώρα να προετοιμάσει το έδαφος για συμβιβασμούς που απειλούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, με τη συναίνεση και των άλλων κομμάτων του ευρωατλαντισμού.

Ο «εφ' όλης της ύλης διάλογος», για τον οποίο μιλάνε η τουρκική αστική τάξη και η κυβέρνησή της, είναι ούτως ή άλλως σε εξέλιξη, διαβάζοντας τα κεφάλαια που περιλαμβάνει ο ΝΑΤΟικός «οδικός χάρτης» των Ελληνοτουρκικών. Για παράδειγμα, η στενότερη συνεργασία στον ενεργειακό τομέα, που περιλαμβάνεται στις συζητήσεις για την οικονομία, προϋποθέτει διευθετήσεις σε ζητήματα κυριαρχίας που θέτει η Τουρκία στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η οικονομική δηλαδή συνεργασία για τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων στη μια και στην άλλη πλευρά του Αιγαίου γίνονται οι «ράγες» για να «τρέξουν» προδιαγεγραμμένες διευθετήσεις, σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, που φτάνουν μέχρι τη συνεκμετάλλευση.

Τέτοιες «λύσεις», όμως, όχι μόνο δεν διασφαλίζουν τα «ήρεμα νερά» ανάμεσα στις δυο χώρες, αλλά στο έδαφος της εγκληματικής πολιτικής του ΝΑΤΟ περιέχουν το σπέρμα νέων, ισχυρότερων ανταγωνισμών, όπως αποδεικνύει και η περίπτωση του καθορισμού ΑΟΖ ανάμεσα στον Λίβανο και το Ισραήλ, με τη σφραγίδα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ που παρουσιάστηκε ως «πρότυπο» για το Αιγαίο.

Οι εξελίξεις δεν αφήνουν κανένα περιθώριο εφησυχασμού. Στη γειτονιά μας καίει η φωτιά των ανταγωνισμών και του πολέμου. Σ' αυτές τις συνθήκες, ο στόχος της «ΝΑΤΟικής συνοχής», που αναγνωρίζεται απ' όλες τις κυβερνήσεις και τα κόμματα, οδηγεί και σφραγίζει τις εξελίξεις. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, όμως, δεν υπάρχει καμιά διευθέτηση που να συμφέρει τους λαούς. Μόνο αυτοί μπορούν να χτίσουν γέφυρες πραγματικής φιλίας, συνεργασίας και αλληλεγγύης, δυναμώνοντας σε κάθε χώρα τον αγώνα ενάντια στα συμφέροντα, τους σχεδιασμούς και τις συμμαχίες της αστικής τάξης, παλεύοντας για την ανατροπή της ίδιας της εξουσίας της.