Μία κυβέρνηση δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τέσσερα - πέντε ζητήματα, αλλά τα πάντα. Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ συγκαλύπτουν τη γενικευμένη αντιλαϊκή επίθεση των μονοπωλίων και των κομμάτων τους, τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ, όπως είναι η «Στρατηγική ΕΕ 2020», πολιτικές που είναι ενσωματωμένες και στο μνημόνιο και στη δανειακή σύμβαση, ενώ αναγνωρίζουν το χρέος που θα πληρώσει ο λαός. Αφήνουν ανοιχτό το δρόμο των ιδιωτικοποιήσεων, αφήνουν στο απυρόβλητο τις αντιδραστικές αλλαγές στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Πρόνοια. Οι διακηρύξεις για «παραγωγική ανασυγκρότηση» σημαίνουν καπιταλιστική ανάπτυξη. Η πρόταση για τις τράπεζες εξαπατά τους μικρομεσαίους. Δεν είπε κουβέντα για το ΝΑΤΟ και τους κινδύνους πολέμου. Παρέπεμψε την έξοδο από την κρίση στην ΕΕ. Αλλά η μάχη κρίνεται πρώτα απ' όλα μέσα στην Ελλάδα.

Ο Αλ. Τσίπρας, προβάλλοντας τους προγραμματικούς άξονες της κυβερνητικής λύσης που την προτείνει ως μοναδική φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, παρέπεμψε ταυτόχρονα την έξοδο από την κρίση στην Ευρωπαϊκή Ενωση. «Η κρίση δεν αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα, είναι κρίση ευρωπαϊκή και σε ευρωπαϊκό πλαίσιο πρέπει να αναζητηθεί λύση». Αρα εγκλωβίζει το λαό που είναι θύμα της ΕΕ να αναζητεί και να περιμένει λύσεις από το θύτη του, το συνασπισμένο ευρωενωσιακό κεφάλαιο, εδώ είναι και οι καπιταλιστές της Ελλάδας, που έφερε την κρίση. Τέτοια κυβέρνηση θέλει και προτείνει. Και σπέρνει αυταπάτες για αλλαγές φιλολαϊκές στην ΕΕ λόγω εκλογής του Ολάντ στη Γαλλία, όταν ήδη έχουν δρομολογηθεί συζητήσεις μεταξύ Γαλλίας - Γερμανίας για τόνωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης από την ΕΕ. Ο λαός πρέπει να πάρει διαζύγιο απ' όσους τον καλούν να συνεχίσει στον εφιαλτικό «ευρωμονόδρομο», είτε φορούν μνημονιακό είτε αντιμνημονιακό προσωπείο. Η μάχη κρίνεται πρώτα απ' όλα μέσα στην Ελλάδα και όχι μόνο στην ΕΕ. Εξάλλου, ο περιβόητος «ευρωπαϊκός άνεμος» που δήθεν φέρνει ο Ολάντ, δεν αφορά τους λαούς, αλλά την αντιπαράθεση των μονοπωλίων κάθε χώρας για κυριαρχία.